Μετά από είκοσι λεπτά έρχεται το αστικό και ακολουθεί ο διάλογος με τον οδηγό:
- Καλημέρα, το μηχάνημά σας είναι χαλασμένο.
- Δεν πειράζει θα σου βγάλω εγώ, 1,50 ευρώ.
- Γιατί 1,50 ευρώ; 1,20 κάνει το εισιτήριο.
- Είναι πρόστιμο επειδή δεν έβγαλες από το μηχάνημα.
- Μα το μηχάνημα είναι χαλασμένο.
- Κι εγώ τι να σου κάνω; οδηγός είμαι, απαντά αγενέστατα και βαριεστημένα.
- Κι εγώ είμαι πελάτης, του λέω. Το δικό σας μηχάνημα είναι χαλασμένο. Γιατί να πληρώσω εγώ το δικό σας λάθος;
- Δεν μου απαντάει. Μου δίνει το εισιτήριο του 1,50 ευρώ. Το πληρώνω.
- Γι΄ αυτό δεν πρέπει να υπάρχουν μονοπώλια του λέω, αν είχατε ανταγωνισμό ή θα ήσασταν καλύτεροι ή θα είχατε χρεοκοπήσει.
- Πετάγεται μία κυρία: γιατί καλέ να χρεοκοπήσουν; μια χαρά είναι τα λεωφορεία μας.
Δεν της απάντησα διότι θα έχανα τα λόγια μου. Εκείνη την ώρα εμφανίζεται ο ελεγκτής των εισιτηρίων. Το λεωφορείο δεν είχε πάνω από είκοσι άτομα τα οποία ανέβηκαν σταδιακά και κανείς δεν είχε τη δυνατότητα να μην επικυρώσει το εισιτήριό του. Τι χρειάζεται αυτός ο έλεγχος; Αλλά σου λένε: ωραία δουλειά να κάνεις βόλτες όλη μέρα στην πόλη, ελέγχεις και κανένα εισιτήριο, κάνεις και γνωριμίες, μια χαρά δουλειά, ξεκούραστη. Να μην βολέψουμε τίποτα παιδιά μας, ανίψια κ.λπ. Μήπως εμείς θα τους πληρώσουμε; Απλά θα αυξήσουμε το εισιτήριο.
Εάν οι κρατιστές δεν νομοθετούσαν αυτό το μονοπώλιο και λειτουργούσε ο ανταγωνισμός όπως συμβαίνει σε όλες τις φυσιολογικές χώρες:
- το μηχάνημα θα το έφτιαχναν αμέσως,
- το εισιτήριο θα ήταν στη μισή τιμή διότι θα είχαν το μισό προσωπικό,
- θα είχαν δημιουργηθεί περισσότερες θέσεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ εργασίας διότι θα υπήρχαν τουλάχιστον 2-3 εταιρείες,
- το λεωφορείο δεν θα αργούσε είκοσι λεπτά,
- όλη η παροχή υπηρεσίας θα ήταν υψηλότερης ποιότητας,
- και αυτοί, εάν δεν βελτίωναν τις υπηρεσίες τους, θα είχαν χρεοκοπήσει σε λίγους μήνες διότι δεν θα τους προτιμούσε κανείς.
Αργότερα, πληροφορήθηκα από άλλους χρήστες του αστικού ότι το μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων είναι χαλασμένο αρκετά χρόνια αλλά δεν το φτιάχνουν. Και γιατί να το φτιάξουν; Μονοπώλιο είναι. Αν δεν σου αρέσει, πήγαινε με τα πόδια.
Οποιαδήποτε υπηρεσία ή προϊόν αποτελεί αντικείμενο ελεύθερης διαπραγμάτευσης μεταξύ ιδιωτών σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού είναι πάντα φθηνότερη/ο και καλύτερης ποιότητας. Το Κράτος πρέπει να παρεμβαίνει μόνον όταν καταστρατηγούνται οι νόμοι. Αυτό λέγεται Φιλελευθερισμός και είναι η αιτία που οι τριάντα πρώτες σε βιοτικό επίπεδο χώρες του πλανήτη ευημερούν και γι' αυτό έχει επικρατήσει παντού. Ο όρος Νεο-φιλελευθερισμός δεν υφίσταται διεθνώς. Είναι άλλη μία μπαρούφα της εγχώριας αριστερής "διανόησης" και των θαυμαστών της Βενεζουέλας. Μιας Βενεζουέλας που έχει πετρέλαια (4η παραγωγός στον κόσμο), έχει κομμουνισμό, σοσιαλισμό, αριστερά, όλα τα καλά της Γης. Αλλά, λιμοκτονεί. Ποιος φταίει; Ξέρω, ξέρω, … ο Νεο-φιλελευθερισμός ντε!
Ο Φιλελευθερισμός επιτρέπει στον πολίτη να ξοδέψει ΟΣΑ από τα λεφτά του θέλει, και ΟΠΟΥ αυτός θέλει. Ο Κρατισμός αντίθετα, όχι μόνον τον υπερφορολογεί για να συντηρήσει το τεράστιο και αναποτελεσματικό Κράτος αλλά υπαγορεύει στον πολίτη και πού να ξοδέψει τα λίγα χρήματα που του απομένουν π.χ. τον υποχρεώνει να πληρώνει "με το ζόρι" την ΕΡΤ των 49 (!) διευθυντών και των 48 τηλεθεατών.
Όταν ο Φιλελευθερισμός δεν μπορεί να σου πουλήσει κάτι, θα προσπαθήσει να το βελτιώσει για να σε πείσει να το αγοράσεις. Όταν ο Κρατισμός δεν μπορεί να σου πουλήσει κάτι, θα στο επιβάλλει δια νόμου εφευρίσκοντας κάποια πρόφαση -δήθεν για το περιβάλλον ή για το καλό σου- π.χ. ενεργειακά πιστοποιητικά, νομιμότητας, καλής λειτουργίας, φόρος στις πλαστικές σακούλες, παράβολα υπέρ συντεχνιών, χαρτόσημα, κτηματόσημα, μεγαρόσημα, σαχλαμαρόσημα κ.λπ. Ένα πλασματικό εμπόριο Κρατικών και συντεχνιακών σφραγίδων, βεβαιώσεων και λοιπών παλιόχαρτων.
Ο Κρατισμός περιορίζει την ελευθερία έκφρασης δίνοντας μόνον 4 τηλεοπτικές άδειες αντί για 104. Έτσι ελέγχει την πληροφόρηση. Ο Κρατισμός επιβάλλει μονοπώλια π.χ. καρτέλ κρατικών πανεπιστημίων και κλειστά επαγγέλματα.
Ο Κρατισμός είναι Φασισμός. «Δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία εάν δεν υπάρχει οικονομική ελευθερία», έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ, η αείμνηστη πρωθυπουργός που παρέλαβε μία Αγγλία στα πρόθυρα της κατάρρευσης και την έκανε πάλι «Μεγάλη Βρετανία».
Από τον Αγγελο Γ. Αγοραστό, διδάκτορα Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
