Καταρχήν θα πρέπει να γίνει σε όλους γνωστό ότι τα άτομα με Αναπηρία αποτελούν το 10% περίπου του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στις κοινωνικές δραστηριότητες, γεγονός που προϋποθέτει την υποστήριξή τους σε σημαντικούς τομείς της καθημερινής ζωής (πχ. στην εκπαίδευση, υγεία, εργασία, μεταφορές κ.λπ.) για να μπορέσουν να λειτουργήσουν ισότιμα με τους άλλους πολίτες. Η υποστήριξη αυτή σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται σαν παραχώρηση της Κοινωνίας, αλλά σαν υποχρέωση προς μία μεγάλη μερίδα πολιτών. Τα Άτομα με Αναπηρία ουδέποτε ζήτησαν χάρες, ουδέποτε ζήτησαν ιδιαίτερη μεταχείριση. Το μόνο που ζητούν είναι ίσες ευκαιρίες, κατανόηση και ισότιμη αντιμετώπιση.
Το να μπορείς μόνος σου και χωρίς τη βοήθεια τρίτου να μετακινηθείς στην πόλη σου, να προσεγγίσεις και να εξυπηρετηθείς στις δημόσιες υπηρεσίες, το να μπορείς να σπουδάσεις ή να βρεις εργασία, είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων των πολιτών. Και πιστέψτε με δεν είναι καθόλου εύκολο ένα Άτομο με Αναπηρία όχι μόνο να βρει εργασία, αλλά και να σπουδάσει.
Και έρχομαι στις επίμαχες ανακοινώσεις του κ. Πολάκη, αλλά και όσων τις υποστήριξαν. Δεν θα αναλωθώ, αλλά δεν μπορώ και να τις αφήσω ασχολίαστες, άλλωστε ακόμη και βουλευτές του ιδίου κόμματος τις χαρακτήρισαν τουλάχιστον «Ατυχείς». Φυσικά μόνο ατυχής ή μόνο πολιτική δεν είναι μια τέτοια δήλωση. Χαρακτηρίζει το ήθος, την παιδεία και τη στάση ζωής ενός ανθρώπου.
Ο σοφός λαός μας λέει ότι: «πρέπει να μπεις στα παπούτσια του άλλου για να τον καταλάβεις». Προκαλώ λοιπόν όλους του «πολάκηδες» να καθίσουν μία ημέρα ή έστω και για λίγες ώρες σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο και να προσπαθήσουν να διασχίσουν την πόλη τους. Γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι ενδεχομένως ούτε από την πολυκατοικία τους δεν θα καταφέρουν να βγουν. Και αν καταφέρουν και βγουν, τους προκαλώ να προσπαθήσουν να κάνουν τα ψώνια τους στην πόλη ή να προσεγγίσουν μια δημόσια υπηρεσία ή ακόμη και ένα νοσοκομείο ή ένα πανεπιστήμιο. Φυσικά και τους προκαλώ όλους να προσπαθήσουν να βρούνε εργασία καθήμενοι στο αναπηρικό αμαξίδιο. Καλό θα είναι λοιπόν πριν μιλήσουμε να προσπαθήσουμε, έστω και νοερά, για μια στιγμή, να μπούμε στα παπούτσια του άλλου.
Δεν χρειάζεται η αναπηρία να μας χτυπήσει την πόρτα για να αποκτήσουμε ήθος και παιδεία. Αυτά ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Απλά να θυμάστε εσείς οι «πολάκηδες», ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ΑμεΑ. Και φυσικά δεν εύχομαι σε κανέναν να βιώσει ποτέ όσα βιώνει ένας ΑμεΑ.
Κλείνοντας θέλω να τονίσω ότι όσες ράμπες και αν φτιαχτούν, όσες θέσεις πάρκινγκ ΑμεΑ κι αν υπάρξουν, όσα ΑμεΑ κι αν βρούνε εργασία, αυτό που χρειάζεται η κοινωνία μας είναι προσβάσιμα μυαλά και προσβάσιμες συνειδήσεις… Και αυτό μόνο εύκολο δεν είναι …
Καλό Πάσχα.
Από τον Δημήτρη Α. Πάτσιο, πρόεδρο Ελεγκτικής Επιτροπής Πανθεσσαλικού Συλλόγου ΑμεΑ, αναπ. τομεάρχη Υγείας ΝΟΔΕ Λάρισας
