Έζησε σαν να ήταν ερημοπούλι. Και κατέστη πρότυπο και υπόδειγμα μετάνοιας. Έχει έντονο το δραματικό στοιχείο η ζωή της Οσίας. Μοιάζει φανταστική. Σαν να είναι μυθιστορία. Εντυπωσιάζει και παρακινεί σε μετάνοια και επιστροφή στον Θεό κάθε αμαρτωλό. Όσο κι αν είναι βαρύ το φορτίο των αμαρτημάτων που πιέζει την πληγωμένη του ψυχή.
Η ζωή της Οσίας εμφανίζει το άμετρο έλεος του Θεού. Την απέραντη θάλασσα της θεϊκής αγάπης και συγχωρητικότητος, όπου σβήνει κάθε αναμμένο κάρβουνο αμαρτίας.
Η Οσία γεννήθηκε στην Αίγυπτο τον 6ο μ. Χ. αιώνα. Σε μικρή ηλικία, όταν ακόμα ήταν δώδεκα χρόνων, παραστράτησε. Έφυγε από το πατρικό της σπίτι και πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου έμεινε 17 ολόκληρα χρόνια. Επειδή δεν είχε πόρους να ζήσει, ζητιάνευε. Και προσφερόταν στην αμαρτία καθώς διέθετε φυσική ωραιότητα. Κάποια μέρα ακολουθώντας μια αμαρτωλή συντροφιά, επιβιβάστηκε από περιέργεια σε πλοίο που μετέφερε πολλούς προσκυνητές στα Ιεροσόλυμα. Πήγαιναν για να παρευρεθούν στη μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Σαν έφθασαν εκεί, θέλησε να εισέλθει και αυτή, όπως όλοι οι προσκυνητές, στον ιερό ναό της Αναστάσεως του Χριστού, για να δει την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού και να τον προσκυνήσει. Αλλά δεν μπορούσε να εισέλθει στον ναό. Έμενε στο κατώφλι του, γιατί εμποδιζόταν από κάποια αόρατη δύναμη. Προσπάθησε πολλές φορές, χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά ήρθε σε συναίσθηση της κατάστασής της. Κατάλαβε ότι οι αμαρτίες της την εμπόδιζαν να εισέλθει στον ναό. Η μέχρι τότε άτακτη, αμαρτωλή ζωή της. Συγκλονίστηκε ψυχικά. Κατενύγη, δάκρυσε και στράφηκε σε μια εικόνα της Παναγίας που αντίκρισε εκεί. Παρεκάλεσε τότε τη Μητέρα του Θεού να μεσιτεύσει στον Υιό της να την αξιώσει να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Και υποσχέθηκε να μην ξαναμαρτήσει, αλλά να ακολουθήσει τον δρόμο που Αυτή θα της έδειχνε.
Έτσι αισθάνθηκε ελεύθερη και μπόρεσε να εισέλθει στον ναό και να προσκυνήσει το Τίμιο Ξύλο. Και χαρούμενη, έτρεξε να εκτελέσει την υπόσχεση που είχε δώσει στην Παναγία να μην ξαναμαρτήσει. Πήρε λίγα ψωμιά και έφυγε από τα Ιεροσόλυμα για την έρημο του Ιορδάνη. Πήγε εκεί, για να μην ξαναβουλιάξει στην αμαρτία.
Με την υπόδειξη της Παναγίας προχώρησε στο βάθος της ερήμου. Εκεί έζησε 47 χρόνια αυστηρή ασκητική ζωή. Τρεφόταν με χόρτα της ερήμου. Αρνήθηκε να γευθεί ακόμη και τα λίγα ψωμιά που είχε πάρει μαζί της από τα Ιεροσόλυμα. Την πολέμησε βέβαια πολύ ο μισόκαλος δαίμονας. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να την πείσει να εγκαταλείψει την έρημο. Αλλά δεν υπέκυψε στις προτροπές του με τη βοήθεια και τη στήριξη της Παναγίας. Κάθε φορά που δεχόταν τις προτροπές του δαίμονα να φύγει, άκουγε τη φωνή της Παναγίας, που της έλεγε: «Πού πας; Γύρνα πίσω. Με έβαλες μεσίτρια». Όλα τα χρόνια της ερημικής ζωής της δεν συνάντησε άνθρωπο. Προς το τέλος της ζωής της είδε ένα ασκητή, τον αββά Ζωσιμά. Κρύφτηκε πίσω από ένα θάμνο, γιατί ήταν γυμνή( είχαν λιώσει τα ρούχα της) και τον φώναξε να αφήσει εκεί ένα ρούχο να ντυθεί. Κατόπιν του εξομολογήθηκε με δάκρυα όλη της τη ζωή και τον παρακάλεσε να την κοινωνήσει. Ο αββάς ικανοποίησε την παράκλησή της τη Μεγάλη Πέμπτη του επόμενου χρόνου. Πήρε τη θεία Κοινωνία και πήγε στην έρημο. Εκεί που αναζητούσε να βρει πέρασμα στον Ιορδάνη, είδε την Οσία να σταυροκοπιέται, να βαδίζει πάνω στα νερά και να πηγαίνει προς το μέρος του. Και, σαν μετάλαβε, έφυγε με τον ίδιο τρόπο, αφού είπε στον αββά να πάει και πάλι εκεί τον άλλο χρόνο. Ο αββάς Ζωσιμάς πήγε να τη συναντήσει και πάλι τον επόμενο χρόνο, αλλά τη βρήκε νεκρή. Νεκρή, αλλά άφθαρτη. Ο χρόνος δεν είχε αλλοιώσει το ιερό της λείψανο. Και ευωδίαζε. Δίπλα δε από το αγιασμένο νεκρό της σώμα ήταν γραμμένο στο έδαφος: «Αββά Ζωσιμά, θάψον ώδε το σώμα της αθλίας Μαρίας. Απέθανον την αυτήν ημέραν καθ’ ην εκοινώνησα τον Άχραντων Μυστηρίων. Εύχου υπέρ εμού». Δακρυσμένος ο αββάς της διάβασε τη νεκρώσιμη ακολουθία και με τη βοήθεια ενός λιονταριού, που κατά θεία οικονομία πήγε τότε εκεί, άνοιξε τάφο και έθαψε το σώμα της.
Συγκλονιστικός ο βίος της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Και άκρως διδακτικός. Διδάσκει τι τραγική κατάσταση βιώνει ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας. Μακάρι να αισθανθούμε όλοι την τραγικότητα της αμαρτίας, που μας χωρίζει από τον Θεό και μας ταλαιπωρεί ψυχοσωματικά. Μας βασανίζει κυριολεκτικά. Δηλητηριάζει τη ζωή μας. Και όπως η Οσία, να ζήσουμε τη λυτρωτική χαρά της μετάνοιας και της εξομολόγησης κάτω από το επιτραχήλι του πνευματικού. Έτσι λυτρωμένοι, ψυχικά αναστημένοι, να γιορτάσουμε την Ανάσταση του Θεανθρώπου.
Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
