Στη σημερινή Βρετανία ας πούμε οι πολιτικοί αποδεικνύονται ακόμη πιο ανίκανοι κι από πολλούς δικούς μας. Ξέρεις τι είναι να ευημερείς, να έχεις μαζέψει τα φράγκα όλου του πλανήτη στο «Σίτι», να πουλάς γλώσσα, εκπαίδευση, και βρετανικό στυλ, «αέρα πατέρα» δηλαδή, και να κονομάς; Και κει πάνω στα καλά σου, εκεί που είσαι αρχηγόπουλο και βασικός παίχτουρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να αποφασίζεις να αυτοκτονήσεις με «Μπρέξιτ» που προκάλεσε ένας «αφελής» ονόματι Κάμερον επειδή... έτσι του ρθε ;Κι επειδή δεν κατάλαβε πως οι λαοί είναι παρορμητικοί, ρέπουν προς κάθε τι το... ηρωικό και μάλλον δεν έχουν και πολύ μυαλό στο κεφάλι τους, ώστε να τους ρωτάς κάθε τόσο με δημοψηφίσματα; (Αμ δεν ρώταγε τον Τσίπρα τον... αυταπατώμενο;)
Και να διαβάζεις τώρα ότι η ανησυχία των Βρετανών έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να αποθηκεύουν ακόμη και... χαρτί υγείας, φοβούμενοι ελλείψεις α λα Βενεζουέλα του Μαδούρο; Εκεί τσιμπιέσαι και λες: Μα, καλά, για τη Βρετανία μιλάμε;
Επομένως δεν είναι δικό μας μόνο «προνόμιο» η απουσία ικανών ανθρώπων που να καταλαβαίνουν από πραγματική ζωή και να κυβερνάνε μια χώρα πρακτικά και αποτελεσματικά, προς όφελος του λαού της. Τι φταίει;
Πάρε για παράδειγμα τον Θεοχαρόπουλο, αρχηγό της ΔΗΜΑΡ, για τον οποίο είδαμε πως προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Από περιέργεια λοιπόν, «γκούγκλαρα» το βιογραφικό του, γιατί είναι ένα νέο παιδί και – λογικά- ένας άνθρωπος από τον οποίο θα περίμενες περισσότερα.
Ο Θανασάκης ο Θεοχαρόπουλος λοιπόν, γεννήθηκε πριν 40 χρόνια στην όμορφη Βέροια που βγάζει και καλό ραβανί. Καλό αυτό. Επαρχιωτόπουλο, λες, μεγαλωμένο πιθανότατα μέσα σε μια συντηρητική μικροαστική οικογένεια, που θα ήξερε από πραγματική ζωή, και πώς δεν βγαίνει η «κομμάτα» άμα δεν σηκωθείς από τις 7 το πρωί να πας για δουλειά.
Ο Θανασάκης λοιπόν – να τον χαίρεται η οικογένειά του- έδωσε πανελλαδικές, μπήκε στο ΑΠΘ που είναι και κοντά στο σπίτι του να σπουδάσει οικονομικά, όλα ωραία και καλά, του πήρε κάτι παραπάνω μέχρι το πτυχίο, δεν βαριέσαι, μια φορά είν’ τα χρόνια τα καλά, τα φοιτητικά. Ποιος ξέρει τι κονέ έκανε, κινήθηκε στον χώρο της «σοσιαλδημοκρατίας», απέκτησε επαφές που τον έφεραν στα 36 του αρχηγό στο κόμμα του κυρ - Φώτη, πριν αυτός την κάνει για ΣΥΡΙΖΑ μεριά που λύσσαξε να γίνει υπουργός (αναπληρωτής Καμμένου). Στο μεταξύ, έλαβε και ένα διδακτορικό στον τομέα της Αγροτικής Οικονομίας.
Ψάχνω λοιπόν να δω πού εργάστηκε ο Θεοχαρόπουλος ως τότε. Γιατί εμένα, απ’ τα 22 μου, ο πατέρας μου, λίγο απότομα βέβαια όπως και πολλοί ακόμη πατεράδες, μου είχε πει πως «μπράβο παλικάρι μου, καλά πήρες το πτυχίο, άι σύρε τώρα να βρεις καμιά δουλειά» (γιατί σαν πολύ σε ταΐσαμε μαντράχαλε- δεν το ’πε, αλλά θα το σκέφτηκε). Δεν χρειαζόταν να το ακούσω απ’ τον σχωρεμένο. Έτσι κι αλλιώς η εξεύρεση δουλειάς μ’ έτρωγε από μέσα μου και μετά από κάμποσους μήνες ανεργίας όρμησα στην πρώτη δουλειά που βρήκα. Ο Θανασάκης όμως;
Ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ – λέει το βιογραφικό- έχει διδάξει σε διάφορα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Κι επειδή στα χρόνια της ανεργίας που ήρθαν όλοι λίγο –πολύ κατέχουμε πια πώς γράφεται ένα βιογραφικό, αντιλαμβανόμαστε πως ο Θανάσης δεν εργάστηκε πουθενά, παρά μονάχα, τον καλούν από δω κι από κει σε ΑΕΙ και ΤΕΙ ένθα αναπτύσσει ένα αντικείμενο σχετικό με το διδακτορικό του. Η μοναδική «κανονική» δουλειά, αν μπορεί να την πει κανείς έτσι, ήταν στα 35 που για ένα χρόνο τον διόρισαν (πάρε ανάσα, ο τίτλος είναι βαρύγδουπος)... «Ειδικό Γραμματέα Κοινοτικών Πόρων και Υποδομών του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων».
Με ποια προσόντα και ποια εμπειρία ένας ανεπάγγελτος και άπειρος γίνεται γραμματέας Υπουργείου δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι εκείνο ακριβώς το διάστημα ο κυρ-Φώτης συμμετείχε στην Κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, είχε πάρει τα αναλογούντα «πόστα» και τα μοίρασε στους δικούς του, μεταξύ των οποίων και στον συμπαθή κατά τα άλλα Θανασάκη.
Πάντως, δεν έφταιγε μόνο ο Θανάσης. Διότι το 2015 που προτάθηκε κι έγινε γραμματέας της ΔΗΜΑΡ, σε σύνολο 600 συνέδρων τον ψήφισαν πάνω από 300, συγκεκριμένα το 52,88% των ψήφων. Ας πρόσεχαν.
Δεν θα τον κρίνω περαιτέρω. Αν και νέο παιδί, με ευχάριστο παρουσιαστικό, ο Θεοχαρόπουλος δεν διακρίθηκε σε κάτι, δεν πέτυχε κάτι ιδιαίτερο. Ισορροπιστής, συνέπραξε αρχικά με το ΠΑΣΟΚ, έφυγε, τώρα ανακάλυψε ότι το... φως το αληθινό το κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ, πήγε μ’ αυτούς ανάβοντας τα... λαμπάκια των εναπομεινάντων μελών του κόμματος (Θωμά είσαι σπίτι;).
Είναι πολύ πιθανό τον Θεοχαρόπουλο να τον δεις μελλοντικά –από το τίποτα- σε κάποιο πόστο υπουργού. «Παίζοντας» στον χώρο των αουτσάιντερ, των «μικρών» δηλαδή της Βουλής, δεν αποκλείεται να χρειαστεί ως «τσόντα» σε κυβερνήσεις που δεν εξασφαλίζουν αυτοδυναμία. Η χώρα μας τα τελευταία ειδικά χρόνια, κυβερνάται κυρίως από «Θεοχαρόπουλους». Δηλαδή από παιδιά τα οποία, πέραν του να κάνουν πολιτική στα φοιτητικά αμφιθέατρα δεν έχουν περάσει από καμιά παραγωγική διαδικασία και που πάνε για ύπνο στις 7 το πρωί γιατί το βράδυ είχαν... «Ολομέλεια» στο κόμμα (που κατέληξε σε Ολομέλεια σε μοδάτο μπαράκι με τις συντρόφισσες), την ώρα δηλαδή που ο κανονικός κόσμος στριμώχνεται στα αστικά λεωφορεία να πάει για δουλειά.
Όλοι οι παραπάνω δυστυχώς, (και είναι πάρα πολλοί σε όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα) κάποια στιγμή της ζωής τους, θα κυβερνήσουν και θα κάνουν κουμάντο στις ζωές ανθρώπων που εργάζονται και ματώνουν, ανθρώπων που έχουν αγωνία για το πώς θα πληρώσουν φως, νερό, δόση δανείου, ΕΝΦΙΑ, ενώ οι ίδιοι θα χρυσοπληρώνονται από τον «άδειο» κρατικό κορβανά. Είναι οι ίδιοι που θα παίξουν ανεύθυνα τη χώρα σε μια ζαριά, επειδή... έτσι το είδαν, ή έτσι εξυπηρετούνταν οι ατομικές τους φιλοδοξίες και βλέψεις. Μήπως τα ίδια δεν έκανε ο... προκάτοχος του Θανάση, ο κυρ – Φώτης που δεν ήταν και ανεπάγγελτος; Αυτός δεν έριξε εντελώς ανεύθυνα την Κυβέρνηση μη ψηφίζοντας Πρόεδρο Δημοκρατίας, διακόπτοντας την πορεία της πάνω που πήγε να φτιάξει το πράγμα και φέρνοντας στην εξουσία τους ανέτοιμους της (υποτιθέμενης) Αριστεράς;
Και η σκασίλα μας είναι διπλή γιατί ο Θανάσης δεν είναι περίπτωση ΓΑΠ ή Κυριάκου Μητσοτάκη που – λόγω οικογενειακής προίκας- τους διόρισαν αυτομάτως πρωθυπουργίσιμους. Σκάμε γιατί τα παιδιά της επαρχιακής ειδικά Ελλάδας ή των φτωχογειτονιών της Αθήνας θα έπρεπε να είναι σε άλλη ρότα κι άλλες επιλογές να είχαν κάνει στη ζωή τους. Στη ζωή μωρέ Θεοχαρόπουλε δεν είναι όλα φιλοδοξία, ίντριγκα, συμφέρον... κι όπου βγει. Είναι ευθύνη να είσαι... ο μικροαστός Θεοχαρόπουλος από τη Βέροια δηλαδή, κι όχι ο Θεοχαρόπουλος όπως τον κατάντησαν τα κομματικά παρασκήνια και οι συναλλαγές, πρώτα με το ΚΙΝΑΛ, τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι σαν ανεμιστήρας ένα πράγμα. Καλή τύχη λοιπόν Θανάση… Δεν είσαι ο πρώτος που μας διαψεύδει, δεν θα είσαι ο τελευταίος. Θα επιβιώσουμε παρόλα αυτά, χίλιες βιτσιές αντέχει η καμπούρα μας...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
