Το πρώτο έχει σχέση με το συνταχθέν και μετέπειτα αποσυρθέν ημερολόγιο του 2019, το οποίο χαρακτηριζόταν από ανιστόρητες και εθνικά επιζήμιες αναφορές σε αλύτρωτα τμήματα του έθνους, ονομάζοντας αυτά το μεν τουρκοκρατούμενο μέρος της Κύπρου ως «Β. Κύπρος» την δε πολύπαθη Β’ Ήπειρο ως Ν. Αλβανία.
Οι απερίσκεπτες και εθνικά ζημιογόνες πρακτικές του είδους αυτού εκθέτουν σοβαρά το σώμα της ελληνικής αστυνομίας, το οποίο ως φορέας προστασίας του πολίτη, της κοινωνίας και των εθνικών μας αξιών πρέπει ν’ αποτελεί υπόδειγμα εθνικής προσοχής και ευαισθησίας. Χώρος καθαρότητας από αναφορές και πράξεις που προσβάλλουν τα ιστορικά και εθνικά μας δικαιώματα. Ανάχωμα ανάσχεσης τέτοιων συμπεριφορών, σαν αυτή του ημερολογίου, η οποία ως απρόσεκτη και ακούσια πιστεύω πράξη, θα μπορούσε να ταξιδεύσει και σε μετανάστες μας στο εξωτερικό. Και τότε αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος του λάθους και της απογοήτευσης των Ελλήνων της αλλοδαπής. Ευτυχώς το μεγάλο κακό απεφεύχθη την τελευταία στιγμή, όταν κάποιοι αντελήφθησαν το λάθος, απέσυραν το ημερολόγιο, το διεθνές ρεζιλίκι απομακρύνθηκε και το χειρότερο δεν ενισχύσαμε την επιχειρηματολογία των εχθρών του έθνους…
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι η εθνικά μειωτική αυτή πράξη ήταν προϊόν προχειρότητας και βαραίνει όχι μόνον τους συντάκτες του ημερολογίου, αλλά κυρίως την ηγεσία της αστυνομίας και του αρμόδιου υπουργείου. Γιατί δεν μερίμνησαν για την αποφυγή του συμβάντος αυτού, την επιλογή των αρίστων ηθικά και γνωστικά προσώπων και το σημαντικότερο, γιατί δεν έδωσαν σαφείς οδηγίες για το περιεχόμενο αυτού.
Μέσα σ’ αυτό το στενάχωρο για την πατρίδα περιβάλλον έρχεται να μας χαροποιήσει και να μας δώσει ελπίδα η ταπεινή και γενναία πράξη ενός εθνικά ευαίσθητου και αποφασιστικού αστυνομικού. Ο οποίος στις 17 Νοεμβρίου, ημέρα γιορτής του Πολυτεχνείου, και μέσα στον ορυμαγδό των μολότοφ και των χειροβομβίδων κρότου-λάμψης δεν δίστασε να μαζέψει με ευλάβεια και σεβασμό την τσαλακωμένη, την μουτζουρωμένη και πατημένη στο χώμα ελληνική σημαία. Αυτό «το ιερό πανί, το γαλανό και τ’ άσπρο…», το σύμβολο του έθνους και της εθνικής μας κυριαρχίας. Αυτή η εικόνα και η αγάπη προς τις αξίες του γένους πέρασαν σαν αστραπή απ’ το μυαλό του άξιου αυτού αστυνομικού και τον οδήγησαν στην εθνικά υπερήφανη πράξη, η οποία, πιστεύω, ότι θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη όσων την παρακολούθησαν.
Τελειώνοντας, αυτό το άρθρο θα ήθελα να επισημάνω ότι απ’ την περιγραφή των δύο συμβάντων οδηγούμαστε στο συμπέρασμα: ότι η επίτευξη του εθνικώς και κοινωνικώς ωφέλιμου απαιτεί προγραμματισμό, άριστη επιλογή προσώπων, έλεγχο, διαρκή και ανύσταχτη προσπάθεια… Αυτά αν υπήρχαν δεν θα φθάναμε στην έκδοση του μετέπειτα αποσυρθέντος εθνικώς επιζήμιου ημερολογίου της ελληνικής αστυνομίας. Όμως μέσα στο γκρίζο αυτό συμπέρασμα υπάρχει και μια νότα αισιοδοξίας. Που δείχνει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Αυτήν που κατέγραψε με τη γενναία και υπερήφανη πράξη του ο ταπεινός και άξιος αστυνομικός, και που δυστυχώς στη δημοσιότητα πέρασε μόνον σαν εικόνα και τίποτα περισσότερο. Αυτήν πρέπει να κρατήσουμε ως ελάχιστη αναγνώριση και τιμή στο πρόσωπο του προικισμένου με τις αξίες των ιδανικών του έθνους και της φυλής μας γενναίου αστυνομικού.
Από τον Κων/νο Τσιρoνίκο
