Ναι, κυρίες κύριοι και αγαπημένα μας παιδιά, η μεγάλη ημέρα επέστη που «οι πρωινοί» παππούδες (Ρωμανιάς και Μητρόπουλος) αντιλαμβανόμενοι τις ιστορικές τους ευθύνες και ανταποκρινόμενοι στο καθήκον φτιάχνουν κόμμα. (Πολιτική Κίνηση το λέμε, αλλά είναι για ξεκάρφωμα).
Είναι ακριβώς η χαρμόσυνη είδηση που περίμεναν συνταξιούχοι δημοσίου, συνταξιούχοι ιδιωτικού τομέως, συνταξιούχοι ΔΕΚΟ, ευγενών (αλλά και αγενών) ταμείων, συνταξιούχοι Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου και από κοντά συνταξιούχες χηρείας.
Τσίπρα, Κυριάκο για πείτε αλεύρι; Ο συνταξιούχος σας γυρεύει. Και ξέρετε τι... ορέξεις έχει ο συνταξιούχος σ’ αυτήν την εποχή της ζωής του που είναι και... ξεκούραστος και που η χημεία με τα... μπλε χαπάκια της έχει κάνει θαύματα. Τοίχο τοίχο να πάτε, το καλό που σας θέλω.
Επιτέλους, αχτίς ηλίου ανέτειλε και για όλους εκείνους τους δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι ήδη έχουν στρατευθεί στον «νυν υπέρ αναδρομικών αγώνα». Το νέο εθνικό όραμα, η νέα «Μεγάλη Ιδέα» είναι ακριβώς αυτή: τα λεφτά μας πίσω.
- Μα, βρε παιδιά, αμάν πού θα τα βρούμε, σκούζουν κάτι «μίζεροι», μα ποιος τους λογαριάζει;
- Το-πε το-πε ο δικηγόρος ότι σου χρωστάει ο άλλος… (Κι άμα το ’πε…)
Η είδηση βέβαια ότι οι προστάτες συνταξιούχων και δημοσίων «Αγιοι Ρωμανιάς και Μητρόπουλος» σκέφτηκαν να κάνουν... κόμμα, μάλλον δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν. Διότι όλοι αυτοί που κάθονται κάθε πρωί και τους ακούν είναι ήδη... κόμμα. Το «κόμμα των αναδρομικών».
Ρεφρέν: «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολύ δακρύζεις. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι (τα αναδρομικά)».
Πράγματι, υπήρχε και υπάρχει στο ελληνικό δημόσιο μια ευάριθμη μερίδα υπαλλήλων, που στο μυαλό της δεν υπάρχει τίποτε άλλο από το κυνήγι κάθε ποσού που δικαιούται. Μιλάς για τρελή εμμονή. «Σκουπίζουν» τα πάντα. Οδοιπορικά, επιδόματα, υπερωρίες, τα πάντα όλα.
Πας το πρωί στην υπηρεσία σου εσύ ο δημόσιος και σου την πέφτουν:
- Έκανες χαρτιά; Πήγες στον δικηγόρο; Οι άλλοι τα πήραν, εσύ τι κάθεσαι;
Οπότε, και αδιάφορος να είσαι μπαίνεις στο τρυπάκι. «Ρε μπας;». Κι έπειτα τι είναι ένα εικοσαράκι που συνήθως παίρνουν οι δικηγόροι των «μαζικών προσφυγών»; Πες ότι έπαιξες «Στοίχημα» και πήγες κουβά. Κι αν σου κάτσει;
Και κάθεσαι τώρα εσύ, που δουλεύεις στον ιδιωτικό τομέα και δεν έχεις... ταμείο να πας να στηθείς και να εισπράξεις ή μαντίλι να κλάψεις, και κάνεις ασκήσεις... λογικής. Λες με το απλοϊκό σου το μυαλό: «-Τι γίνεται βρε παιδάκι μου;». Υποτίθεται χτυπήσαμε φαλιμέντο. Λεφτά πάπαλα, στέγνα τα ταμεία. Κόψαμε τα μιστά, κόψαμε συντάξεις, κόψαμε επιδόματα, κόψαμε, κόψαμε, χόρτασε η Τρόικα αίμα, και όλη αυτή τη φασαρία για τι την κάναμε; Για να τα ξαναδώσουμε πίσω; Πώς γίνονται αυτά τα μαγικά; Βρέθηκε το λεφτόδεντρο να παράγει αντί για φύλλα 50ευρα;».
«-Αμα θέλουν βρίσκουν», αποφαίνονται οι πονηροί κυριούληδες Ρωμανιάς – Μητρόπουλος και σία και σου κλείνουν το μάτι.
Ξέρουν τι λένε. Διότι οι Έλληνες είμαστε εκ γενετής πεπεισμένοι ότι εξυφαίνεται μια συνωμοσία σε βάρος μας . Ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι πλούσια, απλά κάποιοι «μασάνε καλά» κι εμείς είμαστε στην απ’ όξω. Κι εκείνος που είπε «λεφτά υπάρχουν» όχι μόνο πρόκοψε, αλλά έγινε και πρωθυπουργός ενώ δεν ήταν ικανός ούτε για βοηθός περιπτερούχου.
- Ναι ρε, λεφτά υπάρχουν! Να πάνε να τα πάρουν από τους Βαρδινογιάννηδες και τους Λάτσηδες. Από τους Μαρινάκηδες και τους Σαββίδηδες που τους χαρίζουν εκατομμύρια δικά μας δουλεμένα λεφτά (μισό λεφτό να στύψω και το πουκάμισο να φύγει ο ιδρώς).
Σε άλλες κοινωνίες, θα έμπαιναν ακόμη πιο λογικά ερωτήματα:
- Γιατί ρε μάγκες η εργασία να αμείβεται διπλάσια στο δημόσιο τομέα απ’ ό, τι στον ιδιωτικό, όταν μάλιστα οι ιδιωτικοί εργάζονται άπειρες ώρες παραπάνω;
Όποιος θέτει όμως τέτοια ερωτήματα στην Ελλάδα είναι τουλάχιστον προβοκάτορας. Το θέμα είναι – σου λένε- να αποκτήσουν τα ίδια δικαιώματα οι ιδιωτικοί υπάλληλοι όχι να καταργήσουμε τα προνόμια των δημοσίων… Ισότητα προς τα πάνω, όχι ισοπέδωση.
Πολύ καλή λογική… Πάρα πολύ καλή για να είναι αληθινή. Μόνο που στον ιδιωτικό τομέα οι σχέσεις ρυθμίζονται από την πραγματική οικονομία κι όχι από το δημόσιο των Ρωμανιάδων και Μητροπουλαίων που ζουν στον κόσμο τους και των δικαστών που επιδικάζουν τα πάντα, παραβλέποντας ότι επιστροφή αναδρομικών σημαίνει είτε κούρεμα καταθέσεων είτε 4ο Μνημόνιο. Διαφορετικά πού να βρεθούν τα λεφτά;
Ακούς επίσης καμιά φορά στο δημόσιο (από λίγους ευτυχώς) κουβέντες του τύπου:
- Δουλεύω για όσο με πληρώνουν…
Αγνοώντας ηθελημένα πως, αν τη δική σου θέση αγαπητέ την προκήρυσσαν με τα μισά λεφτά, η ουρά των υποψηφίων θα έφτανε ως το... Μπαϊσλάρι και ο τελευταίος θα είχε και δύο μεταπτυχιακά για πλάκα.
Τους Ρωμανιάδες και Μητροπουλαίους όμως δεν τολμάνε να τους αντιμετωπίσουν και να τους κοντράρουν κανένας δημοσιογράφος και –φυσικά!- πολιτικός αρχηγός. Συνταξιούχοι και δημόσιοι διεκδικούν δικαστικώς χρήματα από καταβολής... Μνημονίων και οι Τσίπρας, Μητσοτάκης και λοιποί δεν διανοούνται καν να βγουν να πουν τα αυτονόητα: Πως αν ικανοποιηθούν όλες αυτές οι απαιτήσεις προφανώς θα ξαναπέσουμε στα ίδια βράχια, θα επιστρέψουμε στο σημείο... εκκίνησης της κρίσης. Τηρούν «αιδήμονα σιγή» που λεν κι οι μορφωμένοι, «ποιούν την νήσσαν» που λέει ο λαός, διότι το «κόμμα» των αναδρομικών έχει χέρι βαρύ (στις εκλογές).
Το κρίμα είναι ότι συνήθως αναδρομικά διεκδικούν (και ενίοτε εισπράττουν) δημόσιοι και συνταξιούχοι που παίρνουν ήδη σχετικά καλά χρήματα, όσο καλά μπορείς να πεις τα 1000-1200 ευρώ στη σημερινή Ελλάδα. Κάτι φουκαράδες που, για διάφορους λόγους ίσα που παίρνουν 300-320 ευρώ, έχουν απλώς αποδεχτεί τη μοίρα τους και δεν έχουν ούτε το εικοσάρι της προσφυγής στον δικηγόρο.
Κάπως έτσι κυλά η ζωή σε τούτον δω τον τόπο. Η πίτα είναι μία και κανείς δεν ξέρει πώς να την αυξήσει. Κι από δίπλα όλες οι αγέλες γαβγίζουν και ζητάνε μεγαλύτερο μεράδι. Από την ίδια πάντα πίτα, κι όποιος προλάβει βλέπει και τον Κύριο! (Πριν πάμε όλοι μαζί στην κόλαση).
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
