Μόνο ο θάνατος είναι βέβαιος και σίγουρος και σταθερός.
Όσοι είστε προληπτικοί χτυπήστε ξύλο, φτύστε στον κόρφο σας, σηκωθείτε απ’ τη θέση σας, φασκελώστε με, κάντε ό,τι νομίζετε, αλλά τίποτα δε θ’ αλλάξει. Μπορεί να μας ρωτήσουν για χίλια δυο πράγματα. «Σκοπεύεις να παντρευτείς; Να πας διακοπές; Ν’ αλλάξεις σπίτι; Να χωρίσεις από τον άνθρωπο που αγαπάς;»
Κανένας όμως δε θα ρωτήσει … «Σκοπεύεις να πεθάνεις;»
- Σιγά βρε παιδιά θα βάλω και… άσπρο, μη βαράτε όλοι μαζί. –Κι αφού το ξέρουμε όλοι πολύ καλά αυτό, τότε γιατί φερόμαστε σα να είμαστε αιώνιοι πάνω στη γη; Γιατί αυτή η τρεχάλα και η αγωνία για ολοένα και περισσότερα αποκτήματα;
Τι να τα κάνουμε συνάνθρωποι; Το να αγωνίζεται κανείς για το καθημερινό του είναι πολύ φυσικό, δε θα αφήσει τα παιδιά του να πεινάσουν. Το να μη βλέπεις όμως, μέρα άσπρη για να συσσωρεύεις πλούτο, ε, αυτό είναι λιγάκι τρελό.
Μακάριοι εκείνοι που αρκούνται στα λίγα και χαίρονται την τόσο σύντομη ζωή. Κι αλίμονο σ’ αυτούς που όσα κι αν έχουν ποτέ δεν τους φθάνουν. Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν προλαβαίνουν να φάνε, να κοιμηθούνε και να κοιτάξουν γύρω τους. Από δική τους επιλογή φυσικά. Το ξημέρωμα τους βρίσκει στη δουλειά, κι όταν φεύγουν για το σπίτι έχει πέσει η νύχτα.
Ίσως να μην είδαν ποτέ τον ήλιο ν’ ανατέλλει, να διαγράφει την τροχιά του και να βασιλεύει βάφοντας τον ορίζοντα με χίλια χρώματα. Ίσως να μην είδαν ποτέ τους τις δροσοσταλίδες πάνω σ’ ένα τριαντάφυλλο ή ένα κόκκινο γεράνι.
Ίσως να μην πρόσεξαν ποτέ τους, απ’ την καθημερινή σκοτούρα, το κύμα ν’ αγωνίζεται, να αγκαλιάσει το βράχο, αν κάποτε βρέθηκαν σε κάποια ακροθαλασσιά, τα γλαροπούλια να πέφτουν κατακόρυφα στα ήσυχα νερά και να κάνουν χίλια τρελά παιχνίδια.
Ίσως να μη βρήκαν ποτέ καιρό να πάνε σε κάποιο δάσος, ν’ ακούσουν τη συνομιλία των πουλιών. Αυτά, θα πούνε είναι για τους ... «φευγάτους» και τους χασομέρηδες, ο άνθρωπος πρέπει να δημιουργεί. Η δημιουργία είναι χαρά.
Σίγουρα είναι χαρά μόνο που εκεί κοντά είναι και η αγωνία και το άγχος, παρέα με το εγκεφαλικό και το έμφραγμα.
Κι αν δεν προλάβει κανείς να σταματήσει ως το σημείο που η δουλειά είναι χαρά και δημιουργία κι ανάγκη και υποχρέωση, τότε όλα είναι αναμενόμενα. Βλέπουμε ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας, που έχουν κλείσει έναν κύκλο στη ζωή και την κοινωνία.
Εργάστηκαν απ’ τα νιάτα τους, συνταξιοδοτήθηκαν κι απ’
την άλλη μέρα κιόλας άρχισαν να ψάχνουν για ... δουλειά. Γιατί καλοί μου κύριοι, καθίστε τώρα, ζωή να έχετε να χαρείτε τη σύνταξή σας!
Αφήστε καμιά θέση ελεύθερη να την πάρει κανένας νέος που περιμένει χρόνια να βολευτεί κάπου, να βγάλει τα προς το ζειν και να βάλει και στεφάνι στην … αιώνια αρραβωνιαστικιά του.
«Δε φθάνουν λένε». Μα ποτέ δε φθάνουν. Μια παροιμία λέει, «όσο φθάνει το πάπλωμα απλώνουμε τα πόδια».
Φαντάζομαι αγαπητοί μου φίλοι πως θα συμφωνείται και σεις, πως ο σημερινός άνθρωπος έχει πέσει με τα μούτρα στην ύλη, Δεν ενδιαφέρεται πλέον για καμιά άλλη αξία.
Θα σας αναφέρω ένα γεγονός και μ’ αυτό θα κλείσω. Έπειτα θα σας αφήσω να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα που δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούν με τα δικά μου φυσικά.
Πάει πολύς καιρός που μια μοναχική γριούλα πέθανε. –
Μη μου κακιώσετε που σας μιλώ για θάνατο πάλι. Βλέπετε η ζωή κι ο θάνατος περπατούν αγκαλιαστά και είναι ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι.-
Η εν λόγω γριούλα λοιπόν ζούσε σε μια μονοκατοικία που στον καιρό της πρέπει να ήταν πανέμορφη. Την άφησε σε κάποια εκκλησία κληρονομιά, ήταν μια πολύ θρησκευόμενη γυναίκα, δεν είχε και απογόνους.
Μετά τον θάνατό της, η εκκλησία κάλεσε κάποιους αναξιοπαθούντες ακόμα και κάποιους φίλους της γριούλας να πάρουν τα χρήσιμα πράγματα που είχε το σπίτι.
Μπουκάρισε μέσα κόσμος και κοσμάκης κάθε… εθνικότητας. Ήταν σα να είχε πέσει ακρίδα σε μεστωμένο στάχυ. Σε λίγο το είχαν αδειάσει. Αν μπορούσαν να ξηλώσουν και τους τοίχους θα το είχαν κάνει.
Ξέρετε τι απόμεινε από ένα άρτιο σπιτικό παλιάς ωραίας εποχής; Μια παλιά φωτογραφία της ιδιοκτήτριας…. Εκείνη κανένας δεν είχε την ευαισθησία να την περιμαζέψει.
Έμεινε εκεί καρφωμένη στον τοίχο να κοιτάζει την απληστία, τη ματαιότητα των ματαιοτήτων…
Από την Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά
* Η Καλλίτσα Γκουράβα – Δικτά είναι λογοτέχνις
