Αναφέρομαι στις δύο αυτές περιοχές του πλανήτη μας, διότι τα τελευταία πενήντα χρόνια, με χρονική υστέρηση στην ανατολική περιοχή της, το πολίτευμα που κυριαρχεί έχει όλα τα γνωρίσματα της αστικής δημοκρατίας. Τουτέστιν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις ασκούν την εξουσία βάσει κάποιου προγράμματος που παρουσίαζαν προς έγκριση από τους λαούς των, και η αντιπολίτευση στηλίτευε τις όποιες ανακολουθίες λόγων και πράξεων. Εμφανές όμως ήταν ότι οι όποιες πολιτικές αντιπαραθέσεις συνέβαιναν σχεδόν πάντα με κάποια αστική ευγένεια! Εξαίρεση αποτέλεσε στη χώρα μας η ατεκμηρίωτη παραπομπή του πρωθυπουργού σε δίκη, με τελικό αποτέλεσμα έναν διχασμό στον λαό που μόνο την ήρεμη λειτουργία του πολιτεύματος δεν ευνοεί.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι η πολιτική πυξίδα, σ' όλα σχεδόν τα κράτη, έχει χάσει τον πολιτικό της προσανατολισμό και η λαϊκή αγανάκτηση που τροφοδοτείται από τη διευρυνόμενη οικονομική ανισότητα, τρίζει συθέμελα τις σχέσεις εμπιστοσύνης που οικοδομήθηκαν ανάμεσα στους πολίτες και την κυβερνώσα εξουσία. Είναι κατανοητό να υποβόσκει σε άδηλη ή φανερή μορφή μια δυσαρέσκεια στις μάζες των πολιτών, λογικό δε να δεχθούμε ότι είναι συνέπεια συγκέντρωσης του κεφαλαίου προς ολίγους και διευρυνόμενης φτώχειας στους πολλούς παγκόσμια. Εξάλλου του ολοκληρωτικού καπιταλισμού είναι το δόγμα "ό,τι δεν μεγαλώνει, πεθαίνει!". Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι οι λαοί οφείλουν να επαναστατήσουν, όμως αυτό απαιτεί ένα ολοκληρωμένο και απτό αφήγημα με ορισμένο στόχο για να έχει μια συντεταγμένη πορεία, και όχι μόνο τη μέθη των αντιδράσεων!
Στη χώρα μας αλλά και στον περισσότερο δυτικό κόσμο παρατηρούμε να αναδεικνύονται πολιτικά πρόσωπα, των οποίων ο λόγος είναι εμπρηστικός χωρίς να εστιάζει ουσία και πράξει στην ανάδειξη και επίλυση διαχρονικών ζητημάτων, έχει δε ως αποτέλεσμα την έξαρση των μαζών σε μια ατέρμονα αντιπαράθεση. Μια αντιπαλότητα που δεν διακρίνεται ούτε στο ελάχιστο από τον ορθολογισμό, τουναντίον στοχεύει στο θυμικό των ανθρώπων, με τελικό αποτέλεσμα ακατανόητες δράσεις του πλήθους, που παίρνουν τη μορφή καταστροφών και λεηλασιών, όπως παρατηρούμε στα κίτρινα γιλέκα της Γαλλίας!
Βλέπουμε λοιπόν στη θολούρα του πολιτικού αδιεξόδου να ξεπετάγονται πολιτικά πρόσωπα με λόγους εμπρηστικούς χωρίς ίχνος ευρύτερου σχεδιασμού, εκμεταλλευόμενοι, χωρίς μέτρο λόγων και πράξεων, την αγανάκτηση των θυμωμένων πολιτών. Στρέφουν άλλους εναντίον πότε των μεταναστών, άλλοτε με εθνικιστικά συνθήματα, και στα καθ' ημάς εναντίον των "διεφθαρμένων πολιτικών" με ευθείες και ανεπίτρεπτες συχνά παρεμβάσεις στην αδέκαστη εννοείται δικαστική εξουσία. Φορούν από μόνοι τους τον χιτώνα του αδιάφθορου, στη λογική μάλιστα του "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας!". Προτρέπουν τους έξαλλους οπαδούς να λιντσάρουν εκλεγμένους άρχοντες, να πέσουν στα τέσσερα οι αντίπαλοί τους, ενώ η ζωή έχει δείξει ότι η ίδια καθ' εαυτή άσκηση εξουσίας αξιώνει ή απαξιώνει τα πρόσωπα. Καθώς παρατηρούμε ότι τελευταία για ανάλογα ατοπήματα κατηγορούνται και οι ίδιοι, η χυδαιότητα τού "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη νουνεχούς πολιτικής και τα κόμματα παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις να μην κουβεντιάζουν ήσυχα, ήρεμα κι απλά όπως πίστευε ο ποιητής της Ρωμιοσύνης Γιάννης Ρίτσος!
Αντίθετα, δρουν με αμετροέπεια και τελικά χωρίς κάποιο ήθος, με τελικό αποτέλεσμα μια κοινωνία που δεν διαλέγεται αλλά αντίθετα παραμένει κλειστή, που τη χαρακτηρίζει μια εξουθενωμένη αστική τάξη και η επιδοματική και μάλλον συμβολική ενίσχυση των ασθενέστερων, δείγμα μιας θολής βιωματικής εφηβικής αντίληψης πάλης των τάξεων στο θολωμένο τους μυαλό!
Παρά τις πιο πάνω διαπιστώσεις θαρρώ ότι η χωρίς μέτρο και έκφραση πολιτική αντιπαλότητας έφθασε στο απόγειό της, πιστεύω δε ότι στον νου των πολιτών γλυκοχαράζει ένα ξέφωτο ορθής σκέψης. Τελικά αυτοί που πιστεύουν ότι μια κοινωνία μπορεί για πάντα να κοιμηθεί, αυτοί οι ίδιοι θα αποδειχθούν βαθιά νυχτωμένοι! Εξάλλου η Ιστορία στο διάβα της αγκαλιάζει μόνον αυτούς που συνδέονται με θεσμούς και αποφάσεις που αντέχουν στον χρόνο!
Από τον Παύλο Γιατσάκη
