Το νόημα αυτό αποτυπώνεται στα λεγόμενα του Τάκη Μπενά (Της Δικτατορίας 1967-1974. Μνήμες νωπές της τρίτης τραγωδίας του τόπου μας και του καιρού μας, Αθήνα, Θεμέλιο 2007, σελ. 221-222), ενός ανθρώπου που βίωσε τις «κακουχίες» της περιόδου εκείνης στο πετσί του: «Ο Δεξιός, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μπενάς, κατανόησε ότι η δημοκρατία είναι αδιαίρετη και συνεπώς ο αριστερός δεν ήταν ούτε ο «προδότης» ούτε ο «εχθρός», όπως του έλεγαν στο σχολείο και στους στρατώνες, ακόμα και από τους άμβωνες. Ο Αριστερός κατανόησε ότι δε μονοπωλούσε πια την ιδιότητα του θύματος των πολιτικών διωγμών, ότι και οι άλλες πολιτικές μερίδες του λαού βίωναν τη στέρηση των δικαιωμάτων και της ελευθερίας».
Δυστυχώς, σήμερα, περίπου μισό αιώνα από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, γινόμαστε μάρτυρες της αναβίωσης του εμφυλιοπολεμικού κλίματος, καθώς στον βωμό της επικράτησης στην πολιτική κονίστρα θυσιάζεται η ενότητα του πολιτικού κόσμου αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Η πολιτική ατμόσφαιρα έχει δηλητηριαστεί, ενώ με όχημα τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό, η πολιτική και οι πολιτικοί «βυθίζονται» ολοένα και περισσότερο. Φθάνουν μάλιστα σε σημείο να συντηρούν ένστικτα εκδίκησης εναντίον των ελίτ προβάλλοντας τους εαυτούς τους ως τιμητές των πάντων.
Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, το πολιτικό θερμόμετρο «ανεβαίνει», η ηθική απομακρύνεται από πράξεις και διακηρύξεις, καθώς η επικράτηση και κατατρόπωση των πολιτικών αντιπάλων με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, αναδεικνύεται σε υπέρτατο σκοπό. Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα να λεχθεί ότι μέσα από τα κόμματα εξουσίας στη χώρα μας αναδεικνύονται επαγγελματίες πολιτικοί, όχι πάντα οι αξιότεροι, οι οποίοι ενδιαφέρονται για την πολιτική-επαγγελματική τους επιβίωση και παραμερίζουν το καλό της κοινωνίας, παρά τις περί του αντιθέτου επαγγελίες τους.
Πράγματι, η αναθεώρηση του Συντάγματος αποτελεί καλή ευκαιρία για να αναδιαταχθεί το πολιτικό σκηνικό με τη θέσπιση περιορισμών σε σχέση και με τη διάρκεια της άσκησης της εξουσίας από συγκεκριμένα πρόσωπα, περιορισμοί που θα μπορούσαν να ενισχύσουν το δημοκρατικό πολίτευμα. Αρκεί βέβαια τα κόμματα να επιδιώκουν πραγματικά τις αλλαγές που διαφημίζουν ως προγραμματικές εξαγγελίες και να μην περιορίζονται σε κινήσεις εντυπωσιασμού και χειραγώγησης της κοινής γνώμης.
Παρόλα αυτά η καθημερινότητα της πολιτικής στην Ελλάδα, κυρίως κατά το τελευταίο διάστημα, τείνει να επιβεβαιώσει τη ρήση του θεατρικού συγγραφέα Μπέρναρντ Σω «Η πείρα διδάσκει ότι τίποτα δε διδασκόμαστε από την πείρα». Μακάρι, λοιπόν, να διαψευστούμε….
* Από τον Βασίλη Πλατή, φιλόλογο-δρα Ιστορίας Α.Π.Θ.
