Είναι σαν να μας λένε «δεν συνεχίζουμε τη σφαγή, το μαρτύριο για την ώρα αναβάλλεται». Οποία γενναιοδωρία της κυβέρνησης και πρόσκαιρη ικανοποίηση για τη (γαλακτοφόρο) συμπαθή τάξη των συνταξιούχων. Οι οποίοι εξακολουθούν, κοντά στη δεκαετία τώρα, να εξασφαλίζουν με το ξεζούμισμα του μόχθου τους, τη λειτουργία (έτσι όπως μπορεί) της κρατικής μηχανής.
ΔΙΟΤΙ ο συνταξιούχος, από την αρχή της οικονομικής κρίσης και της επιβολής των μνημονίων, στην πραγματικότητα είναι «όλα τα λεφτά» του οικογενειακού προϋπολογισμού στη μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών. Εκτός από κύριος αιμοδότης της εθνικής οικονομίας, είναι ο παράγοντας συντήρησης των περισσότερων οικογενειών, είναι το μεγάλο στήριγμα των παιδιών και το «χαρτζιλίκι» των εγγονών. Μοιάζει να είναι το ανθεκτικότερο θύμα των επιθέσεων καταλήστευσης των ταμείων που δημιούργησε με τις κρατήσεις των κόπων μιας ολόκληρης ζωής, μοιάζει με τη... γηρασμένη αγελάδα που εξακολουθεί να παράγει ακόμα το γάλα της επιστροφής δανεικών και τόκων μιας υποθηκευμένης χώρας.
ΘΑ μπορούσαμε δίχως άλλο να στριμώξουμε στο εορτολόγιό μας και μια ακόμα εθνική γιορτή. Ας πούμε, να καθιερώσουμε και την «ημέρα του συνταξιούχου». Οι απόμαχοι της δουλειάς θα ήταν δίκαιο να τιμούνται κάθε χρόνο από τη Βουλή κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Θα ήταν τίμιο διότι με το ψαλίδισμα που υπέστησαν οι δικές τους συντάξεις, καλύπτεται ένα μέρος του προϋπολογισμού που τροφοδοτεί τη δημόσια λειτουργία του συστήματος ενώ η αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων εξακολουθεί να καλύπτει τις τρύπες δανεισμού σε μια οικονομία που λίγο απέχει από τα μεγέθη τριτοκοσμικής χώρας.
ΜΕ όλα αυτά, θα μπορούσε κανείς να συνάγει το συμπέρασμα ότι, ήταν ατυχής τουλάχιστον, μην πούμε κάτι χειρότερο, η εκτίμηση του πρωθυπουργού, προσφάτως, για το προσδόκιμο ζωής των συνταξιούχων (θυμάστε, στον Άγιο Πέτρο μετά τα 70!) εφόσον η πραγματικότητα, τους θέλει να συντηρούν με τα μικροποσά έστω που δικαιούνται, τον μισό και πλέον πληθυσμό των ελληνικών νοικοκυριών και ειδικά της υπαίθρου.
Του Χρήστου Τσαντήλα
