Δεν χρειάστηκα παρά μόνο λίγα λεπτά για να καταλάβω τα προβλήματα παραβατικότητας. Ναι, να υπάρχει το άσυλο, αλλά μέσα στις αίθουσες, όχι σε μια έκταση 430 στρεμμάτων η οποία βρίσκεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εδώ υπάρχει σαφής κατάχρηση του πανεπιστημιακού ασύλου και η πολιτεία σίγουρα πρέπει να παρέμβει με κάποιον τρόπο, με την απάθεια δεν λύνεται αυτό το πρόβλημα. Τα περιστατικά ανομίας αν δεν γίνει σύντομα κάτι, ολοένα και θα είναι αυξανόμενα. Οι δυο-τρεις φύλακες που υπάρχουν δεν επαρκούν και δεν είναι κι αυτός ο ρόλος τους. Είναι απαράδεκτο στον ναό της γνώσης και της φώτισης να βλέπεις διακινητές να διαλαλούν την πραμάτεια του σκοταδισμού και του πνευματικού πρώτα και σωματικά αργότερα θανάτου.
Παρακολούθησα και κάποιες παραδώσεις μαθημάτων, είδα με έκπληξη πως γίνονται σε γεμάτα από φοιτητές αμφιθέατρα. Ομολογώ πως περίμενα να βρω τις αίθουσες μισοάδειες ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σχεδόν γεμάτες. Πίστεψα πως εν τέλει ίσως όλο αυτό να συνέβαινε μόνο στο τμήμα της Νομικής Σχολής, έτσι πέρασα μια βόλτα και από άλλες σχολές, αλλά αντίκρισα ακριβώς τις ίδιες εικόνες. Γεμάτα αμφιθέατρα με ενεργούς φοιτητές να γράφουν σημειώσεις και να παρακολουθούν με ζήλο τις παραδόσεις των διδασκόντων. Φυσικά υπήρχαν πάντα κι αυτοί που αδιαφορούσαν και αντί να παρακολουθούν τα μαθήματα, κάθονταν στα τραπεζάκια των διαφόρων παρατάξεων, αλλά ομολογουμένως ήταν λίγοι και κάποιοι απ’ αυτούς έμοιαζαν και με τους λεγόμενους αιώνιους ή λιμνάζοντες φοιτητές. Σε ολιγόλεπτη συζήτηση με κάποιον διδάσκοντα, μου επιβεβαίωσε πως όλο αυτό που έβλεπα δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Εκτός από την κάποια αύξηση στον αριθμό εισαγωγής των φοιτητών, υπήρχε και μια σαφής εικόνα πως οι φοιτητές μας τα τελευταία χρόνια επιστρέφουν μαζικά στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων. Μου επιβεβαίωσε ακόμη πως τον καιρό της ευμάρειας οι αίθουσες ήταν σχεδόν άδειες και όσοι προσέρχονταν τότε, ήταν εντελώς χαλαροί και σχεδόν αδιάφοροι. Ενώ τώρα από την αρχή παίρνουν στα σοβαρά τις σπουδές τους, και μάλιστα πολλοί από τους νέους φοιτητές μέχρι και την αποφοίτησή τους μένουν εντελώς απολιτικοποιημένοι και μακριά απ’ όλα τα κόμματα, πράγμα πρωτόγνωρο για τη φοιτητική ζωή.
Έτσι συμφωνήσαμε και οι δυο μας πως αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς, πρωτίστως, οφειλόταν και στη μεγάλη οικονομική ύφεση της χώρας. Η κρίση άλλαξε την νέα γενιά των φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια, δίνοντάς τους μια κάποια πρόωρη ωριμότητα και μια επιτάχυνση στο να θέλουν να πετύχουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τους στόχους τους. Ας τους βοηθήσει λοιπόν η πολιτεία τουλάχιστον με τα αυτονόητα, με την ασφαλή πρόσβαση και έξοδο από τους χώρους του πανεπιστημίου, ας τους εξασφαλίσει το αίσθημα μιας μόνιμης ασφάλειας, ώστε απερίσκεπτα να κάνουν τα μαθήματά τους. Σε αυτούς θα βασιστούμε για να βγούμε από το σημερινό τέλμα και από τη δική τους συμβολή περιμένουμε τη συνέχιση της αναπτυξιακής πορείας της χώρας μας που έμεινε στάσιμη τα τελευταία χρόνια.
Πού αλλού να βασιστούμε πια;
Από τον Ευστάθιο Γαϊτανίδη
