- Σταμάτησα να σας παρακολουθώ, από τότε που κατάλαβα ότι οι πολιτικοί του τόπου μας δουλεύουνε και εσείς συνεχίζετε να τους δίνετε βήμα.
-Τι να κάνουμε, να δείχνουμε μόνο φόνους, ληστείες, πλημμύρες, πυρκαγιές, έρχονται εκλογές, δεν πρέπει να ενημερωθείτε για τα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων;
Ο κύριος δεν φαινόταν αριστεριστής ή ακροδεξιός.
-Ποιος πιστεύει τα προγράμματα των κομμάτων, κουμάντο κάνουν εδώ και 8 χρόνια οι δανειστές, ποιος ο λόγος να ακούω τα ψέματα των διαχειριστών της χρεοκοπίας, που απλά ζητούν ως ανεπάγγελτοι ένα μισθό;
Πιστέψτε με δεν είναι ο μόνος που τα λέει. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, θεωρούν ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή τους με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία… Άλλος μου έλεγε τις προάλλες πως αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό και δεν δίνει πεντάρα σε αυτά που λένε οι Έλληνες πολιτικοί τα τελευταία χρόνια...
Η ισοπέδωση των πάντων όπως και της ελπίδας θα φέρει ολοκληρωτισμούς που ήδη στην Ευρώπη διαφαίνονται... Όσο διαλύεται η μεσαία τάξη, κάτω από πιέσεις πολυεθνικών, όσο ο πλουτισμός των λίγων μεγαλώνει εις βάρος των πολλών και οι πολιτικοί γίνονται απλώς κομιστές των εντολών τους τόσο οι δυτικού τύπου δημοκρατίες θα αποτελέσουν παρελθόν.
-Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να αφήσουμε στους πολιτικούς να πάρουν τις αποφάσεις, μου έλεγε πρόσφατα ένας αρκετά μορφωμένος Έλληνας του εξωτερικού, που συνάντησα στις διακοπές. Ψηφοφόροι και πολιτικοί, καταλαβαίνουν «άραγε τι έρχεται;»
Πρόσφατα το «Έθνος» κατέδειξε με πρωτοσέλιδο κόντρες μαφιόζων της Ομόνοιας. Βάλτε τη θανατηφόρο έκβαση μιας ερασιτεχνικής μάλλον ληστείας, βάλτε τους πνιγμένους του χειμώνα, τις οικογένειες που έγιναν κάρβουνο στο Μάτι και βγάλτε συμπεράσματα.
-Πού είναι η ασφάλεια; Τελευταία πιέζω τον πρώην υπουργό και καθηγητή εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση να τα πούμε στον αέρα κι αντ’ αυτού μου δίνει το κάτωθι άρθρο του:
«Ψύχραιμα; και με τα μέχρι τώρα γνωστά προβλέπονται:
–για τους δράστες: ποινική ευθύνη [όπως να την αξιολογήσει κανείς]…από επικίνδυνες σωματικές βλάβες(άρθρο 309 ΠΚ) μέχρι θανατηφόρες σωματικές βλάβες(άρθρο 311ΠΚ) κοινωνική - ηθική ευθύνη ...από κυνική συναισθηματική απάθεια μέχρι βαρβαρότητα.
–για τους παρόντες τρίτους: ποινική ευθύνη… παράλειψη λυτρώσεως από κινδύνου ζωής(άρθρο307ΠΚ)…….κοινωνική/ηθική ευθύνη… από δυσμενή για το θύμα κι ευμενή για τους δράστες «ουδετερότητα» μέχρι απαράδεκτη δειλία μη-οίκτου για κινδυνεύοντα συνάνθρωπο.
–για τους αστυνομικούς: διοικητική ευθύνη… από ΕΔΕ μέχρι άμεση θέση σε αργία [λόγω άσκοπης αγριότητας κι ασύμμετρης χρήσης βίας].
–για ορισμένα ΜΜΕ: παρέμβαση του ΕΣΡ και μεγάλα πρόστιμα όχι μόνο για παραβίαση στοιχειωδών κανόνων δεοντολογίας αλλά για την κάλυψη δημοσιογράφων που έπαιξαν χωρίς αιδώ με το κίτρινο [κιτρινισμός] και με το κόκκινο [αιμοδιψία].
–για τα πολιτικά κόμματα: δεν πρέπει να ‘παίζουν’ ούτε με τις μνήμες των τεθνεώτων, ούτε με τα λυντσαρίσματα των ζωντανών.
–για τους πάσης φύσης ειδικούς: ας αφήσουν κατά μέρος τις θεωρίες κι ας σκύψουν μ’ευαισθησία πάνω από τα προβλήματα των ανθρώπων, χωρίς παραμορφωτικούς φακούς.
–για την κοινωνία, δηλαδή για όλους μας: πόσο νομίζουμε ότι απέχει ο εκβαρβαρισμός [λόγω φόβου] από τον εκφασισμό; [με δικαιολογία την Τάξη και τη μηδενική ανοχή].
–για τη Δικαιοσύνη: να μην επηρεαστεί από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Η απονομή της ποινικής ευθύνης δεν σχετίζεται με τις ιδιότητες των προσώπων αλλά με τις αξίες του πολιτισμού.
Υπερασπιστής των δικαιωμάτων είναι αυτός που μάχεται για τα δικαιώματα των άλλων, ακόμα και των εχθρών του, κι όχι μόνο για τα δικά του».
Πρίν μέρες έλαβα το εξής παράπονο σ’ εκπομπή μου με αφορμή έρευνα που δημοσιεύθηκε στην «Ελευθερία» περί καταναλωτικής συμπεριφοράς.
«Δεν ξέρω τι κόψαν οι άλλοι, αλλά για μένα θα σου πω. α) Ένα αμάξι «σμαρτ» που είχα το έδωσα β) Στο καρτοκινητό έβαζα μια κάρτα 10ευρη κάθε μήνα. Εδώ και 3 χρόνια βάζω κάθε 3 μήνες για να μην χαθεί το νούμερο. Τώρα το κόβω κι αυτό, πάει εντελώς το καρτοκινητό! γ) Σταμάτησα να μαγειρεύω. Για έναν πάει πολύ! Φαΐ και ρεύμα ηλ. κουζίνας κοστίζει πάνω από 10 ευρώ ημερησίως και βολεύτηκα με 2-3 σουβλάκια μ’ έξι ευρώ. δ) Με το αμάξι που πούλησα πήρα ένα σκούτερ 300cc, μα είμαι σε φάση να το πουλήσω κι αυτό. ε) Βόλτες, καφές σε μαγαζί είν’ όνειρο πλέον. Πού 3 ευρώ; Ρούχα μόνο όταν σχίζονται τ’ αλλάζω, μερικά τζιν, μπουφάν, φούτερ και σχισμένα τα φοράω ακόμα. Φανέλες, βρακιά ναι, αγοράζω. Πρέπει να ζήσω στα 50 μου με 550 ευρώ εγώ κι ο σκύλος μου.
Χρειάζεται να πω εγώ κάτι για την ευρωπαϊκή φτωχοποίηση που μετά μανίας ψηφίζουν οι Έλληνες;
Θα κλείσω με μια απόστροφο του φίλου Αντώνη Ανδρουλιδάκη, καθηγητή Ψυχολογίας σε Κυπριακό Πανεπιστήμιο: «Μόλις, πριν μερικές δεκαετίες, οι Έλληνες πήγαιναν σινεμά. Έβλεπαν ταινίες με καουμπόιδες και ινδιάνους και συμμετέχοντας στην κινηματογραφική σκηνή, σαν μικρά παιδιά, φώναζαν προς τους διώκτες των Ινδιάνων "Αφήστε ρε τους ανθρώπους! Έλεος ρε, φτάνει!". Κι όμως, σήμερα, που αυτή η κινηματογραφική βία έχει εισβάλει στη πραγματική ζωή μας, οι Έλληνες παρακολουθούν άβουλοι το έγκλημα. Και ούτε ένα "φτάνει ρε!" δεν τολμούν να ψελλίσουν! Πώς καταργηθήκαμε έτσι μέσα στην τόση υποταγή»;
* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής,
υποψ. βουλευτής με το ΕΠαΜ,
τώρα δε ραδ. παραγωγός
