«Πιάνω το τιμόνι κι ο σφυγμός μου δυναμώνει το έργο κάπου το έχω ξαναδειειειει …».
Κι αφού έβγαλα τον καημό μου ως ποδηλάτης, έχω να πω ότι το έργο «Έργα στο Κέντρο», και μάλιστα λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές, το έχουμε δει οι Λαρισαίοι πλειστάκις, πολλάκις και όλα τα σχετικά αρχαιοπρεπή επιρρήματα.
Λαμπρούλης, Καφφές, Τζανακούλης και τώρα Καλογιάννης ανέσκαψαν το κέντρο της πόλης, κατασκεύασαν και ανακατασκεύασαν τους ίδιους πάνω – κάτω δρόμους . Αν εξαιρέσεις τον μακαρίτη τον Αριστείδη που, σαν πρώτος στη σειρά, δικαιολογούταν να κάνει τα έργα, οι υπόλοιποι έπεσαν στην παγίδα να ρίξουν πολύ χρήμα για να (ξανα)φτιάξουν το κέντρο της πόλης, την βιτρίνα.
Δεν είναι οι μόνοι. Πήγαινε όπου θες στην Ελλάδα και θα δεις ότι πάντα οι δήμαρχοι φροντίζουν να εξωραΐζουν τα κέντρα της πόλης λίγο πριν πάνε στις κάλπες.
Διόλου τυχαίο. Εφόσον έχουμε εξελιχτεί σε κοινωνία της λεζάντας, της φιγούρας και της βιτρίνας, τι άλλο θα κάνει ο δήμαρχος από το να πάει με το ρεύμα; Στο κέντρο της Λάρισας π.χ συρρέουν οι πάντες. Εκεί τα μαγαζιά και οι βιτρίνες, εκεί τα καφέ, τα μπαρ και τα ουζερί, εκεί οι δημόσιες υπηρεσίες και οι Τράπεζες, εκεί οι πεζόδρομοι και οι πλατείες που μαζεύουν κόσμο, με δυο λόγια, εκεί «παίζεται» όλο το παιχνίδι εκεί χτυπά η καρδιά της πόλης. Οπότε, πού θα πάει ο δήμαρχος- «Μωάμεθ», αν όχι στο «βουνό»;
Είναι τόσο ισχυρό μάλιστα το Κέντρο της Λάρισας που άντεξε την «επέλαση» μεγάλων εμπορικών αλυσίδων και μεγάλων πόλων διασκέδασης με κινηματογράφους καφέ και εστιατόρια που εγκαταστάθηκαν περιφερειακά της πόλης από τη δεκαετία του 1990 και μετά. Τα περισσότερα από αυτά τα περιφερειακά συγκροτήματα έκλεισαν παταγωδώς μετρώντας σοβαρές οικονομικές απώλειες. Αντιθέτως, το λαρισαϊκό κέντρο θάλλει, είναι οικονομικά ισχυρό, είναι το δικό μας … «Σίτι», παρά την κρίση που μας χτύπησε όλους.
Έτσι, όλες αυτές τις δεκαετίες ο Λαρισαίος ανέπτυξε έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Καλλιέργησε τις δικές του κεντροβαρείς συνήθειες που σταδιακά εξελίχτηκαν σε συλλογική νοοτροπία. Εμείς λ.χ. που ζούσαμε μια ζωή στις συνοικίες της πόλης, (η μεγάλη πλειοψηφία δηλαδή) όταν λέγαμε «πάω μια βόλτα» δεν εννοούσαμε τίποτε άλλο από το «πάω κέντρο». Εκεί, βρίσκαμε τα φιλαράκια, «την πέφταμε» όλοι μαζί σε κανένα κεντρικό καφέ και χαζεύαμε την κίνηση, δηλαδή τους κατοίκους άλλων συνοικιών που … έβγαιναν κι αυτοί στο κέντρο σε μια διαρκή και αδιάλειπτη πασαρέλα. Και πραγματικά «γουστάραμε» το κέντρο γιατί «είχε κόσμο» (και ο Λαρισαίος δίχως κόσμο δεν κάνει ούτε στον Παράδεισο), γιατί είχε «κους- κους, μαθαίναμε τα νέα, κάναμε τις επαφές μας. Μας άρεσε γιατί είχε «τζέρτζελο», όμορφα διαμορφωμένους πεζοδρόμους, κι ας γινόταν το σώσε από κίνηση, βαβούρα, κόσμο, μηχανάκια, ποδήλατα, Ι.Χ αυτοκίνητα ασθενοφόρα, σκουπιδιάρικα και ό,τι άλλο έμψυχο και άψυχο κυκλοφορεί εκεί.
Την ίδια ώρα στις συνοικίες, όπου η πραγματική ζωή, η κατάσταση ήταν προβληματική από … χίλιες μεριές. Αυτό όμως δεν μας πολυαπασχόλησε στην ουσία ποτέ. Μονάχα κάτι γκρινιάρηδες τα έγραφαν στις εφημερίδες, αλλά ποιος αδειάζει να ασχοληθεί με δαύτους τους … γραφικούς; Ούτε καν ο εκάστοτε δήμαρχος.
Ποιος σκοτίστηκε π.χ που μια ολόκληρη ιστορική συνοικία (Ταμπάκικα) είναι αποκλεισμένη οδικώς με την είσοδο της να θυμίζει περίπου … την βομβαρδισμένη … Καμπούλ του Αφγανιστάν; Ποιος νοιάζεται για τα λαβυρινθώδη στενοσόκακα του Πέρα Μαχαλά που πρέπει κάποτε να διανοιχτούν; Ποιος ασχολήθηκε σοβαρά με τη Νέα Σμύρνη που είναι μια … κατηγορία από μόνη της, και ένα σωρό ακόμη συνοικίες και γειτονιές;
Ποιο σχέδιο έχουν τελικά οι Δημοτικές Αρχές σ’ αυτήν την πόλη, και πώς λειτουργούν οι υπηρεσίες του Δήμου δεν το καταλάβαμε στην ουσία ποτέ. Το μόνο που βλέπουμε είναι … ασφαλτοστρώσεις. Είναι η εύκολη λύση. Η άσφαλτος που πέφτει, καλύπτει στην ουσία την αδυναμία των δημοτικών μας παραγόντων να δώσουν πραγματικές λύσεις στις συνοικίες, εκεί που η πόλη πονάει. Οπότε, καταλήγουμε στην γνωστή συνταγή : φτιάχνεις πέντε δρόμους στο κέντρο (κι ας έχουν κατασκευαστεί πέντε χρόνια μόλις πριν), πετάς κάμποσα καντάρια άσφαλτο στις γειτονιές και πας στις εκλογές τσίλικος και ωραίος. Και συνήθως επανεκλέγεσαι καθότι … πετυχημένος. Φίνααααα!
Αλλά, δεν είναι έτσι παιδιά. Εδώ υπάρχει λάθος. Ξεχάσαμε πια σ’ αυτήν την πόλη να θέτουμε μεγάλους στόχους, με την έννοια ενός σχεδιασμού που θα αντέχει σε βάθος χρόνου και θα διαμορφώνει ένα βιώσιμο μέλλον για την πόλη. Ποια είναι η πολιτική μας π.χ στον τομέα των διανοίξεων; Τι απέγινε η Τράπεζα γης; Ποια είναι η πολιτική μας για την αξιοποίηση των ελεύθερων χώρων; Πώς θ’ αποκτήσει αυτή η πόλη πεζοδρόμια και … κανονικούς ποδηλατόδρομους, κι’ όχι αυτό το … μονοπάτι που ήδη κατασκευάζουν στην Μεγάλου Αλεξάνδρου; Ποια απάντηση έχουμε δώσει στην απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στους πεζοδρόμους; Πώς συντηρούμε το πράσινο όπου ο μηχανισμός είναι διαλυμένος και τα κεντρικά πάρκα σε κακή κατάσταση; Γιατί κανείς δεν μιλά πια για το περιαστικό πράσινο που θα μπορούσε να αποκτήσει η πόλη για να βελτιώσει το κλίμα της;
Η πόλη αντιμετωπίζει χρόνια και μεγάλα θέματα και οι Δημοτικές της αρχές δυστυχώς μένουν στην επιφάνεια. Δεν ήταν το πρόβλημα της πόλης ούτε τα … πανιά που κρέμασε σαν σκιάδια ο Τζανακούλης, ούτε η Μεγάλη Αλεξάνδρου που ξαναφτιάχνει ο Καλογιάννης – το πρόβλημά της λυνόταν με μια στοιχειώδη αστυνόμευση. Το μέλλον έχει έρθει, είναι εδώ κι εμείς ακόμη σκάβουμε κεντρικούς δρόμους, κάνοντας ασκήσεις ισορροπίας πάνω στις τάβλες που τοποθέτησαν πρόχειρα οι εργολάβοι.
Η πόλη έχει ανάγκη προσανατολισμού, έχει ανάγκη να σκεφτεί πώς θα αποκτήσει ποιότητα ζωής κι όχι να είναι ένα διαρκές εργοτάξιο, ένα μόνιμο … γιαπί.
Τελικά πόσους δημάρχους χρωστάει να βγάλει ακόμη αυτό το έρμο το κέντρο;
Χιλιοπαιγμένο το έργο. Κάπου εδώ ήρθαμε. Πάμε να φύγουμε…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
