Πρόσθετη επιβάρυνση
Η νέα μείωση των συντάξεων, της τάξης του 14% και με ανώτατο όριο το 18%, είναι ένα μέτρο που οφείλεται στον πολιτικό αμοραλισμό και τη διαχειριστική ανεπάρκεια του κ. Τσίπρα.
Το μέτρο δεν υπάρχει στο δεύτερο πρόγραμμα – μνημόνιο και θα μπορούσε να αποτραπεί ή να μετριαστεί στο τρίτο πρόγραμμα – μνημόνιο γνωστό και σαν μνημόνιο Τσίπρα.
Επιβλήθηκε με πρωτοβουλία του ΔΝΤ με το σκεπτικό ότι παρά τη στροφή του καλοκαιριού του 2015, ο κ. Τσίπρας παραμένει αναξιόπιστος και δεν μπορεί να επιτύχει τη δυναμική ανάπτυξη της οικονομίας και την αύξηση της απασχόλησης με καλούς μισθούς και ανάλογες ασφαλιστικές εισφορές.
Ο κ. Τσίπρας προσυπέγραψε τα μέτρα που αποφάσισε το Eurogroup ύστερα από εισήγηση του ΔΝΤ για να επιταχύνει την επίσημη λήξη του προγράμματος – μνημονίου και να προσπαθήσει να εντυπωσιάσει την κοινή γνώμη με το γραβάτα πάρτι και τις δηλώσεις στην Ιθάκη λίγο πιο πέρα από τα διαπλεκόμενα βοσκοτόπια Καλογρίτσα.
Εάν ήταν συνετός στη διαχείριση της οικονομίας το 2015, δεν θα είχαν επιβληθεί τα νέα μέτρα σε βάρος των συνταξιούχων και αν δεν βιαζόταν να βγει από το πρόγραμμα – μνημόνιο για λόγους εντυπώσεων και όχι ουσίας θα μπορούσε να μην είχε βάλει την υπογραφή για τα συγκεκριμένα μέτρα και να μην τα είχε ψηφίσει δύο φορές στη βουλή παρά τις αντιρρήσεις της ΝΔ.
Προτίμησε όμως να στήσει ένα σκηνικό τέλους μνημονίου ψηφίζοντας μνημονιακά μέτρα για την επόμενη διετία. Εάν τον ενδιέφερε το συμφέρον των συνταξιούχων και ήταν βέβαιος για την προοπτική της οικονομίας θα άφηνε τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς να αναλάβει δεσμεύσεις και σε έξι έως δώδεκα μήνες θα έφτανε στο τέλος του προγράμματος χωρίς πρόσθετα μέτρα σε βάρος των συνταξιούχων και των φορολογουμένων.
Ελιγμοί χωρίς αρχές
Από τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας έβαλε την υπογραφή του στα μέτρα σε επίπεδο Eurogroup και τα προγραμμάτισε εντάσσοντάς τα στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και ψηφίζοντάς τα στη Βουλή είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει ομοφωνία στο Eurogroup για την κατάργησή τους.
Μία τέτοια εξέλιξη θα δημιουργούσε τεράστιο πολιτικό πρόβλημα σε ορισμένες κυβερνήσεις των πιστωτριών χωρών. Αντιμέτωπος με την κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε καταφεύγει σε πολιτικούς ελιγμούς.
Κινητοποιεί φιλικούς προς αυτόν παράγοντες της Ε.Ε. με πρώτον από όλους τον Επίτροπο κ. Μοσκοβισί, ο οποίος έχει φιλοδοξίες στις επερχόμενες ευρωεκλογές, για να επιτύχει την αναβολή της εφαρμογής του μέτρου και να πάει σε ευρωεκλογές, εκλογές προτού υποστούν οι συνταξιούχοι νέα μεγάλη μείωση του εισοδήματός τους.
Θεωρεί επίσης ότι κερδίζοντας ένα ή δύο εξάμηνα αναβολής, το μέτρο που ο ίδιος δέχτηκε θα πέσει πάνω στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ενισχύοντας το σενάριο της δεξιάς παρένθεσης.
Όλοι του οι ελιγμοί δείχνουν ότι δεν ενδιαφέρεται για τις συντάξεις, τη μείωση των οποίων έχει δεχθεί αλλά για τον περιορισμό του δικού του πολιτικού κόστους και τον εγκλωβισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη στις δικές του αντιλαϊκές επιλογές.
Ο πολιτικός κυνισμός του τον οδηγεί στην απόρριψη της πρότασης Μητσοτάκη για κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου ώστε να περιοριστούν κάπως οι μειώσεις των συντάξεων και να ενθαρρυνθούν οι ασφαλισμένοι που έχουν ικανοποιητικές αποδοχές να συμβάλλουν στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού - συνταξιοδοτικού συστήματος για δεκαετίες. Αντί να αξιοποιήσει την πρόταση Μητσοτάκη για να ενισχύσει τη διαπραγματευτική του θέση στην Ε.Ε., τον καταγγέλλει ότι θέλει να επιβάλει συνταξιοδοτικό σύστημα τύπου… Πινοσέτ, του δικτάτορα που αιματοκύλησε τη Χιλή τη δεκαετία του ’70.
Ο κ. Τσίπρας θαυμάζει και στηρίζει τον δικτάτορα Μαδούρο στη Βενεζουέλα και προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από την υποτιθέμενη αποδοχή του μοντέλου Πινοσέτ από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Αναδεικνύει έτσι ακόμη περισσότερο τον πολιτικό κυνισμό και την πολιτική υποκρισία του.
Από τον Γιώργο Κύρτσο
* Ο Γιώργος Κύρτσος είναι ευρωβουλευτής της ΝΔ
