Η περίπτωση της ΕΛΜΕ Λάρισας αποτελεί τον ανάγλυφο καθρέπτη αυτής της κατάστασης.
Χρόνια τώρα απουσία μαζικών και συλλογικών διαδικασιών, (μόνη φωτεινή εξαίρεση ο αγώνας των καθηγητών που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα) αλλά την ίδια ώρα αντιφατική κορύφωση με τη σχεδόν καθολική συμμετοχή στις κάλπες έναντι του πενιχρού αντίτιμου της κρατικής χορηγίας της μιας ημέρας άδειας την ημέρα των εκλογών.
Για την ακρίβεια το ουσιαστικό και κατοχυρωμένο δικαίωμα των εργαζομένων της χορήγησης άδειας για τη διενέργεια της γενικής εκλογοαπολογιστικής συνέλευσης μετατρέπονταν πάντα ως… bonus συμμετοχής στην ψηφοφορία της κάλπης.
Η συνειδητή αυτή επιλογή με ευθύνη των κυρίαρχων δυνάμεων του σταθερά εναλλασσόμενου κυβερνητικού συνδικαλισμού οδήγησε σε εκφυλιστικές διαδικασίες νομιμοποίησης συνελεύσεων των 50 ατόμων την ίδια μέρα που η ταυτόχρονη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες άγγιζε το 80%.
Έδωσε όμως τη δυνατότητα να λοιδορείται η έννοια του συνδικαλίζεσθαι αφού παραχαρασσόταν συνειδητά η ουσιαστική του λειτουργία, αυτή της άμεσης συμμετοχής στη συνέλευση.
Με την επικράτηση εκλογικών μηχανισμών με την απροκάλυπτη ή τη συγκαλυμμένη κρατική παρέμβαση (ΠΔΕ, ΔΔΕ, αποσπάσεις Μαυρογιαλούρων και άλλες συναφείς «ακομμάτιστες» επιλογές) στην ΕΛΜΕ Λάρισας καταγραφόταν η επιλογή της τυπικής συνδικαλιστικής εκπροσώπησης στη θέση της αναγκαιότητας για ταξικό συνδικαλισμό με άμεσες μαζικές και συλλογικές διαδικασίες.
Το γαϊτανάκι του αποπροσανατολισμού συνεχιζόταν την επαύριο των εκλογών με την περίφημη συγκρότηση του προεδρείου!
Ήταν και παραμένει το αγαπημένο χόμπι για τις κυρίαρχες δυνάμεις.
Αντιπροσωπευτικό αναλογικό ή προγραμματικό προεδρείο;
Ψευτοδιλήμματα που ποτέ δεν απάντησαν στο καίριο ερώτημα.
Τι συνδικάτο θέλουμε;
Συνήθως η «διελκυστίνδα» τελείωνε μετά από ένα μήνα «αναγκαίων αψιμαχιών» για την τήρηση… των καθαρών αποστάσεων.
Δύο φορές όμως, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 με τις δυνάμεις της τότε ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ να εκπροσωπούνται τη μια φορά με 4 μέλη η καθεμιά στο ΔΣ και την άλλη με (4 -3), επιχειρήθηκε ο εκβιασμός της τότε ΕΣΑΚ ΔΕΕ να επιλέξει σε ποια θα προσφέρει... το μήλον της έριδος.
Το διάστημα της… ακυβερνησίας κράτησε και τότε περίπου οκτώ μήνες.
Για την ιστορία προεδρείο προέκυψε και στις δύο περιπτώσεις, όταν η μια εκ των δύο απέσυρε την υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου.
Και στις δύο περιπτώσεις όμως το ΔΣ συνεδρίαζε κανονικά και παρήγαγε έργο, χωρίς καμιά παράταξη να διανοηθεί να αμφισβητήσει τη νομιμότητά του με άξονα δράσης και λειτουργίας τη μόνη σταθερή, ασφαλή και δημοκρατική αρχή, την αρχή της πλειοψηφίας.
Το θέμα της συγκρότησης ήταν και είναι απλά ένα διαδικαστικό τυπικό θέμα.
Η συμφωνία των συνδικαλιστικών παρατάξεων εκφράζεται έμπρακτα στο πεδίο της ψήφισης των αποφάσεων και αυτό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ταύτιση ή συμπόρευση αντίθετων συνδικαλιστών φωνών.
Στο τωρινό «δήθεν» κομβικό αδιέξοδο της ΕΛΜΕ Λάρισας έντεχνα συγκαλύπτεται η προσπάθεια φυγής από την πραγματικότητα.
Αυτό που πλειοψηφικά εκφράζεται σε ψήφους και έδρες είναι η στήριξη και η ανοχή στην εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική από τους εταίρους του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η όποια άγονη αντιπαράθεση δεν μπορεί να κρύψει τη συναντίληψη στη συνδικαλιστική τους οπτική και δεοντολογία.
Το αδιέξοδο είναι τεχνητό και σικέ!
Υπάρχει λύση;
Κυρίαρχο όργανο στο συνδικάτο είναι η γενική συνέλευση των μελών του. Αυτή και μόνον αυτή μπορεί να επιβάλλει τη θέληση της στους εκπροσώπους της, στα μέλη του ΔΣ.
Σε αυτήν και μόνον σε αυτήν λογοδοτούν και οφείλουν να το κάνουν ουσιαστικά και όχι τυπικά τα μέλη του ΔΣ.
Από τον Γιάννη Μπαμπανίκο
* Ο Γιάννης Μπαμπανίκος, διετέλεσε επί 16 χρόνια μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ
