Του Χρήστου Τσαντήλα
ΚΑΠΟΙΕΣ φορές έχω την αίσθηση, ότι ως λαός ευθυνόμαστε πολύ για τη μοίρα μας. Ότι δηλαδή, σαν να το θέλαμε να το πάθουμε αυτό το οικονομικό κατρακύλισμα που έχουμε υποστεί, επειδή δεν μπορέσαμε ποτέ τόσα χρόνια να αξιολογήσουμε σωστά, αυτό που ψηφίζαμε. Και το χειρότερο δεν είναι μόνο αυτό. Το χειρότερο είναι, ότι αυτό που ψηφίζαμε και που αποδεδειγμένα μας οδήγησε στη χρεοκοπία, δεν κρύβεται, κυκλοφορεί με καμάρι (!) κιόλας, ανάμεσά μας. Απολαμβάνει ακόμα, μεγάλα αξιώματα και δημόσιους παχυλούς μισθούς! Και όσο απίστευτο κι αν είναι, εμείς το ...ξαναψηφίζουμε! Και εξηγούμαι για να μην βρεθεί κανείς να μου πει ότι τα μασάω και μιλώ με υπονοούμενα:
Ο ΕΝΑΣ, ήρθε τις προάλλες, έτσι, χωρίς κανένα λόγο, να βγάλει λόγο στο Ωδείο της Λάρισας! Για να μας πει... «μάγκες εγώ εδώ είμαι πάλι, δεν κάνω διαλέξεις μονάχα στο εξωτερικό, κάνω και εδώ και μαζεύω ακόμα κόσμο...». Και σχεδόν μισογέμισε (!) την αίθουσα...
Ο ΑΛΛΟΣ, χωρίς καμία σχετική ανακοίνωση, (γιατί άραγε;) κρυφά, πέρασε από τον τόπο θυσίας της αγροτιάς, ήπιε τον καφέ του στην πλατεία του Κιλελέρ, περιστοιχισμένος από όσους νομίζουν ότι ακόμα τον έχουν ανάγκη, κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο της αγροτικής εξέγερσης και συνέχισε το ταξίδι του. Ικανοποιημένος ότι έκανε το καθήκον του απέναντι στους αγρότες... Στους αγρότες που για πρώτη φορά δεν τον περίμεναν οργανωμένοι, επειδή δεν ενημερώθηκαν, για να μην τους δοθεί η ευκαιρία να του πουν, ότι, άλλα τους έταζε και άλλα έγιναν!
ΕΝΑΣ άλλος πάλι, πριν τα βροντήσει από το κομματικό αξίωμα, έφυγε καταχειροκροτούμενος από τους συνέδρους, ωσάν να ήταν θριαμβευτής σε μάχη! Ωσάν να του επιβράβευσαν την προσπάθεια που κατέβαλε, ώστε να φτάσει το κόμμα του Ανδρέα, (ποιου Ανδρέα δηλαδή, τρεις και ο κούκος βρέθηκαν προσφάτως στο μνημόσυνο, ούτε εκείνοι που τους έκανε... υπουργούς δεν τον σεβάστηκαν!) από το 48% στο 3%, περίπου να είναι αμφίβολο αν μπει την επόμενη φορά στη Βουλή!
ΑΛΛΑ εγώ δεν τα έχω καθόλου με δαύτους. Το ελληνικό... πόπολο και μαζί και τον εαυτό μου, κακίζω. Προσπαθώ να κατανοήσω πώς τόσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν καταλάβαμε τίποτε τόσες δεκαετίες και ψηφίζαμε με τον τρόπο που γνωρίζουμε. Και άντε να δεχθώ ότι μπορεί καμιά δεκαριά Κοινοβούλια, που εκλέγαμε, να μην κατάλαβαν ότι ζούσαμε με δανεικά και θα φτάναμε κάποτε εδώ που φτάσαμε. Εμείς όμως; Ως ψηφοφόροι (και μονίμως τα θύματα της κρίσης), πώς γίνεται και διατηρούμε τους ίδιους ανθρώπους και τότε και τώρα στο Κοινοβούλιο; Άλλους να τους δίνουμε και θέσεις ακριβές, άλλους να τους επιτρέπουμε να συνεχίζουν τον πολιτικό τους βίο, επιμελώς κρυπτόμενοι πίσω από την αφάνεια και άλλους να τους εμπιστευόμαστε ακόμα και μετά απ’ αυτά, να μας σώσουν! Ποιοι; Αυτοί που μας κατέστρεψαν! Ξέρετε εδώ που τα λέμε, πόσοι από εκείνους που μας κυβέρνησαν και δεν κατάλαβαν τίποτα, είναι διορισμένοι ακόμα σε θέσεις κλειδιά, σε προξενεία και πρεσβείες, σε υπουργεία και οργανισμούς, απολαμβάνοντας από το δημόσιο αυτά που τώρα μας στερούν με τους φόρους που μας επέβαλαν; Σας λέω, αμέτρητοι! Πρώην υπουργοί, πρώην γραμματείς, ιδιαίτεροι, φαρισαίοι, συμβουλάτορες τόσοι και άλλοι τόσοι...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ και τους τελευταίους πέντε μήνες, ως λαός, βρισκόμασταν εν υπνώσει! Τα συλλαλητήρια άργησαν πολύ. Και ακόμα και αυτά έτσι όπως ήρθαν, δεν αναδεικνύουν την αντίσταση του λαού συνολικά απέναντι στους θεσμούς. Αλλά φανερώνουν για ακόμα μια φορά, το γιατί φτάσαμε ως εδώ. Πράσινα, κόκκινα και μπλε. Τώρα και Συριζαίικα! Και αύριο στα δύο. ΝΑΙ και ΟΧΙ! Αργεί πολύ ακόμα η εθνική συνεννόηση. Πολύ αργεί...
