«Τότε που πίστευα, ότι Κοινωνία, πολίτες και Έλληνες πολιτικοί δεν ήταν θάλασσα με επιπλέοντες φελλούς και διαπλεκόμενους αμοραλιστές. Τότε που πίστευα - στην εποχή της αθωότητας (ή της αφέλειας;) - στους κανόνες ευπρέπειας και πολιτικού ήθους. Τότε που δεν καταλάβαινα τους περίεργους μηχανισμούς της ανθρώπινης ψυχής. Τότε βρέθηκα επικεφαλής νεολαίας πολιτικού Κέντρου. Ερέθισμα της ανάμιξής μου ήταν η ανακτορική επέμβαση στα πολιτικά πράγματα. Μέχρις εκείνη τη στιγμή, δεν είχα την ελάχιστη ανάμιξη στο πολιτικό γίγνεσθαι».
... «Στις 15 Ιουλίου το '65 ακούγοντας από το ραδιόφωνο τις 3 βασιλικές επιστολές προς τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό με το επιτιμητικό περιεχόμενο, η συνείδησή μου επαναστάτησε. Μόνος με 2- 3 φίλους δημιουργήσαμε από το μηδέν και με τις μικρές οικονομίες μας μια μεγάλη οργάνωση και το πρώτο Πανελλήνιο συνέδριό της. Η επταετία που ακολούθησε με βρήκε επικεφαλής της. Τέλη Απριλίου το '67 κόπηκε η τηλεφωνική σύνδεση στο γραφείο μου. Λαθραία την αποκατέστησα μετά μερικούς μήνες. Το διαβατήριο όμως μου αφαιρέθηκε για 7 χρόνια. Το "πταίσμα" μου ήταν, να έχω αφαιρέσει πολύτιμο εργασιακό χρόνο στην αρχή της καριέρας μου, για καλό σκοπό».
... «Το μεράκι, ή όπως θέλει να το πει κανένας, το πλήρωσα με την απομάκρυνση από το γραφείο μου των μη φίλων και οπαδών του Καθεστώτος. Αυτού του "στιγμιαίου εγκλήματος", όπως έκρινε ο Άρειος Πάγος το '75. Το δεύτερο πλήγμα ήρθε με την "έξωσή" μου από τα στρατοδικία που δικάζονταν οι ποινικές δίκες. Εκεί έκαναν καριέρα "εθνικόφρονες" συνάδελφοι, αλλά και δυο - τρεις διαπλεκόμενοι... "αριστεροί" (!). Στο σπίτι ενός από αυτούς συνάντησα τυχαία ένα βράδυ τη χουντική ιεραρχία της Λάρισας. Περασμένα, ξεχασμένα...».
... «Δύσκολα χρόνια με σκληρό αγώνα και δεκάωρα έως δωδεκάωρα καθημερινής δουλειάς χωρίς να γνωρίζω γιορτές και διακοπές, μπόρεσαν να με κρατήσουν στην επιφάνεια της θάλασσας που έγραψα»... «Τον Μάρτιο του 1973 ζήτησα από τον Συνταγματάρχη Λαδά, Θεσσαλικό τότε τοπάρχη με έδρα το κτίριο Δημητράτου, να μου επιτραπεί 15νθήμερη έξοδος από την χώρα, για θέμα ζωής και θανάτου συγγενικού μου προσώπου. Στο γραφείο Λαδά συνάντησα τον τότε διευθυντή του κύριο Π. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
Εκείνος : "Κύριε συνάδελφε βλέπω εδώ στην αίτησή σας, ότι θέλετε να πάτε στο εξωτερικό για λόγους υγείας του πατριού σας. Οφείλω να πω εξαρχής, ότι το αίτημα δεν έγινε δεκτό."
Εγώ : "Με αιφνιδιάζετε. Ένας άνθρωπος πεθαίνει και εσείς δεν επιτρέπετε να τον συνοδεύσω, μήπως και αποφύγει το μοιραίο; Έχετε να μου προσάψετε τίποτα;"
Εκείνος : "Βεβαίως. Στις ...τάδε του μηνός, πριν 1 χρόνο, όταν σας κάλεσε ο υποδιοικητής Ασφάλειας να μιλήσετε στη Λέσχη Αξιωματικών για την Επανάσταση, το αρνηθήκατε λέγοντας (ανοίγει έναν πράσινο φάκελο και διαβάζει) «Εγώ Καραγκιόζης δεν γίνομαι». Αυτά είναι γραμμένα στον φάκελό σας".
Έφυγα οργισμένος από τη βλακεία των ανθρώπων, που κυβερνούσαν, και που τον έστειλαν στα Τάρταρα ύστερα από κάποιους μήνες. Μετά 20 περίπου μέρες από εκείνη την επίσκεψη ο συγγενής μου κατέληξε από διάτρηση κοιλιακής αορτής. Νόσο απολύτως εγχειρήσιμη και θεραπεύσιμη σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, πλην Ελλάδος που παρήγαγε συνταγματάρχες, φακέλους, εξορίες, φυλακίσεις και βασανιστήρια»...». Ο... αδιόρθωτος εγώ στη μεταπολίτευση οργάνωσα στο γραφείο μου, στο στενό της Φρίξου (το ημερολόγιο έγραφε 18/9/1974) το τοπικό ΠΑΣΟΚ, χάνοντας πάλι πολύτιμο χρόνο και χρήματα από αυτά που... δεν μου περίσσευαν. Μεράκι, ιδεαλισμός και αίσθηση καθήκοντος, ή μήπως λίγη ή πολλή αφέλεια; Τέλος πάντων. Η προσωπικότητα του καθενός και το πνευματικό της φορτίο συμβάλλουν στην πορεία της ζωής μας».
... «Επιθυμία και δυνατότητα επαγγελματικής ενασχόλησης με την πολιτική δεν είχα. Δεν ανήκα στους έχοντες, στους άεργους, ή στους "αναμένοντες". Μπορώ να πω πως ήμουν απλά ένας περιθωριακός ιδεαλιστής, καθώς δεν είχα ποτέ τον χρόνο απομάκρυνσης από τη μόνη βιοποριστική μου πηγή, που ήταν η δουλειά μου»... «Αυτή η δεύτερη επαφή μου με τη νεοελληνική πραγματικότητα με δίδαξε αρκετά. Είδα συνεργάτες της Χούντας να πρωταγωνιστούν στη μεταπολίτευση. Είδα ανέντιμα πρόσωπα, αγράμματα και ανίκανα να εγγράφονται μέλη των κομμάτων, και να πρωταγωνιστούν στη δημόσια σφαίρα. Ήρθα αντιμέτωπος με τις "ιδεολογίες", που έχουν εισβάλει στην κοινωνία. Το ρουσφέτι, η αρπαχτή, ο απέραντος φθόνος, η διαβολή, η κατασυκοφάντηση και η περιθωριοποίηση ικανών και έντιμων ανθρώπων. Τα γνωστά δεινά που μας κατατρέχουν. Γνώρισα και κάποιους αξιόλογους ανθρώπους και άλλους που οι εσωκομματικές παθογένειες περιθωριοποίησαν. Επειδή στην Ελλάδα όταν ο ευφυής αντιμετωπίζει τον ηλίθιο, ο τελευταίος κερδίζει».
... «Υπάρχουν νοσηρές λειτουργίες... Στοιχειώδεις επιλογές πολιτικού προσωπικού δεν υπάρχουν. Με "ψηφοσυλλέκτες" όμως επιγόνους της Ελλάδος των "Ελλήνων Χριστιανών", των οπαδών της δικτατορίας του προλαιταριάτου, του πολιτικοεκκλησιαστικού εναγγαλισμού, ή της περιφερόμενης "δημοκρατικότητας", ο τόπος δεν πρόκειται να πάει μπροστά. Αυτή η χώρα με αυτά τα υποπροϊόντα, με ένα άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα και με μια πρωτοφανή κακοδιοίκηση δεν πρόκειται να εκσυγχρονιστεί. Ως Έθνος χρειαζόμαστε γενναία νέα αρχή. Είναι το ζητούμενο της εποχής μας».
Από τον Απόστολο Βλιτσάκη
