Το 100% των ελληνικών κτισμάτων κάθε είδους (ιδιωτικών και δημοσίων) περιέχουν χωροταξικές και πολεοδομικές αυθαιρεσίες. Μεταπολεμικά και μέχρι σήμερα το 80% των εξοχικών κατοικιών, είναι ολοκληρωτικά αυθαίρετα και το υπόλοιπο ποσοστό εμφανίζεται με μερικότερες αυθαιρεσίες. Γι' αυτό και οι δεκάδες νόμοι για φοροεισπρακτικές νομιμοποιήσεις.
Στην οικονομία. Η παρανομία κρατά τα πανευρωπαϊκά σκήπτρα. Θριαμβεύουν οι τριγωνικές συναλλαγές, το λαθρεμπόριο καυσίμων, τσιγάρων, επώνυμων ειδών ένδυσης και υπόδησης κ.α. Πριν πολλά χρόνια Έλληνας δημοσιογράφος ρώτησε τον επισκέπτη – πρόεδρο πολυεθνικού κολοσσού, πώς συμβαίνει συγκεκριμένα ορθοπεδικά είδη, τα ελληνικά νοσοκομεία να τα προμηθεύονται σε διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές από το Ισραήλ. Ο πρόεδρος απάντησε ευθαρσώς με ερώτηση: “Αφού τα αγοράζετε;”. Ιδού το προφανές. Η διάχυτη διαφθορά εξακοντίζει για δεκαετίες τις τιμές στα ύψη. Των πάντων και παντού.
Στη φορολογική αρένα. Φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή συνθέτουν το πέλαγος της παραοικονομίας. Οι αναλυτές την υπολογίζουν στο 25% του ΑΕΠ. Μικρό παράδειγμα. Πολύ γνωστή σήμερα ευρωβουλευτής, που εμφανιζόταν στην προ ευρωεκλογών ελληνική Βουλή με επώνυμη ένδυση και τα συνακόλουθά της, πριν καθίσει στα βουλευτικά έδρανα, δήλωνε ετήσιο εισόδημα 10 έως 12 χιλ. ευρώ. Σχεδόν στο ύψος του αφορολόγητου.
Η ειρωνεία του πράγματος. Το Κράτος για να ικανοποιεί ταμειακές του ανάγκες νομοθετούσε συχνά την περίφημη “περαίωση”. Τότε συνέβαινε ακόμα ένα ελληνικό “θαύμα”. Όποιος κέρδιζε π.χ. 40 χιλιάδες ευρώ και δήλωνε τις 30, πλήρωνε για την περαίωση μεγαλύτερο ποσό από εκείνον που κέρδιζε 100 και δήλωνε 10, καθώς η “περαίωση” καθοριζόταν με βάση τα δηλωθέντα ποσά. Λίγα δήλωνες, λίγα πλήρωνες. Πολλά δήλωνες, περισσότερα πλήρωνες. Ωραία πράγματα.
Και πάμε στη Δημόσια Διοίκηση. Από το σύνολο των απασχολούμενων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ποσοστό μεταξύ 35 – 40%, είναι τοποθετημένοι με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Στην Ελλάδα αυτό ισοδυναμεί με μονιμότητα. Κακώς; Κάκιστα. Έτσι όμως συμβαίνει. Οι διαχρονικές αυτές συμβάσεις ήταν ορισμένου χρόνου. Παρότι όμως το Σύνταγμά απαγορεύει τη μετατροπή τους σε συμβάσεις αορίστου χρόνου, πλήθος 250-300 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων είναι διορισμένοι σήμερα «από το παράθυρο», με θεμέλιο την αρχική ολιγόμηνη ρουσφετολογική σύμβαση για δήθεν προσωρινές ή έκτακτες ανάγκες.
Στη Βουλή των Ελλήνων το σύνολο σχεδόν των εκεί υπαλλήλων είναι στενοί συγγενείς βουλευτών, υπουργών κ.λ. Κανένας διαγωνισμός ποτέ και πουθενά. Στο παρελθόν ο τότε διοικητής της Ολ. Αεροπορίας τακτοποίησε τρεις εκατοντάδες γόνους ψηφοφόρων του, και όταν άνοιξε το Μουσείο της Ακρόπολης όσοι προσλήφθηκαν εκεί κατάγονταν από τη Μεσσηνία. Θυμίζω ότι υπουργός Πολιτισμού εκείνη την εποχή ήταν ο κ. Σαμαράς. Τα παραδείγματα άπειρα. Απέχω από τον ψόγο μου στους νέους και νέες που τακτοποιούνται στο ευρύτερο Δημόσιο με ανάλογες μεθόδους. Τη μονιμοποίησή τους τη θεωρούν όλοι τους αυτονόητη, επειδή «έτσι γίνεται» ανέκαθεν.
Ακόμα ένα δείγμα γραφής. Κατά το παρελθόν ψηφίστηκε ο νόμος Πεπονή. Εισαγωγή στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ με γραπτό διαγωνισμό. Αλλά, καθώς είμαστε... εφευρετικοί, η επόμενη Κυβέρνηση θέσπισε την περίφημη προφορική συνέντευξη. Δυστυχώς αυτή υπάρχει και στη Σχολή Δικαστών. Η "προφορική συνέντευξη" συνθέτει την επιτομή του πελατειασμού.
Αυτά και άλλα μου θύμισαν τον Διονύση Σαββόπουλο. “Κάνουν οι Ελληνες κυκλώματα, και ιστορία οι παρέες.” Θα ήθελα, αλλά μου επιβλήθηκε απαγορευτικό,να ιστορήσω τον αγώνα του αυτονοήτου που έδωσε γνωστός νομικός της Λάρισας. Του έκαναν “τον βίο αβίωτο”, για να τον εξαναγκάσουν σε παραίτηση από δημόσιο λειτούργημα, που κατέλαβε με διαγωνιστική διαδικασία. Πρώτος μεταξύ 20 συνυποψηφίων. Χρειάστηκε να κάνει 4 δίκες για να τον αφήσουν ήσυχο. Και γιατί η ταλαιπωρία; Επειδή ο άνθρωπος δεν ήταν “υπάκουος” σε έκνομα κελεύσματα προς αθέμιτες γνωμοδοτήσεις.
Ποια είναι εδώ η τύχη των έντιμων ανθρώπων; Μελετάς πολύ, γράφεις καλά, και σου παίρνει τη θέση ο σκραπαδόρος του συστήματος. Πουλάς με απόδειξη, και σου κλείνει το μαγαζί διπλανός σου φοροφυγάς. Πώς να τον ανταγωνιστείς. Είσαι καλός επιστήμονας; Σε αχρηστεύουν οι επιτήδειοι των κυκλωμάτων και των υπόγειων συναλλαγών. Κάνεις αίτηση ένταξης στο ΕΣΠΑ και άλλα ευρωπαϊκά κονδύλια, για να ιδρύσεις μικρή επιχείρηση, παρουσιάζοντας αξιόλογα βιογραφικά. Ζητάς μόνο 70-80 χιλιάδες ευρώ. Σχεδόν πάντα σε απεντάσσουν παρά την πληρότητα του φακέλου. Γιατί; “Ελλείψει υπολοίπου διαθεσίμων κονδυλίων”. Αλλά πώς να υπάρξει, όταν τα χρήματα δίνονται κατά πολλά εκατομμύρια σε επιτήδειους μιζαδόρους; Στα μεγάλα ποσά χωρούν μεγάλα δώρα. Από τις 70-100 χιλιάδες ευρώ, τι δωράκι να δώσεις; Φυσικό επόμενο η δημιουργία “λευκών ελεφάντων”.
Πώς είναι δυνατόν στην Ελλάδα να προκόψει ο στοιχειωδώς έντιμος Έλληνας; Πόσες αντοχές πρέπει να έχει, και πόσες αναστολές; Πώς είναι δυνατόν να διερωτόμαστε τελικά για το πώς προέκυψε, και γιατί συνεχίζεται με αυξανόμενο μάλιστα ρυθμό, η οικονομική καταβύθιση της χώρας; “Είναι η διαφθορά άνθρωπέ μου”.
* Γράφει ο Όμηρος
