Ξαγρύπνησαν κάτω απ’ το παράθυρο της αγαπημένης τους οι άντρες, μέσα απ’ τις γρίλιες του παραθύρου οι γυναίκες.
Έδεσαν πέτρα στο λαιμό τους κάποιοι, κι έκαναν βουτιά στη θάλασσα, κι άλλοι τίναξαν τα μυαλά τους στον αέρα.
Μερικοί ήπιαν φαρμάκι, ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα της Γκόλφως, κι άλλοι χρησιμοποίησαν άλλους τρόπους, να δώσουν τέλος στη ζωή τους για την αδιαφορία του εκλεκτού ή της εκλεκτής της καρδιάς τους, στο ερωτικό τους κάλεσμα.
Ωραίο πράγμα ο έρωτας σίγουρα. Είναι η ίδια η ζωή. Και καλά έκαναν όλοι αυτοί οι τεχνίτες του λόγου και τον ύμνησαν και τον υμνούν ακόμα και τώρα και πάντοτε και όσο θα υπάρχει ζωή. Φθάνει όμως αυτό το ερωτικό ένστικτο;
«Ναι» θα μας πει η νεαρή κοπελίτσα που κρύβει τη φωτογραφία του αγαπημένου της στο τετράδιο και ξενυχτάει για να τον σκέφτεται. Το ίδιο κι ο νεαρός που τρέχει με διακόσια στην άσφαλτο με τη χιλιάρα και πίσω έχει το κορίτσι του και … τον κόσμο όλο.
«Όχι» θα μας πει η Μαρύλη και κάποιοι άλλοι, «Χίλιες φορές «όχι». Η Μαρύλη ήταν ένα ευαίσθητο κορίτσι, ρομαντικό κι ονειροπόλο από παιδί. Αγαπούσε τον ήλιο, το φεγγάρι, τα λουλούδια, τη σιγανή βροχή ... και τον Άλκη. Όλα τα παραπάνω τ’ αγαπούσε γλυκά, ήπια και καρτερικά. Τον Άλκη όμως, τον αγαπούσε δυνατά, παράφορα, βιαστικά.
Δεν την ένοιαζε που ο Άλκης δεν είχε εφόδια για τη ζωή, προσόντα για να γίνει ένας καλός σύζυγος και ένας καλός πατέρας αργότερα. Δεν την πείραζε καθόλου που είχε κακό χαρακτήρα, που άναβε με το τίποτα και τη χαστούκιζε στη μέση του δρόμου, μπρος στα έκπληκτα μάτια των περαστικών.
Δεν την ένοιαζε που ήταν αγράμματος, γιατί τον καιρό που ήταν να πάει σχολείο ασχολούνταν με ποτά, ντίσκο και τεμπελιά. Δεν την πείραζε ακόμα που στα είκοσι πέντε του εξακολουθούσε να τρώει τα λεφτά του πατέρα του.
Της ήταν αρκετό εκείνο το φλογερό αγκάλιασμα, που την έκανε να πετάξει στα σύννεφα.
«Λογικέψου Μαρύλη», τόλμησε να πει η μητέρα της. «Δεν είναι αυτός για σένα παιδί μου. Έχετε τεράστια διαφορά αντιλήψεων, μόρφωσης. Άλλα τα δικά του πιστεύω, οι αρχές του, κι άλλα τα δικά σου, διαφορετικές οι αρχές σου. Αργότερα θα φανούν αυτά, θα δημιουργηθούν καταστάσεις. Όταν ο άντρας νιώσει κατώτερος γίνεται ζηλιάρης, καταπιεστικός, τυραννικός.
«Δεν ξέρεις τι λες», είπε η Μαρύλη. «Ζεις ακόμα στην εποχή σου και χωρίζεις τους ανθρώπους σε κοινωνικές τάξεις. Τώρα έχουν ξεπεραστεί όλα αυτά. Με τον Άλκη αγαπιόμαστε και τίποτα και κανένας δεν πρόκειται να μας χωρίσει».
Και πράγματι κανένας δεν τους χώρισε. Παντρεύτηκαν ένα απόγευμα, μέσα σε λίγους καλεσμένους και πολλή ευτυχία. Οι γονείς έκαναν πέτρα την καρδιά τους, καθώς και τ’ αδέλφια της. Είπαν, «ας είναι ευτυχισμένη η Μαρύλη και δεν πειράζει», κι έψαξαν να βρουν κι άλλες παρόμοιες περιπτώσεις για να παρηγορηθούν. «Ευτυχία!!!» Τόσο εύκολο να τη λες, μα τόσο δύσκολο να τη βρεις.
Αλίμονο, η Μαρύλη δε βρήκε ποτέ την ευτυχία κοντά στον Άλκη της. Απ’ την πρώτη μέρα κιόλας του γάμου τους είχε αρχίσει το μαρτύριό της. Εκείνο το ταξίδι του μέλιτος σε μια γειτονική πολιτεία, θα της μείνει … αξέχαστο.
«Μην πίνεις Άλκη μου τόσο, θα ζαλιστείς, θα χάσεις το κέφι σου και θα ψυχρανθούμε», τόλμησε να του πει μια βραδιά, που άδειαζε τις μπουκάλες με το ουίσκι τη μία μετά την άλλη. Πέταξε το ποτήρι κάτω, έγινε χίλια κομμάτια, κι όρμησε καταπάνω της. Τη χαστούκισε, την κλώτσησε κι ύστερα βρόντηξε την πόρτα πίσω του και έφυγε.
Η Μαρύλη μαζεύτηκε σα φοβισμένο πουλί στην άκρη του κρεβατιού. Έκλαψε, έκλαψε πολύ, για τη χαμένη της ευτυχία, για τα ψεύτικα όνειρα, που τα έπλαθε όπως ήθελε.
Κάκιωσε τον εαυτό της που είχε κλείσει τα’ αυτιά της στα λόγια των δικών της. Τα ‘βαλε με τους γονείς της, που δεν ήταν πιο αυστηροί, πιο σκληροί και την άφησαν να προχωρήσει σ’ αυτή την τρέλα.
Τα έβαλε με όλους και με όλα, μα τίποτα δεν άλλαξε. Κόντευε να ξημερώσει, όταν τύφλα στο μεθύσι γύρισε ο Άλκης. Προσποιήθηκε την κοιμισμένη, μα δεν έπιασε. Όρμησε πάνω της να κορέσει την κτηνωδία του …
Και πέρασαν τα χρόνια, πότε έτσι και πότε αλλιώς, ευτυχώς για εκείνη που δεν έκανε παιδί, στα δέκα χρόνια γάμου τους. Υπήρχε ένα γυναικολογικό πρόβλημα, έπρεπε να διακινδυνεύσει πολλά. Την υγεία της, ακόμα και τη ζωή της, για να αποκτήσει παιδί. Και μια και ο γάμος της, ήταν αυτός που ήταν, δεν στεναχωριόταν.
Κάποια στιγμή όμως, εκείνος επαναστάτησε.
«Θα κάνεις παιδί γιατί το θέλω εγώ της είπε. Θα κάνεις τη θεραπεία που προτείνουν οι γιατροί και που δεν αποφασίζεις για τις πιθανότητες τις λίγες αυτές που υπάρχουν, να παρουσιάσεις καρκίνο... Ως τότε που θα πάθεις, - αν πάθεις, - το παιδί θα έχει μεγαλώσει, θα πάει σχολείο... «Απαίσια λόγια, φρικτά ... Ανατρίχιασε η Μαρύλη. Ποιος ήταν αυτός που τα έλεγε αυτά αλήθεια; Και τι ήταν εκείνος που μπορούσε να χαλαλίζει τη ζωή της, για μια άλλη ζωή; Αυτό μόνο εκείνη μπορούσε να το αποφασίσει κι ο Θεός, αλλά με ένα σύντροφο τρυφερό και σωστό δίπλα της.
Ποιος ήταν αυτός που παρίστανε τον αφέντη του κορμιού της και της ζωής της; Τον κοίταξε για πρώτη φορά μέσα στα μάτια, βαθιά και ήταν σαν να έψαχνε την καρδιά του. Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που του έδωσε την καρδιά της πριν δέκα χρόνια να την κουρελιάσει, να την ποδοπατήσει; Μάζεψε το βλέμμα από πάνω του, και...
«Δεν αξίζεις ούτε να σε φτύσω. Λυπάμαι μόνο για τα χρόνια που έχασα κοντά σου, όμως ποτέ δεν είναι αργά.
Προχώρησε προς την πόρτα, την άνοιξε και βγήκε. Ο δρόμος ήταν έρημος, έβρεχε δυνατά και σε λίγο είχε μουσκέψει ως το κόκαλο. Δε νοιαζόταν για αυτό, άρχισε να τρέχει και να γελάει δυνατά ... Δεν ήταν από τρέλα... Όχι. Ήταν η χαρά που δίνει η ελευθερία.
* Από την Καλλίτσα Γκουράβα – Δικτά, συγγραφέα
