Στο άρθρο προκειμένου να υποστηριχτούν θέσεις για τη συγκεκριμένη "Συμπαράταξη" γίνεται μια αναδρομή στις δραστηριότητες του ΠΑΣΟΚ , σχετικές με τον Δήμο της Λάρισας, από το 2006 και εντεύθεν και μια προσεκτική κριτική σε πρόσωπα και επιλογές. Θα ήθελα να προσθέσω και τούτο, κατά τη γνώμη μου: Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ παρά τις κατά καιρούς ευνοϊκές συγκυρίες δεν κατάφερε να κερδίσει τον Δήμο της Λάρισας με δικό του υποψήφιο Δήμαρχο παρά μόνο μια φορά το 1994. Βοήθησε τότε και η φαεινή ιδέα της Δεξιάς να κατεβάσει υποψήφιο έναν πρώην υπουργό της Χούντας. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η αποτυχία οφειλόταν κατά κύριο λόγο σε λαθεμένες επιλογές είτε του κόμματος είτε των υποψήφιων Δημάρχων με εξαίρεση το 1982 οπότε το αποτέλεσμα καθορίστηκε από την πολιτική ιδιαιτερότητα της εποχής .
Ωστόσο, σήμερα, αυτή η αναδρομή στο παρελθόν δεν ωφελεί πλέον σε τίποτε, περισσότερο ξύνει πληγές παρά προσφέρει κάτι στον αναγκαίο προβληματισμό για το σήμερα και το αύριο του Δήμου Λάρισας.
Στον χώρο του Κινήματος Αλλαγής αλλά και ευρύτερα αναπτύσσεται μια συζήτηση για τη στάση που θα πρέπει να κρατήσει το κίνημα στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές, ποιοι θα πρέπει να είναι οι στόχοι του και ποιες ενδεχόμενες συνεργασίες θα μπορούσαν να μεγιστοποιήσουν την απήχηση του κινήματος, σε έναν χώρο όπου αναμφισβήτητα έχει αξιόλογες δυνάμεις και προνομιακή πρόσβαση, τόσο σε πανελλαδικό όσο και σε τοπικό επίπεδο .
Είναι κοινό μυστικό ότι η συζήτηση αυτή πυροδοτήθηκε από τις αντιδράσεις των περισσοτέρων μελών του Κινήματος Αλλαγής στην πρόσφατη Νομαρχιακή Συνέλευση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και τις πρακτικές του. Αυτές οι αρνητικές τοποθετήσεις ιδιαίτερα για τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ που προεκτείνονταν αναπόφευκτα και στην δημοτική αρχή, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, τουλάχιστον για τους γνωρίζοντες. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα: H αλήθεια είναι ότι ούτε ο σημερινός Δήμαρχος ούτε άλλα στελέχη της Δημοτικής Αρχής είχαν ποτέ τοποθετηθεί αρνητικά απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και γενικότερα στο Κίνημα Αλλαγής. Το αντίθετο μάλιστα, αναφέρω ενδεικτικά τη συνάντηση του Δήμαρχου με την κυρία Γεννηματά και την ξενάγηση της από τον Δήμαρχο στο Αρχαίο θέατρο, τη συνάντηση του με τον Γ. Παπανδρέου πρόσφατα κ.ο.κ. Το πρόβλημα βρίσκεται στην εν γένει επιθετικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, στην αλαζονεία του και τον μικρομεγαλισμό του, στις λοιδορίες και τη ναρκοθέτηση κάθε πεδίου για συνεννόηση ανάμεσα στους δύο χώρους. Το πρόβλημα βέβαια επιδεινώθηκε από πρόσφατες αναφορές στελεχών του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ για λειτουργία των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με όρους μαφίας κ.λπ. Οι υβριστικές αυτές αναφορές δεν γίνονται αποδεκτές και δικαίως προκαλούν οργή και δημιουργούν χάσματα ανάμεσα στους δύο χώρους. Πρέπει να γνωρίζουν οι εμπνευστές αυτών των επιθέσεων ότι οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ και του Κινήματος Αλλαγής γενικότερα δεν αρνούνται την ιστορία τους ούτε έχουν κάνει πολιτικό χαρακίρι. Αναγνωρίζουν τα όποια λάθη τους, έχουν κάνει βασανιστική αυτοκριτική αλλά ταυτόχρονα είναι υπερήφανοι για την τεράστια προσφορά του ΠΑΣΟΚ στον τόπο.
Αν λοιπόν κάποιοι ενδιαφέρονται να υπάρξουν πεδία συνεννόησης και συναίνεσης είτε σε αυτοδιοικητικό είτε σε γενικότερο πολιτικό επίπεδο πρέπει να φροντίσουν ώστε οι προσβολές αυτές να ανακληθούν με ειλικρίνεια και παρρησία και όχι με μισόλογα. Σε αντίθετη περίπτωση τα πράγματα θα κινηθούν προς άλλες κατευθύνσεις. Σε κάθε περίπτωση πάντως, θεωρώ ότι σε σχέση με τα Δημοτικά πράγματα, είναι νωρίς ακόμα για να διατυπώσει κανείς οριστικές προβλέψεις για σχήματα και συνεργασίες. Το έργο της Δημοτικής Αρχής θα αποτιμηθεί στην ώρα του, έτσι και αλλιώς, με αυτοδιοικητικά αλλά και πολιτικά κριτήρια. Σημαντικό ρολό θα παίξει επίσης και το νομοθετικό πλαίσιο που θα ισχύσει στις επόμενες Δημοτικές εκλογές, όπως αυτό θα οριστικοποιηθεί τελικά από τον Υπουργό Εσωτερικών.
Τελειώνοντας να τονίσω και τούτο: Αν όλοι συμφωνούμε ότι η Αυτοδιοίκηση είναι ο κατεξοχήν χώρος όπου μπορούν να διαμορφωθούν συγκλίσεις για την επίλυση των τοπικών προβλημάτων, σήμερα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες ώστε να υπάρξουν προγραμματικές συμφωνίες, με εξαίρεση βέβαια ακραίες περιπτώσεις, χωρίς δογματικούς αποκλεισμούς και θέσφατα του παρελθόντος.
Του Πέτρου Ηλιάδη
