Το λεγόμενο «Μακεδονικό Ζήτημα» –έχω την εντύπωση ότι– έχει λάβει διαστάσεις που εδράζονται σε φαντασιακές θεωρήσεις επαγγελματιών ή μη εθνικοφρόνων ή και διαστάσεις που απηχούν απόψεις αποδομιστών - οπαδών της νεοτερικότητας ή της θολοκουλτούρας, οι οποίες κατ’ ουσίαν αφήνουν την ιστορική πραγματικότητα (την τεκμηριωμένη από αδιαμφισβήτητες πηγές) απ’ έξω. Οπότε έτσι, τα πάντα κινούνται στη σφαίρα ενός δογματικού «πιστεύω», δέσμιου τάχατες πολιτικών αποφάσεων (λες κι αυτές αποτελούν αιώνιες αλήθειες ή θέσφατα), γαρνιρισμένων όλων αυτών με επιστημονικοφανή χρυσόσκονη, μακράν πάσης αλήθειας.
Η κρισιμότητα των καταστάσεων είναι εμφανής και δεδηλωμένη, και δεν σκοπεύω να επαναλάβω πράγματα προς τέρψη αδηφάγων. Οφείλω –ως ερευνητής– να καταθέσω ορισμένα στοιχεία, που –μάλλον– διέλαθαν της προσοχής των πολιτικών και των «ειδημόνων». Πρόκειται για πηγές σύγχρονες και παλαιές, που κομίζουν αλήθειες ισχύουσες μέχρι και την εποχή μας:
1) Μελέτη της Κοινής Ελληνικής Διαλέκτου παρά Παναγιωτάκη Καγκελλαρίου Κοδρικά του εξ Αθηνών, πρώην Μεγάλου Γραμματικού της Αυθεντείας Βλαχίας, και Μολδαυΐας. Εκδοθείσα φιλοτίμω δαπάνη των ευγενών και φιλογενών κυρίων Αλεξάνδρου Πατρινού και Αδελφών Ποστολάκα. Τόμος Α’. Εν Παρισίω, εκ της Τυπογραφίας Ι. Μ. Εβεράρτου. ,ΑΩΙΗ’ [1819].
Ο Π. Κοδρικάς (1750/55-1827), πρόσωπο του νεοελληνικού διαφωτισμού, στο ανωτέρω έργω καταθέτει –μεταξύ άλλων– και τα εξής, που σχετίζονται με το θέμα που πραγματευόμαστε:
«Και αν καλοεξετάσωμεν την αλήθειαν του πράγματος, Ημείς όλοι, εν γένει συμπεριλαμβανομένου του γένους, ήμεθα πρώτον μεν Κοινώς Έλληνες· Έπειτα κατά Γενικήν Κυριαρχίαν Μακεδόνες· Ύστερον κατ’ Εθνικήν πολιτογραφίαν Ρωμαίοι· Και τέλος πάντων διά της Ιεράς πίστεως Χριστιανοί. Και τούτο ας μη το εκλάβη κανένας αστείος μελαγχολικός ως αφορμήν ειρωνείας. Ομιλώ σπουδάζων, και όχι παίζων.» (Πρόλογος, σ. μ’).
«νδ. Ηδέ αρχαία Δωρική πρώτη υπέστη μεταρρύθμισιν ενωθείσα ομοειδώς με την Αιολικήν· κατά δε την εφεξής αυτής έκτασιν, έπαθε πολλάς υποδιαιρέσεις εις τοπικά και χωρικά ιδιώματα. Και πρώται μεν εξ αυτής παρείχθησαν ειδικαί Διάλεκτοι, η των Μακεδόνων, η των Θετταλών, η των Ηπειρωτών, η των Βοιωτών, η των Κρητών, η των Χαλκιδέων, και η των Σικελών. […] Ώστε εξ αυτής της συνοπτικής επαριθμήσεως, δεκαπέντε ευρίσκομεν τας προς ημάς εγνωσμένας ειδικάς διαφοράς της Δωρικής Διαλέκτου· Πόσαι δε άλλαι έμειναν προς ημάς παντελώς αγνώρισται, των οποίων τα κατ’ ιδιοτροπίαν πάθη της φωνής, εις την καθ’ ημάς κοινήν δημοτικήν διάλεκτον απαντώντες, αδύνατον είναι να διακρίνωμεν!» (σ. 63-64).
«Sε’. Αύτη όμως η Κοινή των Ελλήνων Διάλεκτος δεν ήτον πλέον η αρχαία εκείνη, καθ’ ην έγραψεν ο Όμηρος, μήτε εκείνη, καθ’ ην εστιχούργησεν ο Πίνδαρος. Η ηγεμονεία των Μακεδόνων, εις το διάστημα της μοναρχίας του μεγάλου Αλεξάνδρου, και έτι μάλλον εις το διάστημα της πολυαρχίας των διαδόχων του, διέδωκεν εις όλην την Ελλάδα, και εις αυτάς τας Αθήνας, την Μακεδονικήν διάλεκτον, η οποία, κατά μεν την αρχαίαν φωνήν θεωρουμένη, ήτον η πρώτη διάλεκτος, οπού ωνομάσθη Ελληνική, καθ’ ότι και πρώτη χώρα, οπού ωνομάσθη Ελλάς, ήτον η Μακεδονία, ούτως επικληθείσα από Μακεδόνος του Διός, και Θυίας της Δευκαλίωνος, καθώς σημειοί Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (θεμ. β) όστις και τους κατωτέρω τρεις στίχους του Ησιόδου ευτυχώς διέσωσεν εν οις λέγει ο Ποιητής.
Η δ’ υποκυσσαμένη Διΐ γείνατο τερπικεραύνω
υίε δύω, Μάγνητα, Μακηδόνα θ’ Ιππιοχάρμην,
οι περί Πιερίην, και Όλυμπον δώματ’ έναιον.
Ή ως άλλοι λέγουν από Μακεδόνος του Αιόλου Μακεδονία ωνομάσθη, καθώς ευρίσκεται εις τα σωζόμενα τεμάχια του Ελλανίκου, τα οποία φιλοπόνως συλλέξας ο πολυμαθής Γερμανός Ελληνιστής Στουρτζ προ ολίγου εξέδωκε. Τούτο σημειοί και ο Ευστάθιος [Θεσσαλονίκης: 1115-1195 μ.Χ.] λέγων: “Ελλάδα δε ου την συνήθως παρ’ ημίν φησί χώραν, ήτις επισυνάπτει τη αρχή της Πελοποννήσου, ην δη Πελοπόννησον και Ακρόπολιν της τοιαύτης Ελλάδος φασίν· αλλά πόλις εστίν αύτη Θετταλίας, ούτω κληθείσα διά τον εκεί βασιλεύσαντα Έλληνα, εξ ου τοις όλοις Έλλησιν ύστερον το όνομα ενεκάθισε.” Κατά δε την νεωτέραν μορφήν, καθ’ ην εις όλην την επικράτειαν της ηγεμονείας των Μακεδόνων, η Μακεδονική Διάλεκτος ήτον, φύσει μεν, γνησία Ελληνική, θέσει δε, μεμιγμένη, ου μόνον με όλας τας χωρικάς διαλέκτους της Ελληνικής Φωνής, αλλά και με λέξεις και φράσεις ξένας, και ετερογενείς, τας οποίας κατά δημοτικήν χρήσιν οικειοποιήθη από την Περσικήν, Συριακήν, Εβραϊκήν, και Αιγυπτιακήν Γλώσσαν.
Sς’. Μακεδονικήν λοιπόν Διάλεκτον εννοητέον ενταύθα, όχι την αρχαίαν εκείνην των Ελλήνων Φωνήν, και μητέρα των αρχαϊκών Διαλέκτων, αλλά την εξ αυτών των Διαλέκτων σύμμικτον και Δημοτικήν, την οποίαν οι απανταχού Έλληνες, κατ’ εκείνο του καιρού διάστημα, συνήθως ομιλούσαν, και κοινώς εμεταχειρίζοντο. Αυτής ο γενικός χαρακτήρ ως σύμμικτος, και εκ των τεσσάρων πρωτογενών συγκείμενος, κοινός ορίζεται. Και τοιαύτη ήτον, κατ’ εκείνον τον καιρόν, η των Ελλήνων Κοινή Διάλεκτος.» (σ. 101-103).
2) Frid. Cvil. Stvrzii, De Dialecto Macedonica et Alexandrina Liber. Lipsiae, Apud 10, Avg. Glo. Weigel. MDCCCVIII [1808].
Ο Friderici Guilelmi Sturzii (1762-1832), ο σπουδαίος αυτός ελληνιστής, λύνει το «γλωσσικό ζήτημα» για τη «μακεδονική γλώσσα», στα 12 κεφάλαια-παραγράφους της μελέτης του, των οποίων τους τίτλους αντιγράφω στη συνέχεια, και αυτή η μελέτη δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρανοήσεων και παρερμηνειών γι’ αυτά τα θέματα:
1.De tempore et occasione versionis V. T. Graecae, 1.
2.De dialect versionis Alesandrinae, 6.
3.De dialecti natura vniuerse, 7.
4.De notionibus nominis διάλεκτος, 15.
5.De discrimine dialecti, linguae et styli, 17.
6.De Aegyptiorum atudio linguae Graecae, 20.
7.De dialect Macedonico-Alexandrina, 22.
8.De dialect Macedonicae natura, 25.
9.De dialecti Alexandrinae ingenio, 50.
10.De dialect Aegyptia, 84.
11.De structura verborum Alexandrina, 138.
12.De vocabulis probabiliter Alexandrini, 141-212.
Ο Friderici Guilelmi Sturzii (De dialect Macedonicae natura, σ. 25-50) δίνει τις μακεδονικές λέξεις και την ερμηνεία τους. (Περιέχονται παρακάτω, στον σχετικό πίνακα του Ησύχιου). Αλήθεια, ποιες από αυτές υπάρχουν στη «μακεδονική γλώσσα» των νυν κατοίκων της πΓΔΜ;
3) Ο Στέφανος Βυζάντιος (6ος μ.Χ. αι.) στο έργο «Εκ των Εθνικών Στεφάνου κατ’ Επιτομήν, ed. Ares Publishers, Inc. Chicago, Illinois MCMXCII [επανέκδοση εκείνης του Berlin 1849], γράφει (σ. 427-428):
«Μ α κ ε δ ο ν ί α η χώρα, από Μακεδόνος του Διός και Θυίας της Δευκαλίωνος, [ώς φησιν Ησίοδος ο ποιητής]
η δ’ υποκυσαμένη Διΐ γείνατο τερπικεραύνω
υίε δύω, Μάγνητα Μακηδόνα θ’ ιππιοχάρμην,
οι περί Πιερίην και Όλυμπον δώματ’ έναιον.
Άλλοι δ’ από Μακεδόνος του Αιόλου, ως Ελλάνικος ιερειών πρώτη των εν Άργει “και Μακεδόνος [του] Αιόλου ούτω νυν Μακεδόνες καλούνται, μόνοι μετά Μυσών τότε οικούντες”. Λέγεται δε και Μακεδονίας μοίρα Μ α κ ε τ ί α, ως Μαρσύας εν πρώτω Μακεδονικών “και την Ορεστείαν δε Μακετίαν λέγουσιν από του Μακεδόνος”. Αλλά και την όλην Μακεδονίαν Μακετίαν οίδεν ονομαζομένην Κλείδημος εν πρώτοις Ατθίθος “και εξωκίσθησαν υπέρ των Αιγιαλόν άνω της καλουμένης Μακετίας”. Το εθνικόν Μακεδών ομοφώνως τω κτιστή, κοινόν τω γένει, και Μακεδονίς θηλυκώς, και Μακεδών αντί του Μακεδονικός. Λέγεται και Μακε-δόνιος και Μακεδονική η χώρα. Λέγεται και Μακέτης αρσενικώς και Μακέτις γυνή και Μάκεσσα επιθετικώς, ως Ηρακλείδης, και Μάκεττα διά δύο ττ και δι’ ενός τ».
Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ή θεωρεί ότι τούτη η Μακεδονία του Ησίοδου (και Στέφανου Βυζάντιου) έχει σχέση με τη νυν “Δημοκρατία της Μακεδονίας” (πΓΔΜ);
4) Ο Ησύχιος Αλεξανδρείας (5ος μ.Χ. αι.) στο «Λεξικόν» (Hesychii Alexandrini, Lexicon, ed. Altera, Jenae 1867), γράφει (σ. 1686-1687) τις καθαρά μακεδονικές λέξεις που τις μιλούσαν μέχρι και τα χρόνια του οι Μακεδόνες.
«ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ: άβαγνα (ρόδα), αβαρκνά (κομά), αβαρύ (ορίγανον), άβεις, αβλόει (στείσον, σπένδε), αβρούτες, άγημα (άβηνα), αγκαλίς, αδαλός, άδδαι (ρυμοί), αδή (ουρανός), αδραιά, αδίσκον, Αδωναίος, Αέροπες, ακόντιον, άζοξ, αιγίτοψ (αετός), ακρατεύεσθαι (εγκρατεύεσθαι), ακρέα (παις θήλεα), ακρουνοί (όροι), άλιζα (η λεύκη των δένδρων), αλίη (κάπρος), αμαλή, ανθεμουσία (τάγμα τι), άξος (ύλη), αορτή, άππας, αραντίσιν, άργελλα (οίκημα, όπερ θερμαίνοντες λούονται), αργυράσπιδες, αργιόπους (αετός), Άρητος (Ηρακλής), αρκόν (σχολήν), αροπάνοι (επιστολαίς), αρφύς (ιμάς), άστιλος (χείμαρρος), βαβρήν (υπόστασις ελαίου), βαδάς (κίναιδος), βαδελεγεί, βαθάλη (κρήνη), βασιλίννα (βασίλεα, βασίλισσα) βατάρα (πυκλιή, όρυγμα, εμβατή) (βαθάρα), βαύβηκες, βέβροξ, βέθυ (αήρ), βηματίζειν (το τοις ποσί μετρείν), Βίκας, βίρροξ (δασύ), βομβυλίδας, βρενδίεται, γαβαλάν, γάρκαν (ράβδον), γητικά (επιστολαίς), γόδα (έντερα), γοτάν (υν), γράβιον (φανόν), γυαλάς, γώπας (κολοιούς), δαίτας, δαλάγχαν, δανών (κτείνων), Δάρρων (δαίμων), δάρυλλος (δρυς), Δάτος αγαθών, διακόνιον (πέμματα), δράμεις (άρτων ονόματα), δρήες (στρουθοί), δύστρος, δώραξ (σπλην), εκκαλάξαι, ελάνη (λαμπάς), έμβαρος (ηλίθιος, μωρός, νουνεχής, φρόνιμος), ένδυο (ταχέως), εξαλλάξαι (τέρψαι), Έορτος ή Έορδος (Μακεδών), επήβολος (ασφαλής), επειδειπνίς (κώθων, ήδυσμα), ερινάδες, ερκίται (οι κατά τους αγρούς οικέται), εσκόροδοι, Εστερικαί (κύνας), εταίροι (πεζέταιροι), Ζειρήν (Αφροδίτη), ζέρεθρα, ζιβύνη (σιγύνη), ηδυλίζειν (κολακεύειν, ηδυλισμός είδος τι κολακείας εστίν), Ημαθία, Θαύμος ή Θαύλος (Άρης, cf. Θηρίταρ), θέρμα (θέρμη), Θούριδες (Νύμφαι, Μούσαι), ιζέλα, ίλεξ (η πρίνος), ινδέα, ισθλή, κάγχαρμον (το την λόγχην άνω έχειν), καλαρρυγαί (τάφροι), κάλιθος, καμαστίς (μέτρον τι), κάναδοι, κανδύταλις (τω κιβωτίω παραπλήσιόν τι σκεύος), κάραβος, κάραξι, κάρπεα (όρχησις), καρπυραί, καρυστείναι, καταπέλται (καταπελτικά όργανα, βέλη), καταφαγάς (κατωφαγάς), καυσία (πίλος), κεβλή, κεμπός, κίβερροι ή κίκερροι (ωχροί), κληδόν, Κλώδωνες (αι Βάκχαι του Διονύσου, Μαινάδες, εκ του κλώζειν: ο εστι το διά των στομάτων ποιόν ήχον αποτελείν, και θορυβείν), κοίος (η Λητώ, Κοίου εστίν θυγάτηρ, και αριθμός), κολλυβιστής (αργυραμοιβός), κολοβάφινα, κομμάραι, Κόραννος, κοράσιον (κόριον, ή κορίδιον, ή κορίσκη, κοράσιον δε το παράλογον), κυνίας, κυνούπις άρκτος (κυνώπις), κύρνοι, κώρυκοι (τραχείς κόγχαι, κριοί, κρείοι), λαδαρόν, λακεδάμα (ύδωρ αλμυρόν, αλσί πεποιημενον, ο πίνουσιν οι των Μακεδόνων αγροίκοι), Λείβηθρον, λετμός, λήθαργος (επιλήσμων), λικμάζειν, λισσός (υψηλός), ματτύα ή ματύλλη (φωνή), μεσσόψηρον, μύκηρος, νικατήρες, Ξανθικά (εορτή Μακεδόνων, μην Μακεδόνων, καθάρσιον των στρατευμάτων) οπλαί, παραός, πεζέταιροι (εταίροι), πέλα (λίθοις), πελλαιόν (φαιόν),, πέλλης (χρώμα τεφρώδες), Περιπέτεια (Μακεδονική εορτή), περίτια, πέχαρις (έλαφος),, πίγγαν, Πιερίδες, Πίπλειαι, πυλαυρός, πυλλεί, ράμματα (βοστρύχια, σταφυλίς), ράπα, ρουβοτός, ρούτο (τούτο), σάρισσα (δόρυ μακρόν, είδος ακοντίου, σπάθη βαρβαρική), Σαυάδαι ή Σαύδοι (Σειληνοί, οι Σάτυροι παρά Ιλλυριείς), σαυτορία (σωτηρία), σιγύνη και σιγύνους (τα δόρατα), σίρβηνον (βλ. Ζειρήνη), σκοίδος, σμώγη, σχερόν κύμα (έτοιμον), ταγόναγα (Μακεδονική τις αρχή), ρεθολιός (ανάπλεως), τιτύρινος (μόναυλον), χαλκάσπιδες (αργυράσπιδες), χάρων (λέων), χαροπότητος (αιχμητής, από το χάρμη: μάχη), χρυσάσπιδες (βλ. αργυράσπιδες), υφαύαι.
Οι λέξεις με τις παρένθετες ερμηνείες περιέχονται στον Fr. Guil. Sturzii. Στις άλλες δεν δίνω τα ερμηνεύματα, μα διευκρινίζω ότι 80 από αυτές περιέχονται στη –μέχρι και σήμερα ομιλούμενη– γλώσσα των Ελληνόβλαχων-Αρμάνων, όπως έχει αποδείξει ο ιστοριοδίφης αείμνηστος Σωκρ. Ν. Λιάκος σε πολλές από τις μελέτες του.
Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ή θεωρεί ότι τούτες οι λέξεις ανήκουν στη μητρική γλώσσα («μακεδονική»;!) των νυν κατοίκων της νυν “Δημοκρατίας της Μακεδονίας” (πΓΔΜ);
5) Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου και σύζυγος του διαπρεπή Ρώσου βυζαντινολόγου Γεώργιου Οστρογκόρσκι (1902-1976), Φανούλα Παπάζογλου (1917-2001), στο έργο της Makedonski gradovi u rimsko doba ("Macedonian towns during the Roman period"), 1955, επανέκδοση 1957, με απόλυτη σαφήνεια οδηγεί στο συμπέρασμα: Τα πολιτικά όρια της Μακεδονίας σε όλη τη ρωμαϊκή περίοδο, ως Provincia Macedonia, ξεπερνούσαν κατά πολύ τα ιστορικά όρια της γεωγραφικής Μακεδονίας, και εκτείνονταν από τη θάλασσα της Αδριατικής μέχρι τον ποταμό Νέστο, και από την πόλη των Σκοπίων έως το όρος Όθρυς αλλά και μέχρι τον ποταμό Σπερχειό, και περιελάμβανε και τη Θεσσαλία, και την Ήπειρο, και τμήμα της νότιας Ιλλυρίας, και τμήμα της Θράκης. Αλλά και κατά τα χρόνια της Ρωμανίας (Βυζαντίου) έχει η Provincia Macedonia όρια προς Ανατολάς τη Μαύρη Θάλασσα και προς Δυσμάς το Ιόνιο και την Αδριατική, με πρωτεύουσα πότε την Αδριανούπολη ή και πότε τη Λάρισα, με βόρεια επέκταση και σε εδάφη της Μυσίας και της Θράκης. Αλλά να μην επεκταθούμε άλλο σε αυτό το θέμα.
Άρα, ο όρος Μακεδονία, για τους ιστορικούς που έγραψαν στην ελληνική και στη Λατινική γλώσσα, ακόμα και στα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, περιέχει έκταση που υπαγόταν στις «ελληνικές χώρες». Η διαπίστωση αυτή συνάγεται και από τη μελέτη ταξιδιωτικών έργων περιηγητών που την επισκέφθηκαν και έγραψαν γι’ αυτήν και τους κατοίκους της, από το 1453 και δώθε έως και τον 20ό αιώνα.
6) Στο ΦΕΚ Α΄ 217/28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1913 είναι δημοσιευμένη η Συνθήκη του Βουκουρεστίου και τα συνοδευτικά Πρωτόκολλα, στη γαλλική και στην ελληνική γλώσσα. Τα περί «μοιρασιάς» της Μακεδονίας σε τρία τμήματα (Ελλάς, Σερβία, Βουλγαρία) και δη με συγκεκριμένα ποσοστά ελέγχου ή ενσωμάτωσης των εδαφών της στα τρία κράτη, δεν αναγράφεται πουθενά! Τότε, προς τι ο ψευδής ισχυρισμός ότι υπήρξε… διαίρεση της Μακεδονίας σε τρία τμήματα «βάσει της Συνθήκης του Βουκουρεστίου»; Μια απλή αναζήτηση αυτού του ΦΕΚ και ανάγνωση του κειμένου αυτής της Συνθήκης, κονιορτοποιεί τα αίολα κι έωλα επιχειρήματα –ένθεν κακείθεν– εκείνων που μηρυκάζουν ανοησίες για ιστορική πραγματικότητα.
Οι μηρυκάζοντες, λοιπόν, τον ισχυρισμό ότι «από τον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας το 51% προσαρτήθηκε στην Ελλάδα, το 38% στη Σερβία και το 10% στη Βουλγαρία», ουσιαστικά αναπαράγουν αναπόδεικτο και ψευδή ισχυρισμό, διότι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι: Τα “ποσοστά” αυτά… συνάγονται για τη Μακεδονία ποιας ιστορικής περιόδου και ποιών ορίων; Της αρχαίας του Αλεξάνδρου Α΄; Της αρχαίας του Φιλίππου και Μεγαλέξανδρου; Της Ρωμαϊκής (αλλά ποιων αιώνων); Της Ρωμανίας (Βυζαντινής), ποιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου; Των Οθωμανικών χρόνων, ποιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου;… Λοιπόν, καταρρίπτονται ως έωλες και αίολες οι λογικές αυτών των δήθεν εκτιμήσεων - ποσοστώσεων… Από την αρθρογραφία των ημερών φαίνεται ότι στη λογική αυτή κινούνται και… έγκριτοι και… έγκυροι αναλυτές!... Τρομάρα μας…
ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ
Αναμφίβολα οι… Μακεδόνες –της βορείως της νυν Ελλάδος χώρας– είναι… «Μακεδόνες», ήτοι ψευδεπίγραφοι Μακεδόνες, που διανύουν το στάδιο της εθνικής τους ονείρωξης, οπότε είναι λογικό να φαντασιώνονται με παντός είδους ανοησίες. Έχουν βρει και πλείστους συμμάχους στην Ελλάδα, ήτοι πλειάδα: α) Εθνικιστών που αρθρώνουν λόγο άκριτο και μισαλλόδοξο, με επίκληση διαφόρων πηγών για ικανοποίηση του δικού τους φρονήματος περισσότερο και του επαγγελματισμού στο ιδεολόγημά τους. β) Αριστερών που στο όνομα της προοδευτικότητας και με επίκληση του δικαιώματος του «αυτοπροσδιορισμού των λαών» θέλουν να καλύψουν το «δήθεν» στο οποίο κινούνται και, συνεπείς όντες σε αυτό, διευκολύνουν φιλοδοξίες και ικανοποιούν αλλότριες επιθυμίες αναρριχώμενοι σε θέσεις πνευματικής εξουσίας, κυρίως ακαδημαϊκές και πολιτκές. γ) Επιστημόνων (πολλών γνωστικών πεδίων) που επικαλούνται συνήθως άκαιρα τις πιο απίθανες εικοτολογίες, για να προσδώσουν επιστημονικό κύρος σε «πράγματα που δεν στέκουν» και που διευρύνουν τον κύκλο δημοσίων σχέσεων με την πολιτική εξουσία. δ) Πολιτικών που ο δήθεν αγνός πατριωτισμός κι η καλή πρόθεση προς τους γείτονες κρύβουν σταθερά μια λανθάνουσα εθνικοφροσύνη που εδράζεται στα σαθρά θεμέλια της αγνωσίας του προβλήματος και στην πλειοδοσία ενός δήθεν υπερπατριωτισμού…
Όλοι αυτοί θεωρούν –σε γραπτά ή σε δημόσιες τοποθετήσεις τους– στον καιρό μας, την κατάληξη –όβα σλάβικη, και πιστεύουν πως οπουδήποτε τη συναντούμε στις ελληνικές χώρες (εντός και εκτός της νυν Ελλάδας) σημαίνει ότι πέρασαν από εκεί σε παλαιότερους καιρούς Σλάβοι! Κατανοεί κανείς το μέγεθος της αυταπάτης και της άγνοιας. Θυμίζω κάποιους γεωγραφικούς όρους: Αράχωβα, Μέτσοβα [Μέτσοβο], Κρούσιοβα [Κρούσοβο] κ.λπ., που οι δοκησίσοφοι τούς θέλουν… σλαβικούς! Τότε, θα έπρεπε να είναι σλαβικά τοπωνύμια και η Γένοβα, η… Κόρντοβα κ.ά.! Αλλά Σλάβοι δεν πήγαν ποτέ στην Ιταλία και στην Ισπανία …
Να θυμηθούμε εδώ τον Πλούταρχο, στον Λυκούργο, με το «ωβάς ωβάξαντα», που σημαίνει «διελείν και κατανείμαι το πλήθος εις μερίδας» και ότι «ώβοι/ ωβάτους», από το «ουαί», σημαίνει «πρόβατα». Η κατάληξη –οβα όπου υπάρχει, σημαίνει τρόπος οργάνωσης κτηνοτροφικής κοινότητας και κοινωνίας. (Βλ. Λεξικό του Ιω. Ζωναρά, Lipsiae 1808, στήλη 1880).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ-ΠΡΟΤΑΣΗ
Με βάση τα ανωτέρω: Οι γείτονες μπορούν να ονομάσουν τη χώρα «Ματσεσλαβία» ή «Μακεσλαβία», να ονομάζονται «Ματσεσλάβοι» ή «Μακεσλάβοι» ήτοι Σλάβοι της Μακεδονίας, αφού δεν θέλουν να είναι ούτε Βούλγαροι ούτε Σέρβοι, πολύ δε περισσότερο αφού δεν θέλουν να είναι Έλληνες - Μακεδόνες.
Φρονώ ότι… μπορεί να υπάρξει τέτοια λύση. Ιστορικά ορθή και ρεαλιστική…
Το λεγόμενο «Μακεδονικό Ζήτημα» –έχω την εντύπωση ότι– έχει λάβει διαστάσεις που εδράζονται σε φαντασιακές θεωρήσεις επαγγελματιών ή μη εθνικοφρόνων ή και διαστάσεις που απηχούν απόψεις αποδομιστών - οπαδών της νεοτερικότητας ή της θολοκουλτούρας, οι οποίες κατ’ ουσίαν αφήνουν την ιστορική πραγματικότητα (την τεκμηριωμένη από αδιαμφισβήτητες πηγές) απ’ έξω. Οπότε έτσι, τα πάντα κινούνται στη σφαίρα ενός δογματικού «πιστεύω», δέσμιου τάχατες πολιτικών αποφάσεων (λες κι αυτές αποτελούν αιώνιες αλήθειες ή θέσφατα), γαρνιρισμένων όλων αυτών με επιστημονικοφανή χρυσόσκονη, μακράν πάσης αλήθειας.
Η κρισιμότητα των καταστάσεων είναι εμφανής και δεδηλωμένη, και δεν σκοπεύω να επαναλάβω πράγματα προς τέρψη αδηφάγων. Οφείλω –ως ερευνητής– να καταθέσω ορισμένα στοιχεία, που –μάλλον– διέλαθαν της προσοχής των πολιτικών και των «ειδημόνων». Πρόκειται για πηγές σύγχρονες και παλαιές, που κομίζουν αλήθειες ισχύουσες μέχρι και την εποχή μας:
1) Μελέτη της Κοινής Ελληνικής Διαλέκτου παρά Παναγιωτάκη Καγκελλαρίου Κοδρικά του εξ Αθηνών, πρώην Μεγάλου Γραμματικού της Αυθεντείας Βλαχίας, και Μολδαυΐας. Εκδοθείσα φιλοτίμω δαπάνη των ευγενών και φιλογενών κυρίων Αλεξάνδρου Πατρινού και Αδελφών Ποστολάκα. Τόμος Α’. Εν Παρισίω, εκ της Τυπογραφίας Ι. Μ. Εβεράρτου. ,ΑΩΙΗ’ [1819].
Ο Π. Κοδρικάς (1750/55-1827), πρόσωπο του νεοελληνικού διαφωτισμού, στο ανωτέρω έργω καταθέτει –μεταξύ άλλων– και τα εξής, που σχετίζονται με το θέμα που πραγματευόμαστε:
«Και αν καλοεξετάσωμεν την αλήθειαν του πράγματος, Ημείς όλοι, εν γένει συμπεριλαμβανομένου του γένους, ήμεθα πρώτον μεν Κοινώς Έλληνες· Έπειτα κατά Γενικήν Κυριαρχίαν Μακεδόνες· Ύστερον κατ’ Εθνικήν πολιτογραφίαν Ρωμαίοι· Και τέλος πάντων διά της Ιεράς πίστεως Χριστιανοί. Και τούτο ας μη το εκλάβη κανένας αστείος μελαγχολικός ως αφορμήν ειρωνείας. Ομιλώ σπουδάζων, και όχι παίζων.» (Πρόλογος, σ. μ’).
«νδ. Ηδέ αρχαία Δωρική πρώτη υπέστη μεταρρύθμισιν ενωθείσα ομοειδώς με την Αιολικήν· κατά δε την εφεξής αυτής έκτασιν, έπαθε πολλάς υποδιαιρέσεις εις τοπικά και χωρικά ιδιώματα. Και πρώται μεν εξ αυτής παρείχθησαν ειδικαί Διάλεκτοι, η των Μακεδόνων, η των Θετταλών, η των Ηπειρωτών, η των Βοιωτών, η των Κρητών, η των Χαλκιδέων, και η των Σικελών. […] Ώστε εξ αυτής της συνοπτικής επαριθμήσεως, δεκαπέντε ευρίσκομεν τας προς ημάς εγνωσμένας ειδικάς διαφοράς της Δωρικής Διαλέκτου· Πόσαι δε άλλαι έμειναν προς ημάς παντελώς αγνώρισται, των οποίων τα κατ’ ιδιοτροπίαν πάθη της φωνής, εις την καθ’ ημάς κοινήν δημοτικήν διάλεκτον απαντώντες, αδύνατον είναι να διακρίνωμεν!» (σ. 63-64).
«Sε’. Αύτη όμως η Κοινή των Ελλήνων Διάλεκτος δεν ήτον πλέον η αρχαία εκείνη, καθ’ ην έγραψεν ο Όμηρος, μήτε εκείνη, καθ’ ην εστιχούργησεν ο Πίνδαρος. Η ηγεμονεία των Μακεδόνων, εις το διάστημα της μοναρχίας του μεγάλου Αλεξάνδρου, και έτι μάλλον εις το διάστημα της πολυαρχίας των διαδόχων του, διέδωκεν εις όλην την Ελλάδα, και εις αυτάς τας Αθήνας, την Μακεδονικήν διάλεκτον, η οποία, κατά μεν την αρχαίαν φωνήν θεωρουμένη, ήτον η πρώτη διάλεκτος, οπού ωνομάσθη Ελληνική, καθ’ ότι και πρώτη χώρα, οπού ωνομάσθη Ελλάς, ήτον η Μακεδονία, ούτως επικληθείσα από Μακεδόνος του Διός, και Θυίας της Δευκαλίωνος, καθώς σημειοί Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (θεμ. β) όστις και τους κατωτέρω τρεις στίχους του Ησιόδου ευτυχώς διέσωσεν εν οις λέγει ο Ποιητής.
Η δ’ υποκυσσαμένη Διΐ γείνατο τερπικεραύνω
υίε δύω, Μάγνητα, Μακηδόνα θ’ Ιππιοχάρμην,
οι περί Πιερίην, και Όλυμπον δώματ’ έναιον.
Ή ως άλλοι λέγουν από Μακεδόνος του Αιόλου Μακεδονία ωνομάσθη, καθώς ευρίσκεται εις τα σωζόμενα τεμάχια του Ελλανίκου, τα οποία φιλοπόνως συλλέξας ο πολυμαθής Γερμανός Ελληνιστής Στουρτζ προ ολίγου εξέδωκε. Τούτο σημειοί και ο Ευστάθιος [Θεσσαλονίκης: 1115-1195 μ.Χ.] λέγων: “Ελλάδα δε ου την συνήθως παρ’ ημίν φησί χώραν, ήτις επισυνάπτει τη αρχή της Πελοποννήσου, ην δη Πελοπόννησον και Ακρόπολιν της τοιαύτης Ελλάδος φασίν· αλλά πόλις εστίν αύτη Θετταλίας, ούτω κληθείσα διά τον εκεί βασιλεύσαντα Έλληνα, εξ ου τοις όλοις Έλλησιν ύστερον το όνομα ενεκάθισε.” Κατά δε την νεωτέραν μορφήν, καθ’ ην εις όλην την επικράτειαν της ηγεμονείας των Μακεδόνων, η Μακεδονική Διάλεκτος ήτον, φύσει μεν, γνησία Ελληνική, θέσει δε, μεμιγμένη, ου μόνον με όλας τας χωρικάς διαλέκτους της Ελληνικής Φωνής, αλλά και με λέξεις και φράσεις ξένας, και ετερογενείς, τας οποίας κατά δημοτικήν χρήσιν οικειοποιήθη από την Περσικήν, Συριακήν, Εβραϊκήν, και Αιγυπτιακήν Γλώσσαν.
Sς’. Μακεδονικήν λοιπόν Διάλεκτον εννοητέον ενταύθα, όχι την αρχαίαν εκείνην των Ελλήνων Φωνήν, και μητέρα των αρχαϊκών Διαλέκτων, αλλά την εξ αυτών των Διαλέκτων σύμμικτον και Δημοτικήν, την οποίαν οι απανταχού Έλληνες, κατ’ εκείνο του καιρού διάστημα, συνήθως ομιλούσαν, και κοινώς εμεταχειρίζοντο. Αυτής ο γενικός χαρακτήρ ως σύμμικτος, και εκ των τεσσάρων πρωτογενών συγκείμενος, κοινός ορίζεται. Και τοιαύτη ήτον, κατ’ εκείνον τον καιρόν, η των Ελλήνων Κοινή Διάλεκτος.» (σ. 101-103).
2) Frid. Cvil. Stvrzii, De Dialecto Macedonica et Alexandrina Liber. Lipsiae, Apud 10, Avg. Glo. Weigel. MDCCCVIII [1808].
Ο Friderici Guilelmi Sturzii (1762-1832), ο σπουδαίος αυτός ελληνιστής, λύνει το «γλωσσικό ζήτημα» για τη «μακεδονική γλώσσα», στα 12 κεφάλαια-παραγράφους της μελέτης του, των οποίων τους τίτλους αντιγράφω στη συνέχεια, και αυτή η μελέτη δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρανοήσεων και παρερμηνειών γι’ αυτά τα θέματα:
1.De tempore et occasione versionis V. T. Graecae, 1.
2.De dialect versionis Alesandrinae, 6.
3.De dialecti natura vniuerse, 7.
4.De notionibus nominis διάλεκτος, 15.
5.De discrimine dialecti, linguae et styli, 17.
6.De Aegyptiorum atudio linguae Graecae, 20.
7.De dialect Macedonico-Alexandrina, 22.
8.De dialect Macedonicae natura, 25.
9.De dialecti Alexandrinae ingenio, 50.
10.De dialect Aegyptia, 84.
11.De structura verborum Alexandrina, 138.
12.De vocabulis probabiliter Alexandrini, 141-212.
Ο Friderici Guilelmi Sturzii (De dialect Macedonicae natura, σ. 25-50) δίνει τις μακεδονικές λέξεις και την ερμηνεία τους. (Περιέχονται παρακάτω, στον σχετικό πίνακα του Ησύχιου). Αλήθεια, ποιες από αυτές υπάρχουν στη «μακεδονική γλώσσα» των νυν κατοίκων της πΓΔΜ;
3) Ο Στέφανος Βυζάντιος (6ος μ.Χ. αι.) στο έργο «Εκ των Εθνικών Στεφάνου κατ’ Επιτομήν, ed. Ares Publishers, Inc. Chicago, Illinois MCMXCII [επανέκδοση εκείνης του Berlin 1849], γράφει (σ. 427-428):
«Μ α κ ε δ ο ν ί α η χώρα, από Μακεδόνος του Διός και Θυίας της Δευκαλίωνος, [ώς φησιν Ησίοδος ο ποιητής]
η δ’ υποκυσαμένη Διΐ γείνατο τερπικεραύνω
υίε δύω, Μάγνητα Μακηδόνα θ’ ιππιοχάρμην,
οι περί Πιερίην και Όλυμπον δώματ’ έναιον.
Άλλοι δ’ από Μακεδόνος του Αιόλου, ως Ελλάνικος ιερειών πρώτη των εν Άργει “και Μακεδόνος [του] Αιόλου ούτω νυν Μακεδόνες καλούνται, μόνοι μετά Μυσών τότε οικούντες”. Λέγεται δε και Μακεδονίας μοίρα Μ α κ ε τ ί α, ως Μαρσύας εν πρώτω Μακεδονικών “και την Ορεστείαν δε Μακετίαν λέγουσιν από του Μακεδόνος”. Αλλά και την όλην Μακεδονίαν Μακετίαν οίδεν ονομαζομένην Κλείδημος εν πρώτοις Ατθίθος “και εξωκίσθησαν υπέρ των Αιγιαλόν άνω της καλουμένης Μακετίας”. Το εθνικόν Μακεδών ομοφώνως τω κτιστή, κοινόν τω γένει, και Μακεδονίς θηλυκώς, και Μακεδών αντί του Μακεδονικός. Λέγεται και Μακε-δόνιος και Μακεδονική η χώρα. Λέγεται και Μακέτης αρσενικώς και Μακέτις γυνή και Μάκεσσα επιθετικώς, ως Ηρακλείδης, και Μάκεττα διά δύο ττ και δι’ ενός τ».
Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ή θεωρεί ότι τούτη η Μακεδονία του Ησίοδου (και Στέφανου Βυζάντιου) έχει σχέση με τη νυν “Δημοκρατία της Μακεδονίας” (πΓΔΜ);
4) Ο Ησύχιος Αλεξανδρείας (5ος μ.Χ. αι.) στο «Λεξικόν» (Hesychii Alexandrini, Lexicon, ed. Altera, Jenae 1867), γράφει (σ. 1686-1687) τις καθαρά μακεδονικές λέξεις που τις μιλούσαν μέχρι και τα χρόνια του οι Μακεδόνες.
«ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ: άβαγνα (ρόδα), αβαρκνά (κομά), αβαρύ (ορίγανον), άβεις, αβλόει (στείσον, σπένδε), αβρούτες, άγημα (άβηνα), αγκαλίς, αδαλός, άδδαι (ρυμοί), αδή (ουρανός), αδραιά, αδίσκον, Αδωναίος, Αέροπες, ακόντιον, άζοξ, αιγίτοψ (αετός), ακρατεύεσθαι (εγκρατεύεσθαι), ακρέα (παις θήλεα), ακρουνοί (όροι), άλιζα (η λεύκη των δένδρων), αλίη (κάπρος), αμαλή, ανθεμουσία (τάγμα τι), άξος (ύλη), αορτή, άππας, αραντίσιν, άργελλα (οίκημα, όπερ θερμαίνοντες λούονται), αργυράσπιδες, αργιόπους (αετός), Άρητος (Ηρακλής), αρκόν (σχολήν), αροπάνοι (επιστολαίς), αρφύς (ιμάς), άστιλος (χείμαρρος), βαβρήν (υπόστασις ελαίου), βαδάς (κίναιδος), βαδελεγεί, βαθάλη (κρήνη), βασιλίννα (βασίλεα, βασίλισσα) βατάρα (πυκλιή, όρυγμα, εμβατή) (βαθάρα), βαύβηκες, βέβροξ, βέθυ (αήρ), βηματίζειν (το τοις ποσί μετρείν), Βίκας, βίρροξ (δασύ), βομβυλίδας, βρενδίεται, γαβαλάν, γάρκαν (ράβδον), γητικά (επιστολαίς), γόδα (έντερα), γοτάν (υν), γράβιον (φανόν), γυαλάς, γώπας (κολοιούς), δαίτας, δαλάγχαν, δανών (κτείνων), Δάρρων (δαίμων), δάρυλλος (δρυς), Δάτος αγαθών, διακόνιον (πέμματα), δράμεις (άρτων ονόματα), δρήες (στρουθοί), δύστρος, δώραξ (σπλην), εκκαλάξαι, ελάνη (λαμπάς), έμβαρος (ηλίθιος, μωρός, νουνεχής, φρόνιμος), ένδυο (ταχέως), εξαλλάξαι (τέρψαι), Έορτος ή Έορδος (Μακεδών), επήβολος (ασφαλής), επειδειπνίς (κώθων, ήδυσμα), ερινάδες, ερκίται (οι κατά τους αγρούς οικέται), εσκόροδοι, Εστερικαί (κύνας), εταίροι (πεζέταιροι), Ζειρήν (Αφροδίτη), ζέρεθρα, ζιβύνη (σιγύνη), ηδυλίζειν (κολακεύειν, ηδυλισμός είδος τι κολακείας εστίν), Ημαθία, Θαύμος ή Θαύλος (Άρης, cf. Θηρίταρ), θέρμα (θέρμη), Θούριδες (Νύμφαι, Μούσαι), ιζέλα, ίλεξ (η πρίνος), ινδέα, ισθλή, κάγχαρμον (το την λόγχην άνω έχειν), καλαρρυγαί (τάφροι), κάλιθος, καμαστίς (μέτρον τι), κάναδοι, κανδύταλις (τω κιβωτίω παραπλήσιόν τι σκεύος), κάραβος, κάραξι, κάρπεα (όρχησις), καρπυραί, καρυστείναι, καταπέλται (καταπελτικά όργανα, βέλη), καταφαγάς (κατωφαγάς), καυσία (πίλος), κεβλή, κεμπός, κίβερροι ή κίκερροι (ωχροί), κληδόν, Κλώδωνες (αι Βάκχαι του Διονύσου, Μαινάδες, εκ του κλώζειν: ο εστι το διά των στομάτων ποιόν ήχον αποτελείν, και θορυβείν), κοίος (η Λητώ, Κοίου εστίν θυγάτηρ, και αριθμός), κολλυβιστής (αργυραμοιβός), κολοβάφινα, κομμάραι, Κόραννος, κοράσιον (κόριον, ή κορίδιον, ή κορίσκη, κοράσιον δε το παράλογον), κυνίας, κυνούπις άρκτος (κυνώπις), κύρνοι, κώρυκοι (τραχείς κόγχαι, κριοί, κρείοι), λαδαρόν, λακεδάμα (ύδωρ αλμυρόν, αλσί πεποιημενον, ο πίνουσιν οι των Μακεδόνων αγροίκοι), Λείβηθρον, λετμός, λήθαργος (επιλήσμων), λικμάζειν, λισσός (υψηλός), ματτύα ή ματύλλη (φωνή), μεσσόψηρον, μύκηρος, νικατήρες, Ξανθικά (εορτή Μακεδόνων, μην Μακεδόνων, καθάρσιον των στρατευμάτων) οπλαί, παραός, πεζέταιροι (εταίροι), πέλα (λίθοις), πελλαιόν (φαιόν),, πέλλης (χρώμα τεφρώδες), Περιπέτεια (Μακεδονική εορτή), περίτια, πέχαρις (έλαφος),, πίγγαν, Πιερίδες, Πίπλειαι, πυλαυρός, πυλλεί, ράμματα (βοστρύχια, σταφυλίς), ράπα, ρουβοτός, ρούτο (τούτο), σάρισσα (δόρυ μακρόν, είδος ακοντίου, σπάθη βαρβαρική), Σαυάδαι ή Σαύδοι (Σειληνοί, οι Σάτυροι παρά Ιλλυριείς), σαυτορία (σωτηρία), σιγύνη και σιγύνους (τα δόρατα), σίρβηνον (βλ. Ζειρήνη), σκοίδος, σμώγη, σχερόν κύμα (έτοιμον), ταγόναγα (Μακεδονική τις αρχή), ρεθολιός (ανάπλεως), τιτύρινος (μόναυλον), χαλκάσπιδες (αργυράσπιδες), χάρων (λέων), χαροπότητος (αιχμητής, από το χάρμη: μάχη), χρυσάσπιδες (βλ. αργυράσπιδες), υφαύαι.
Οι λέξεις με τις παρένθετες ερμηνείες περιέχονται στον Fr. Guil. Sturzii. Στις άλλες δεν δίνω τα ερμηνεύματα, μα διευκρινίζω ότι 80 από αυτές περιέχονται στη –μέχρι και σήμερα ομιλούμενη– γλώσσα των Ελληνόβλαχων-Αρμάνων, όπως έχει αποδείξει ο ιστοριοδίφης αείμνηστος Σωκρ. Ν. Λιάκος σε πολλές από τις μελέτες του.
Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ή θεωρεί ότι τούτες οι λέξεις ανήκουν στη μητρική γλώσσα («μακεδονική»;!) των νυν κατοίκων της νυν “Δημοκρατίας της Μακεδονίας” (πΓΔΜ);
5) Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου και σύζυγος του διαπρεπή Ρώσου βυζαντινολόγου Γεώργιου Οστρογκόρσκι (1902-1976), Φανούλα Παπάζογλου (1917-2001), στο έργο της Makedonski gradovi u rimsko doba ("Macedonian towns during the Roman period"), 1955, επανέκδοση 1957, με απόλυτη σαφήνεια οδηγεί στο συμπέρασμα: Τα πολιτικά όρια της Μακεδονίας σε όλη τη ρωμαϊκή περίοδο, ως Provincia Macedonia, ξεπερνούσαν κατά πολύ τα ιστορικά όρια της γεωγραφικής Μακεδονίας, και εκτείνονταν από τη θάλασσα της Αδριατικής μέχρι τον ποταμό Νέστο, και από την πόλη των Σκοπίων έως το όρος Όθρυς αλλά και μέχρι τον ποταμό Σπερχειό, και περιελάμβανε και τη Θεσσαλία, και την Ήπειρο, και τμήμα της νότιας Ιλλυρίας, και τμήμα της Θράκης. Αλλά και κατά τα χρόνια της Ρωμανίας (Βυζαντίου) έχει η Provincia Macedonia όρια προς Ανατολάς τη Μαύρη Θάλασσα και προς Δυσμάς το Ιόνιο και την Αδριατική, με πρωτεύουσα πότε την Αδριανούπολη ή και πότε τη Λάρισα, με βόρεια επέκταση και σε εδάφη της Μυσίας και της Θράκης. Αλλά να μην επεκταθούμε άλλο σε αυτό το θέμα.
Άρα, ο όρος Μακεδονία, για τους ιστορικούς που έγραψαν στην ελληνική και στη Λατινική γλώσσα, ακόμα και στα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, περιέχει έκταση που υπαγόταν στις «ελληνικές χώρες». Η διαπίστωση αυτή συνάγεται και από τη μελέτη ταξιδιωτικών έργων περιηγητών που την επισκέφθηκαν και έγραψαν γι’ αυτήν και τους κατοίκους της, από το 1453 και δώθε έως και τον 20ό αιώνα.
6) Στο ΦΕΚ Α΄ 217/28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1913 είναι δημοσιευμένη η Συνθήκη του Βουκουρεστίου και τα συνοδευτικά Πρωτόκολλα, στη γαλλική και στην ελληνική γλώσσα. Τα περί «μοιρασιάς» της Μακεδονίας σε τρία τμήματα (Ελλάς, Σερβία, Βουλγαρία) και δη με συγκεκριμένα ποσοστά ελέγχου ή ενσωμάτωσης των εδαφών της στα τρία κράτη, δεν αναγράφεται πουθενά! Τότε, προς τι ο ψευδής ισχυρισμός ότι υπήρξε… διαίρεση της Μακεδονίας σε τρία τμήματα «βάσει της Συνθήκης του Βουκουρεστίου»; Μια απλή αναζήτηση αυτού του ΦΕΚ και ανάγνωση του κειμένου αυτής της Συνθήκης, κονιορτοποιεί τα αίολα κι έωλα επιχειρήματα –ένθεν κακείθεν– εκείνων που μηρυκάζουν ανοησίες για ιστορική πραγματικότητα.
Οι μηρυκάζοντες, λοιπόν, τον ισχυρισμό ότι «από τον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας το 51% προσαρτήθηκε στην Ελλάδα, το 38% στη Σερβία και το 10% στη Βουλγαρία», ουσιαστικά αναπαράγουν αναπόδεικτο και ψευδή ισχυρισμό, διότι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι: Τα “ποσοστά” αυτά… συνάγονται για τη Μακεδονία ποιας ιστορικής περιόδου και ποιών ορίων; Της αρχαίας του Αλεξάνδρου Α΄; Της αρχαίας του Φιλίππου και Μεγαλέξανδρου; Της Ρωμαϊκής (αλλά ποιων αιώνων); Της Ρωμανίας (Βυζαντινής), ποιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου; Των Οθωμανικών χρόνων, ποιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου;… Λοιπόν, καταρρίπτονται ως έωλες και αίολες οι λογικές αυτών των δήθεν εκτιμήσεων - ποσοστώσεων… Από την αρθρογραφία των ημερών φαίνεται ότι στη λογική αυτή κινούνται και… έγκριτοι και… έγκυροι αναλυτές!... Τρομάρα μας…
ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ
Αναμφίβολα οι… Μακεδόνες –της βορείως της νυν Ελλάδος χώρας– είναι… «Μακεδόνες», ήτοι ψευδεπίγραφοι Μακεδόνες, που διανύουν το στάδιο της εθνικής τους ονείρωξης, οπότε είναι λογικό να φαντασιώνονται με παντός είδους ανοησίες. Έχουν βρει και πλείστους συμμάχους στην Ελλάδα, ήτοι πλειάδα: α) Εθνικιστών που αρθρώνουν λόγο άκριτο και μισαλλόδοξο, με επίκληση διαφόρων πηγών για ικανοποίηση του δικού τους φρονήματος περισσότερο και του επαγγελματισμού στο ιδεολόγημά τους. β) Αριστερών που στο όνομα της προοδευτικότητας και με επίκληση του δικαιώματος του «αυτοπροσδιορισμού των λαών» θέλουν να καλύψουν το «δήθεν» στο οποίο κινούνται και, συνεπείς όντες σε αυτό, διευκολύνουν φιλοδοξίες και ικανοποιούν αλλότριες επιθυμίες αναρριχώμενοι σε θέσεις πνευματικής εξουσίας, κυρίως ακαδημαϊκές και πολιτκές. γ) Επιστημόνων (πολλών γνωστικών πεδίων) που επικαλούνται συνήθως άκαιρα τις πιο απίθανες εικοτολογίες, για να προσδώσουν επιστημονικό κύρος σε «πράγματα που δεν στέκουν» και που διευρύνουν τον κύκλο δημοσίων σχέσεων με την πολιτική εξουσία. δ) Πολιτικών που ο δήθεν αγνός πατριωτισμός κι η καλή πρόθεση προς τους γείτονες κρύβουν σταθερά μια λανθάνουσα εθνικοφροσύνη που εδράζεται στα σαθρά θεμέλια της αγνωσίας του προβλήματος και στην πλειοδοσία ενός δήθεν υπερπατριωτισμού…
Όλοι αυτοί θεωρούν –σε γραπτά ή σε δημόσιες τοποθετήσεις τους– στον καιρό μας, την κατάληξη –όβα σλάβικη, και πιστεύουν πως οπουδήποτε τη συναντούμε στις ελληνικές χώρες (εντός και εκτός της νυν Ελλάδας) σημαίνει ότι πέρασαν από εκεί σε παλαιότερους καιρούς Σλάβοι! Κατανοεί κανείς το μέγεθος της αυταπάτης και της άγνοιας. Θυμίζω κάποιους γεωγραφικούς όρους: Αράχωβα, Μέτσοβα [Μέτσοβο], Κρούσιοβα [Κρούσοβο] κ.λπ., που οι δοκησίσοφοι τούς θέλουν… σλαβικούς! Τότε, θα έπρεπε να είναι σλαβικά τοπωνύμια και η Γένοβα, η… Κόρντοβα κ.ά.! Αλλά Σλάβοι δεν πήγαν ποτέ στην Ιταλία και στην Ισπανία …
Να θυμηθούμε εδώ τον Πλούταρχο, στον Λυκούργο, με το «ωβάς ωβάξαντα», που σημαίνει «διελείν και κατανείμαι το πλήθος εις μερίδας» και ότι «ώβοι/ ωβάτους», από το «ουαί», σημαίνει «πρόβατα». Η κατάληξη –οβα όπου υπάρχει, σημαίνει τρόπος οργάνωσης κτηνοτροφικής κοινότητας και κοινωνίας. (Βλ. Λεξικό του Ιω. Ζωναρά, Lipsiae 1808, στήλη 1880).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ-ΠΡΟΤΑΣΗ
Με βάση τα ανωτέρω: Οι γείτονες μπορούν να ονομάσουν τη χώρα «Ματσεσλαβία» ή «Μακεσλαβία», να ονομάζονται «Ματσεσλάβοι» ή «Μακεσλάβοι» ήτοι Σλάβοι της Μακεδονίας, αφού δεν θέλουν να είναι ούτε Βούλγαροι ούτε Σέρβοι, πολύ δε περισσότερο αφού δεν θέλουν να είναι Έλληνες - Μακεδόνες.
Φρονώ ότι… μπορεί να υπάρξει τέτοια λύση. Ιστορικά ορθή και ρεαλιστική…
