Ας σταματήσουν οι άδικες απώλειες των νέων

Γιάννη , δεν σε ήξερα, δεν σε ξέρω, ποιος ξέρει, ίσως είχαμε βρεθεί παλιότερα σε κάποια κοινή παρέα, ίσως σε πέτυχα σε κάποιο νεανικό στέκι της Λάρισας στο παρελθόν, ίσως πάλι σε νιώθω γνώριμο γιατί η πόλη μας είναι ένα μεγάλο χωριό και η όψη σου στις φωτογραφίες σου που κυκλοφορούν από προχθές είναι τόσο συμπαθητική και οικία.

Αυτό που ξέρω Γιάννη είναι ότι είσαι συνομήλικός μου, ότι έχεις ένα μικρό παιδάκι όπως εγώ, ότι δουλεύουμε στην ίδια πόλη, ότι γνωρίζω τις δυσκολίες, την επικινδυνότητα και τη ρουτίνα μιας τέτοιας εργασίας. Αυτό που ξέρω Γιάννη, είναι ότι δεν είσαι πια κοντά στην οικογένειά σου, στους κοντινούς σου ανθρώπους αλλά και στο κοινωνικό σου περιβάλλον. Αυτό που ξέρω Γιάννη είναι ότι η κοινωνία αλλά και η Πατρίδα μας στερήθηκε ακόμη έναν νέο εργαζόμενο για λόγους που δεν μπορούν να ερμηνευτούν και να εξηγηθούν. Αυτό που ξέρω Γιάννη είναι ότι η Νεολαία αυτού του τόπου, με την ανεργία που υπάρχει, τη νέα μετανάστευση, τις αυτοκτονίες αλλά και τα εργατικά και τροχαία δυστυχήματα λιγοστεύει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό κι αυτό το φαινόμενο είναι τόσο σπαρακτικό και άδικο που οι συνέπειές του σε συνδυασμό με την ουσιαστική αδιαφορία της πολιτείας με ό,τι αυτή συνεπάγεται, οδηγεί σε μια μεγάλη, μαζική αυτοκτονία της Νέας γενιάς των Ελλήνων…

Καλό Παράδεισο να έχεις, καμία πρόταση, καμία λέξη, καμία ευχή δεν μπορεί να καλύψει ούτε στο ελάχιστο αυτή τη θλίψη…

* Του Δημήτρη Τσιάρα μηχανολόγου μηχανικού Τ.Ε