Για αργότερα άφησαν την τύχη της Παλαιστίνης, του σημερινού δηλαδή κράτους του Ισραήλ. Το Ιράκ και το Κουβέϊτ και αυτό είναι τεχνητό κράτος (αποσπάσθηκε από το Ιράκ) παρέμειναν ως προτεκτοράτα της Μεγάλης Βρετανίας μέχρι το 1946.
Η κοινωνία τότε των Εθνών, ανέθεσε την εντολή διακυβέρνησης της Παλαιστίνης μέχρι που, να επιλυθεί οριστικά το πρόβλημα που, είχε εν τω μεταξύ προκύψει από τη διαμάχη Παλαιστινίων και Εβραίων, δια την κυριότητα της περιοχής αυτής, στη Μεγάλη Βρετανία.
Η Μεγάλη Βρετανία το 1919 υιοθέτησε τη διακήρυξη που, είχε κάνει το 1917 ο τότε Υπουργός των Εξωτερικών, της Balfour, σύμφωνα με την οποία αναγνωριζόταν το δικαίωμα των Εβραίων να έχουν το δικό τους ανεξάρτητο Κράτος, στην περιοχή της Παλαιστίνης.
Από τότε, το 1919, άρχισε η μαζική οργανωμένη μετανάστευση Εβραίων στην περιοχή της Παλαιστίνης, στην οποία στη συνέχεια, διαφοροποιήθηκαν αισθητά τα δημογραφικά στοιχεία σε βάρος των Παλαιστινίων.
Η ύστατη προσπάθεια για την ειρηνική διευθέτηση του προβλήματος αυτού υπήρξε το σχέδιο του ΟΗΕ του 1948 που, είχε διαδεχθεί τότε την Κοινωνία των Εθνών, με διχοτόμηση της Παλαιστίνης. Το Σχέδιο αυτό που, τελικά απερρίφθη από τους Άραβες, έδιδε το 54% του εδάφους της Παλαιστίνης στο Ισραήλ και το 46% στους Παλαιστινίους.
Μετά την απόρριψη του σχεδίου αυτού του ΟΗΕ από τους Άραβες, ο Μπεν Γκουριόν στις 15 Μαΐου του 1948 ανεκήρυξε μονομερώς το Ισραήλ, σε ανεξάρτητο Κράτος. Στον πόλεμο που, επακολούθησε τότε, οι Ισραηλινές δυνάμεις νίκησαν τους Άραβες και το νεογέννητο Κράτος του Ισραήλ, κατοχύρωσε την ύπαρξη του, αυξάνοντος συγχρόνως την επικράτειά του, σε βάρος φυσικά των Παλαιστινίων. Η Ιορδανία προσάρτησε και αυτή τη Δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού, ενώ η Αίγυπτος τη Λωρίδα της Γάζας.
Ο πόλεμος αυτός κατέστησε πρόσφυγες 780.000 Παλαιστινίους στα γειτονικά Αραβικά Κράτη. Από το 1948 ξεκινά και επίσημα σε επίπεδο κρατών πλέον, η διαμάχη μεταξύ Εβραίων και Αράβων που, οδήγησε στη συνέχεια σε δύο πολέμους (Ιούνιος 1967 ο πόλεμος των 6 ημερών και του Γιομ - Κιπουρ - της νηστείας τον Οκτώβριο του 1973), τους οποίους κέρδισε πανηγυρικά το Ισραήλ, με τα γνωστά έκτοτε γεγονότα και αποτελέσματα, στη δύσμοιρη και πολύποθη αυτή περιοχή.
Με τις συμφωνίες του Gamp David του 1993 το 22% του εδάφους της άλλοτε Παλαιστίνης παραχωρήθηκε στους Παλαιστινίους, για την ίδρυση του δικού τους ανεξάρτητου Κράτους. Δυστυχώς όμως στο ποσοστό αυτό του 22% και με τις ευλογίες ή την ανοχή των ΗΠΑ, οι Ισραηλινοί εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να δημιουργούν Εβραϊκούς οικισμούς.
Πρέπει επομένως το Κράτος του Ισραήλ να δείξει μονομερώς τη γενναιοδωρία που, πρέπει να χαρακτηρίζει τους γενναίους και ισχυρούς, να κάνει τις αναγκαίες και απαραίτητες εδαφικές παραχωρήσεις, να διαλύσει δηλαδή όλους τους Εβραϊκούς οικισμούς που, βρίσκονται στα Παλαιστινιακά εδάφη, σταματώντας συγχρόνως την περαιτέρω ανάπτυξή τους, όπως έκανε με τη λωρίδα της Γάζας. Να απεμπολήσει και να ξεχάσει για πάντα τη δημιουργία του μεγάλου Ισραήλ. Να τραβήξει μια τίμια διεθνώς αναγνωρισμένη διαχωριστική γραμμή, μεταξύ των δύο αυτών λαών, να επιστρέψει τα υψώματα του Γκολάν στη Συρία στην οποία και ανήκουν και να δεχθεί επιτέλους δίπλα του, ένα βιώσιμο Παλαιστινιακό Κράτος, για να μπορέσει έτσι, ως αντάλλαγμα να κερδίσει και να κατοχυρώσει την πολυπόθητο ειρήνη που, τόσο έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε το Εβραϊκό Κράτος και κατ’ επέκταση η μείζων αυτή περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Από την άλλη πλευρά θα πρέπει και η ηγεσία των Παλαιστινίων και ιδιαίτερα της Χαμάς, να αποκηρύξουν έμπρακτα τη βία και την τρομοκρατία, να σταματήσει επιτέλους τη δράση των εξτρεμιστικών οργανώσεών της, να αποδεχθεί μια έντιμη και συμβιβαστικά λύση, για να πάψει κάποτε και από τους δύο λαούς να ρέει το αίμα άφθονο και ασταμάτητα από το 1919, όταν άρχισε αυτή η θανάσιμη διαμάχη μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων.
Στο Κράτος του Ισραήλ με έκταση 20.770 τετρ. χλμ. όσο περίπου είναι και η Πελοπόννησος, κατοικούν 7.000.000 Εβραίοι, εκ των οποίων 1.400.000 είναι Παλαιστίνιοι με Ισραηλινή υπηκοότητα. 2.800.000 Παλαιστίνιοι κατοικούν στη Δυτική όχθη και 1.800.000 στη Λωρίδα της Γάζας. Συνολικά 11.600.000. Ακόμα 2.500.000 Παλαιστίνιοι ζουν ως πρόσφυγες στην Ιορδανία (1.704.000) στη Συρία (400.000) και στο Λίβανο (396.000).
Το κλειδί επομένως για τη λύση του όντως πολύπλοκου αυτού προβλήματος, είναι το ίδιο το Κράτος του Ισραήλ που, ως πανίσχυρο στρατιωτικά και οικονομικά που, είναι να προβεί μονομερώς στις γενναίες και αναγκαίες παραχωρήσεις στους Παλαιστινίους και στη Συρία (υψώματα Γκολάν) για να εξασφαλίσει μια για πάντα, όπως προαναφέρω, την πολυπόθητο ειρήνη που, ο λαός του εδώ και πολλές δεκαετίες επιμόνως ζητά και διακαώς επιδιώκει να επιτύχει.
Δημογραφικά και διαχρονικά φαίνεται ότι, ο χρόνος εργάζεται υπέρ των Παλαιστινίων Ο ιστορικός τους ηγέτης Γιασέφ Αραφάτ είχε δηλώσει ότι, το όπλο των Παλαιστινίων είναι η μήτρα της Παλαιστίνιας που, γεννοβολά ασταμάτητα και επομένως είναι θέμα χρόνου να καταστούν οι Παλαιστίνιοι πλειοψηφία στο σημερινό Κράτος του Ισραήλ με ότι αυτό συνεπάγεται, για αυτή ταύτην την ύπαρξή του. Εκτίμησή μου είναι ότι, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα για το Ισραήλ γιατί τελευταία μπαίνει δυναμικά και για τα καλά στο παιχνίδι το Ιράν που, ήδη δραστηριοποιείται στρατιωτικά στη Συρία και το πλαγιοκοπεί έτσι, με ότι αυτό σημαίνει για την εδαφική του ασφάλεια και ακεραιτότητά του.
Το ερώτημα όμως που, τίθεται είναι εάν θα αντέξει και για πόσο καιρό ακόμα, το Ισραήλ στο ναρκοπέδιο που κάθεται από το 1948.
Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα σμήναρχο ε.α.
