Οι υποστηρικτές της απλής αναλογικής επικαλούνται τη δημοκρατικότητα του συστήματος. Θεωρούν το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής ως αντιδημοκρατικό. Από την άλλη μεριά έχουμε τους υποστηρικτές της ενισχυμένης αναλογικής, οι οποίοι επικαλούνται τον σχηματισμό ισχυρών κυβερνήσεων π.χ. όπως η σημερινή (!), ενώ αποφεύγουμε την ακυβερνησία. Όμως την πτώχευση της χώρας την έφεραν οι ισχυρές κυβερνήσεις που εξασφάλιζε το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής με το “μπόνους” βουλευτικών εδρών στο πρώτο κόμμα.
Η κατάσταση μοιάζει ως εάν να βρισκόμαστε στην οδυνηρή θέση, όπου έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης! Όμως αυτή είναι, δυστυχώς, η διαμορφωθείσα κατάσταση σήμερα. Και οι δύο πλευρές, δηλαδή η Σκύλα και η Χάρυβδη, ερίζουν και μάλιστα με το επιχείρημα ότι η κάθε μία πλευρά υπηρετεί καλύτερα τις αρχές της δημοκρατίας! Κάτι που καμιάς πλευράς το επιχείρημα δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία. Κι αυτό γιατί η εκλογική διαδικασία με βάση και τους δύο τύπους εκλογικού συστήματος, εξυπηρετεί τις διαπλεκόμενες πελατείες τους, ιδίως σήμερα, όπου η πληροφόρηση αρά και η επιρροή των “σοφών” ψηφοφόρων κυριαρχείται από οικονομικά κέντρα, τα οποία εξυπηρετούνται πλήρως από αμφότερα τα εκλογικά συστήματα. Άλλωστε η εκλογική διαδικασία αυτού του τύπου κατατάσσεται, από εποχής ακόμα του Αριστοτέλη, ως ένα σύστημα που αποτελεί το θεμέλιο λίθο των απολυταρχικών και όχι των δημοκρατικών πολιτευμάτων! Μια γρήγορη ματιά στην σημερινή κατανομή του παραγόμενου πλούτου ανά τον πλανήτη επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό. Αποκαλύπτεται βασικά, δια της άδικης κατανομής του παγκόσμιου παραγόμενου πλούτου, που συντελείται συνεχώς, ότι τα ανά την υφήλιο υφιστάμενα ‘’δημοκρατικά’’ πολιτεύματα δεν είναι παρά απολυταρχικά συστήματα, τα οποία βαφτίζονται, από αυτούς που κυρίως ωφελούνται από αυτή την κατάσταση, ως δήθεν δημοκρατικά.
Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα και έτσι όπως οι σημερινές κοινωνίες είναι εθισμένες στο αλισβερίσι, προκύπτει το ερώτημα: υπάρχει καμιά καλύτερη λύση, όπου το απολυταρχικό καθεστώς μπορεί να βελτιωθεί και να γίνει ηπιότερο, σε ότι αφορά την εκμετάλλευση των αδύναμων; Βέβαια: να προσεγγίσει το δημοκρατικό πολίτευμα και ασφαλώς αυτό δεν είναι δυνατό, χωρίς βασικές μεταρρυθμίσεις εκδημοκρατισμού στα κόμματα.
Μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα αναπτύσσεται στο τελευταίο μου βιβλίο με τίτλο: ‘’Αναζητώντας πρότυπο δημοκρατίας για το σήμερα’’, Εκδόσεις Κάκτος και σχετίζεται με ένα διαφορετικό εκλογικό σύστημα το οποίο προσφέρει σοβαρό κίνητρο σε όλα τα κόμματα να προχωρήσουν στο σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας, οι οποίες συγχρόνως θα διαθέτουν και ‘’πραγματική’’ και όχι τεχνητή πλειοψηφία στη βουλή. Το σύστημα αυτό μπορεί να εξασφαλίσει σε περισσότερες, αντί σε μια, ‘’αυλές’’, όλες προϊόν εσωτερικής – κομματικής - και εξωθεσμικής διαπλοκής που ευημερούν στα σημερινά αρχηγικά κόμματα, τη συμβίωσή τους στα κέντρα της εξουσίας, διατηρώντας συγχρόνως και τις πελατειακές τους διαπλοκές. Αυτό επιτυγχάνεται με το να δίνεται το όποιο ‘’μπόνους’’, ελπίζει κανείς πολύ μικρότερο από το σημερινό, βουλευτικών εδρών όχι στο πρώτο κόμμα αλλά στο κόμμα ή τη συμμαχία κομμάτων που εξασφαλίζει, χωρίς το ‘’μπόνους’’, 150 συν 1 βουλευτικές έδρες με βάση την κατανομή εδρών της απλής αναλογικής. Το όποιο ‘’μπόνους’’ προκύπτει με αφαίρεση βουλευτικών εδρών, με αναλογικό τρόπο, από τα κόμματα που δεν συμμετέχουν στην πλειοψηφική συμμαχία και προσφέρεται ως επιβράβευση, πάλι αναλογικά, σε όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στην πλειοψηφική συμμαχία. Η μέθοδος αυτή ικανοποιεί με πιο δίκαιο τρόπο τη δημοκρατική αρχή του σεβασμού των αποφάσεων της πλειοψηφίας από την μειοψηφία, διότι οι αποφάσεις, με το σύστημα που προτείνεται, ψηφίζονται από ‘’πραγματικές’’ και όχι τεχνητές πλειοψηφίες, όπως π.χ. συμβαίνει σήμερα, όπου οι 103 βουλευτές μετρούν για 153, ενώ οι 197 για 147! Η λέξη πραγματικές σε εισαγωγικά χρησιμοποιείται λόγω της παραμόρφωσης που έχει υποστεί, με το πέρασμα του χρόνου, η γνήσια Αθηναϊκή δημοκρατία του Σόλωνα, του Ευρυσθένη, του Εφιάλτη από μοναρχίες και απολυταρχικά καθεστώτα, ώστε να μην είναι πλέον το κατασκεύασμα καν δημοκρατία. Παραμόρφωση της Δημοκρατίας που υιοθετήσαμε και εμείς οι Έλληνες και την οποία χρησιμοποιούμε διαχρονικά σε διάφορες παραλλαγές για να φτάσουμε στον σημερινό της ‘’εκσυγχρονισμό’’ που επινοήθηκε δυστυχώς από το ΠΑΣΟΚ με Υπουργό Εσωτερικών Κώστα Σκανδαλίδη και Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και τον οποίο αργότερα αγκάλιασε με μεγαλύτερη θέρμη ο τότε Υπουργός Εσωτερικών της Νέας Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος με Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, αυξάνοντας την προίκα από 40 σε 50 έδρες στο πρώτο κόμμα!
* Του Θεόδωρου Στάθη, πρώην υπουργού
