Εν τούτοις, η συντριπτική πλειοψηφία των επί γης ανθρώπων αποδέχονται, σήμερα, την ύπαρξη και λατρεύουν κάποιο θεό, κομμένο και ραμμένο, έστω, στα μέτρα τους .
Δεν είναι, όμως, και λίγοι αυτοί, που δηλώνουν άθεοι, είτε γιατί δεν τους καλύπτει καμία απ’ τις υπάρχουσες θρησκείες, είτε γιατί αδυνατούν με την κοινή λογική τους να συλλάβουν υπερβατικές έννοιες, είτε, τέλος, γιατί, στην προσπάθειά τους ορισμένοι ν’ αποδείξουν την προοδευτικότητά τους, αμφισβητούν κάθε τι, που θεωρείται συντηρητικό και οπισθοδρομικό, οπότε και ξεπερασμένο. Και επειδή οι Έλληνες στη μεγάλη μας πλειοψηφία είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι, θέτω, διαφορετικά, το ερώτημα• με Θεό, και δη, Τριαδικό ή χωρίς Αυτόν αποκτά περιεχόμενο και γίνεται ανθρωπινότερη η ζωή μας;
Ας κάνουμε, γι’ αυτό, μια υπόθεση εργασίας και ας δεχθούμε, χάριν της κουβέντας και μόνο, ότι δεν υπάρχει ο Θεός μας. Αυτό σημαίνει, προκαταβολικά, ό,τι φάμε, ό, τι πιούμε και ό, τι προλάβουμε ν’ αρπάξουμε επί γης ως το θάνατό μας, χωρίς κανένα ίχνος ενοχής για τυχόν αδικίες, εγκλήματα ή άλλες παραβατικές συμπεριφορές εκ μέρους μας, γιατί απ’ τις χωρίς Θεό κοινωνίες απουσιάζουν η προοπτική για τα επέκεινα της εγκόσμιας ζωής και η ηθική δεοντολογία και συνείδηση, που, θέλοντας και μη, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις και τις πράξεις μας.
Υπάρχει, βεβαίως, το γραπτό δίκαιο, που στις οργανωμένες κοινωνίες, σαν τη δική μας, επινοούν και εφαρμόζουν οι άνθρωποι, και το οποίο, μαζί με τους θεματοφύλακές του, ρυθμίζει τις σχέσεις μας. Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε, ότι, πολλές φορές, οι νόμοι είτε καταστρατηγούνται και δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, είτε δεν γίνονται αντιληπτές αρκετές παραβατικές συμπεριφορές, οπότε και δεν εξασφαλίζονται οι ενδεδειγμένες συνθήκες λειτουργίας της κοινωνίας, πολύ περισσότερο όταν αποδεχόμαστε, ότι ένας άνθρωπος εκτός από υλικό και φθαρτό σώμα διαθέτει και πνεύμα, που λέγεται ψυχή, η οποία χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση. Άλλωστε, αν υπάρχει κάτι με το οποίο διαφοροποιούνται οι άνθρωποι απ’ τα ζώα, είναι το ότι διαθέτουν νου και ζώσα ψυχή νοερά.
Τα επισημαίνω όλα αυτά, βέβαια, προκειμένου να καταδείξω τις αδυναμίες της αθεϊστικής κοινωνίας και ό, τι αυτές συνεπάγονται. Υπήρξαν, άλλωστε, σημαντικοί εκπρόσωποι της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, όπως π.χ. ο υπερασπιστής της ανεξιθρησκείας, ο Βολταίρος, ο οποίος υποστήριζε, ότι, και αν, ακόμη, δεν υπήρχε θεός, θα έπρεπε, οπωσδήποτε, να εφεύρουμε οι άνθρωποι κάποιον• τόσο σημαντική θεωρούσε την ύπαρξη θεού. Δεν πρέπει, ακόμη, να ξεχνάμε ότι, πουθενά στον κόσμο, δεν υπάρχει, καθ’ ολοκληρίαν, κοινωνία άθεων και ότι η διατύπωση κάθε αθεϊστικής και αιρετικής άποψης έχει, πάντα, ως σημείο αναφοράς και προϋποθέτει πίστη σε θεό μεγάλης ή σημαντικής μερίδας μελών της.
Η ελληνική κοινωνία, όμως, στη μεγάλη της πλειοψηφία θεωρεί ως δεδομένη την ύπαρξη και παρουσία του Τριαδικού Θεού. Και επειδή, κατά τη χριστιανική αντίληψη, η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη και, ως εκ τούτου, η επί γης παρουσία μας θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι της επουράνιας και αιώνιας ζωής, όλα τα γήινα αποκτούν, κατ’ αυτόν τον τρόπο, άλλο περιεχόμενο και ουσία. Αν, μάλιστα, λάβει κανείς υπόψη του, ότι για το χριστιανό η επίγεια ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, που διαρκεί, όσο και η ίδια, απ’ το αποτέλεσμα του οποίου, μάλιστα, εξαρτάται η ποιότητα της μέλλουσας και αιωνίας ζωής του, τότε, αντιλαμβάνεται, ευκολότερα, πόσο μεγάλη σημασία και πόσο πολύ επηρεάζει η θρησκεία μας την καθημερινότητά μας και την ίδια τη ζωή μας, προκειμένου αυτή να αποκτήσει προοπτική , περιεχόμενο και νόημα, και να γίνει ανθρωπινότερη και καλύτερη, έστω και για το φόβο της τιμωρίας και απώλειας του παραδείσου, το όνειρο κάθε πιστού.
Έτσι, η ελληνική κοινωνία διαθέτει δύο δίκαια, που αλληλοεπηρεάζονται μεταξύ τους και συμπληρώνει το ένα το άλλο• το γραπτό, που καθορίζει η Πολιτεία με τα όργανά της και το οποίο αντιμετωπίζει, ό, τι παραβατικό γίνεται αντιληπτό, και το άγραφο της ηθικής δεοντολογίας, που υπαγορεύεται απ’ τη διδασκαλία του Κυρίου, όπως αυτή διασώζεται στις σελίδες του Ευαγγελίου και άλλων ιερών κειμένων. Είναι, δε, με τόση σοφία και τελειότητα καταγεγραμμένη η χριστιανική πρόταση ζωής , ώστε, όσο κι αν είναι δύσκολη στην εφαρμογή της, δεν μπορεί κάποιος να της βρει ψεγάδι και να την απορρίψει, κι ας μην πιστεύει σε Χριστό εσταυρωμένο και σε ό, τι άλλο διακηρύσσει ο Χριστιανισμός για τη μετά θάνατο ζωή. Ως εκ τούτου, αν όλοι οι Έλληνες, θρησκευόμενοι και μη, αποφασίζαμε να κάνουμε πράξη στην επίγεια ζωή μας όλα, όσα πρεσβεύει η βιοθεωρία του χριστιανισμού εκλαμβάνοντάς τα, έστω και, ως ουτοπία, όχι μόνο δε θα χάναμε τίποτε, αλλά, τότε, πιστεύω, πως η ζωή μας θα ήταν, τουλάχιστον, πιο ανθρώπινη απ’ αυτή, που βιώνουμε σήμερα.
Δυστυχώς, όμως, στη σημερινή Ελλάδα, όχι μόνο άθεοι και παντός είδους αιρετικοί και ψευτοκουλτουριάρηδες, αλλά και χριστιανοί ορθόδοξοι με αμβλυμμένη χριστιανική συνείδηση είτε υιοθετούν είτε παρασύρονται απ’ τα κηρύγματα της υλιστικής θεωρίας και, εσκεμμένα ή μη, νοθεύουν το χριστιανικό τρόπο ζωής, που θέλει το Θεό πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα με το έλεος και την αγάπη του. Γι’ αυτό και χάσαμε την ελπίδα και το γέλιο απ’ τα χείλη μας, χορτάσαμε από άγχος και στρες, καθώς καταντήσαμε οι περισσότεροι πλεονέκτες και δούλοι του χρήματος, γέμισε η κοινωνία μας από καταθλιπτικούς και γεμάτους από αδιέξοδα ανθρώπους και η κατάσταση οδεύει απ’ το κακό στο χειρότερο. Κι όλα αυτά, γιατί βγάλαμε απ’ τη ζωή μας ή περιθωριοποιήσαμε το Θεό και Δημιουργό μας.
Καιρός, λοιπόν, να τον επαναφέρουμε και στη ζωή μας και στις καρδιές μας.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
