ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΙ, στη γειτονιά μας τα χρόνια τα παλιά αρχίζαμε τον πετροπόλεμο σε όποιον μας απειλούσε και... ανοίγαμε κεφάλια για ψύλλου πήδημα! "Τούρκους" μας έκαναν, όσοι έκλεβαν τα... πουρνάρια και τα λάστιχα, τις ρόδες που μαζεύαμε για την τσαγκάλα, τη μεγάλη φωτιά την Κυριακή της Αποκριάς. Δύο μερόνυκτα πόλεμο κανονικό είχαμε! Με ζημιές αλλά και τραυματίες, "εμείς οι Έλληνες" στο παιχνίδι και οι άλλοι "οι Τούρκοι". Πάντα νικούσαμε τους άπιστους αντιπάλους μας σε όλα τα επίπεδα και ιδιαίτερα στο παιχνίδι με τις σφεντόνες! Σα να ‘τανε το ‘21!
ΠΑΙΔΙΑ ήμασταν, όμως μας διέκρινε μια εσωτερική ηρωική εθνική υπερηφάνεια. Eνας ενθουσιασμός. Δεν σηκώναμε μύγα στο σπαθί μας. Δεν αφήναμε τίποτα να πέσει κάτω. Αν μας... αμολούσαν τότε, νομίζω σίγουρα μέχρι την Άγκυρα θα φτάναμε! Αφού στηνόταν ολόκληρος καβγάς στην τάξη με παρέμβαση και των γονέων μας (!) για το ποιος θα υποχρεωνόταν και θα πειθόταν να παίξει τον σκληρό Αλί Πασά στο θεατρικό σκέτς του Μαρτίου για την επέτειο απελευθέρωσης από τους Τούρκους...
ΣΗΜΕΡΑ βέβαια τα πράγματα άλλαξαν. Κανείς από όλους εμάς, τα παιδιά της εποχής εκείνης, δεν παίζει πετροπόλεμο. Τώρα μας απασχολούν άλλα πράγματα. Τα εξοντωτικά μνημόνια πρώτα, οι δυσκολίες της ζωής που τις πολλαπλασίασε η κρίση και σήμερα, πάνω που λέμε να συνέλθουμε, βγήκαν σε πραγματική επίθεση μίσους και θράσους οι Τούρκοι. Ο κίνδυνος ενός πολέμου είναι πλέον αληθινός. Και οι ομάδες του σχολείου δεν πρόκειται να ξαναπαίξουν για πλάκα. Τίποτα στα ψέματα. Τίποτα πλέον δεν υπάρχει απο εκείνες τις ανέμελες εποχές της νιότης. Μόνο μια ελπίδα διατηρήθηκε ζωντανή. Το ηθικό κυρίως εκείνης της γενιάς που με τον τρόπο που καλλιεργήθηκε στα θεατρικά με τον Αλή Πασά, τους Κολοκοτρωναίους και τους Μαυρομιχάληδες, αλλά και μετέπειτα με τις παρελάσεις, που ήθελαν οι σημερινοί φωστήρες να καταργήσουν. Ευτυχώς πιστεύω ότι αυτό το ηθικό παραμένει ακμαιότατο! Είθε να βγω αληθινός.
Του Χρήστου Τσαντήλα
