Εδώ και 2-3 χρόνια φωνάζω για ηθελημένους μύθους και στερεότυπα σε μια ένοχη κοινωνία αλλά θα πείτε: έ, ο Πέτρος τα λέει. Κι όμως τα λένε κι άλλοι όπως ο Γιάννης Κολλάτος ένα χρόνο πριν και τα μοιράζομαι μαζί σας.
«Της οικονομικής, προηγήθηκε η κοινωνική κρίση στη χώρα. Πάρτε για παράδειγμα την οικογένεια που την καμαρώνουμε ως στήριγμα των νέων στην καλπάζουσα ανεργία. Αρωγός ή ευνουχισμός της δημιουργίας; Γενιά με αρχές για τα παιδιά της, ή γενιά βαμπίρ , που τρώει τα παιδιά της;
Πόσο απέχουμε απ΄ τη μετεμφυλιακή οικογένεια, όπου υπήρχε σκληρή εργασία αλλά κατανόηση και τρυφερότητα;
- Η εκπόρνευση για την οικονομική - υπηρεσιακή ανέλιξη ( "γλυκά μάτια" στον προϊστάμενο ή "καλές υπηρεσίες" στη διευθύντρια), ονομάστηκε επαγγελματική χειραφέτηση.
- Η ημιμάθεια και η θρασύτητα, ονομάστηκαν κοινωνικές κατακτήσεις.
- Η απόλυτη κενότητα, η ραδιουργία στην επικράτηση των πολιτικών αντιπάλων όχι μ΄ επιχειρήματα, αλλά με χάιδεμα αυτιών, με το ψέμα και την εξαπάτηση ως καταλύτη στον πολιτικό, τον κοινωνικό, τον επαγγελματικό βίο, επιβραβεύτηκε.
- Η εντιμότητα, οι αρχές και οι αξίες θεωρήθηκαν ελαττώματα.
- Η ανέλιξη με μίζες, μαύρο χρήμα κι εκβιασμούς, έγινε σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης...
Η Ελλάδα, όσο κι αν αυτό μοιάζει ρομαντικό και παραπέμπει σε δακρύβεχτες ασπρόμαυρες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου με τον Ξανθόπουλο, τη Μάρθα Βούρτση, ή τον Κούρκουλο στον ρόλο του αδέκαστου εισαγγελέα, χτίστηκε πάνω στο φιλότιμο. Ο λόγος είχε μεγαλύτερη αξία, από συμβόλαια, επιταγές, συναλλαγματικές κι ομόλογα που έγιναν κουρελόχαρτα.
Φάγαμε το παραμύθι της Ε.Ε. και τα πακέτα Ντελόρ και τώρα που εθιστήκαμε με δαύτα, αρχίζουμε να έχουμε σύνδρομο στέρησης...Κι είμαστε έτοιμοι, μ΄ ένα μακάριο μιθριδατισμό να δεχτούμε κι άλλες ταπεινώσεις. Κλειστά σύνορα, μετανάστες εγκλωβισμένοι, συσσίτια στη μιζέρια, αρκεί να τελειώνουμε με την αξιολόγηση, να πάρουμε την επόμενη δόση, ας έρθει κι ένα 4ο μνημόνιο και μία συγκυριαρχία στο Αιγαίο, αρκεί να μην κοπεί η σύνταξη...
Ας χάσουμε και τον παραγωγικό ιστό, αρκεί να μείνουμε στο κλαμπ των ισχυρών και το κόμμα μας στην εξουσία, τρομάρα μας...
Δώσαμε την εντύπωση στα παιδιά που είναι άνεργα ότι το κυρίαρχο είναι ο καταναλωτισμός. Είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε στον Καιάδα προσπάθειες της παραγωγικής οικονομίας, το μέλλον των δικών μας παιδιών που θα έπρεπε να μεγαλώσουν σε μία Ελλάδα της εργασίας και της δημιουργίας και μεγαλώνουν σε μία χώρα που τους κουνά το μαντίλι, στα ξένα...
Νυν υπέρ πάντων μισθοί... προκειμένου να παραμείνει αλώβητη για λίγο η σύνταξη απ΄ τα 45, 50 ή 55, τα δίνουμε όλα μπιρ-παρά και την αγροτιά και την κτηνοτροφία και τη φέτα και το κρασί και το οικόπεδο όλο, ευάερο και ευήλιο.. Αρκεί να συνεχίσει ο παρασιτισμός. Με μέσο προσδόκιμο ζωής τα 80, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες που ζουν περισσότερα χρόνια στη σύνταξη, παρά στον εργάσιμο βίο τους και επικαλούμαστε την αλληλεγγύη των γενεών!
Πουλώντας την ψυχή στο διάβολο, τρέχαμε του Βαλεντίνου να δηλώσουμε ερωτευμένοι με το ταίρι, ουσία δε με την απραξία, την αδράνεια, την αργομισθία, την ηθική κατάπτωση, το φαρισαϊσμό, το στρουθοκαμηλισμό, την αφασία...Έχοντας πάρει διαζύγιο απ΄ τη λογική, με τον θυμό να διαφεντεύει νου και σκέψη.
Κάποτε γελάγαμε στη χαρά του φίλου, τώρα ζηλεύουμε και σπεύδουμε από αυτολύπηση να συμπαρασταθούμε μόνο στη λύπη... Ερωτευμένοι με τον εαυτό μας και με την καλοπέραση είμαστε, όχι όλοι είναι η αλήθεια, πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, αλλά η ανορθογραφία κυριάρχησε και κυριαρχεί...έγινε πλειοψηφικό ρεύμα. Οι κομπιναδόροι επικράτησαν, οι καταφερτζήδες αναρριχήθηκαν...
Σαν έτοιμοι από καιρό, σαν «θαρραλέοι», όπως λέει ο Καβάφης, να τα δεχθούμε πλέον όλα. Και τέταρτο μνημόνιο και κλείσιμο των συνόρων και φόρους μέχρι εξοντώσεως... Και κατόπιν για παρηγοριά θα επιστρέψουμε στη θαλπωρή της οικογένειας, για να ανακαλύψουμε ότι κι αυτή τη δώσαμε βορά στον κομφορμισμό, στη σύγκλιση με τον ευρωπαϊκό ευδαιμονισμό. Δεν υπάρχει καταφύγιο, όταν τα ξεπουλήσαμε όλα, πριν. Ώς καθώς πρέπει πολίτες στο μικρόκοσμο μας, ως γνήσιοι μικροαστοί, θα το κρατήσουμε μέσα μας.. Δεν θα κραυγάσουμε ποτέ ότι χάσαμε πρώτα την ψυχή μας και μετά τη βόλεψη...
Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις...»
Εκτός κι αν ,φίλες και φίλοι, ξαναγίνουμε Έλληνες που νιώθουν ,που μονιάζουν μπροστά στον κίνδυνο, στον κοινό εχθρό.
- Θεσπίσαμε δικαιοσύνη, αναδείξαμε επιστήμες κι άλλοι τα χαίρονται σήμερα .
- Έχουμε αξιοπρεπή νοσηλεία; Οι θάνατοι τριπλασιάσθηκαν στην 8ετία!
- Έχουμε σχολειά με ίσες ευκαιρίες χωρίς λιποθυμίες από ασιτία; Α.Ε.Ι. για διακρίσεις, με διαφάνεια, χωρίς φαινόμενα καθηγητών με μάστερ στην απάτη, υπόδικους για διασπάθιση δημοσίου χρήματος κι ατιμώρητους εν πολλοίς.
- Γιατί εγκάθετοι καθηγητές και πολιτικοί θα πρέπει εσαεί να μας ''δουλεύουν'';
- Εθνικούς εργολάβους έχουμε, η εθνική οδός όμως δεν έχει 11 λωρίδες όπως σε πολλές χώρες του κόσμου. Οι δρόμοι δεν είναι όλοι ασφαλείς.
- Όλοι εμείς είμαστε ίσοι απέναντι στο Θεό, δεν θάπρεπε και στο νόμο; Πού είναι η ποιότητα ζωής; Γιατί να παραδώσουμε κόλαση στη νέα γενιά; Αξίζει η Ελλάδα να ξαναγυρίσει στα χέρια των πολιτών της κι όχι σε χέρια υπουργών ,διακεκριμένου πλούτου, διαφθοράς και σκανδάλων. Μας κλέψαν την αξιοπρέπεια και πρέπει να την πάρουμε πίσω. Τί λέτε;
* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής, υποψ. βουλευτής με το Ε.Πα.Μ. τώρα δε ραδ. παραγωγός
