Το καθεστώς του Αιγαίου όπως έχω ξαναγράψει πολλές φορές, ρυθμίζεται όχι μόνον καθαρά, αλλά πεντακάθαρα από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, η οποία φέρει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή όχι ενός απλού ανθρώπου, αλλά του πλέον έμπιστου και πιστού συνεργάτη, του Κεμάλ Ατατούρκ, Υπουργού των Εξωτερικών τότε της Τουρκίας, Ισμέτ Ινονού, μετέπειτα Προέδρου και Πρωθυπουργού της (Τουρκίας). Και από Ελληνικής πλευράς του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Σύμφωνα λοιπόν με τα άρθρα 12 και 16 της Συνθήκης αυτής (Λωζάνης), προκύπτει σαφέστατα ότι στην Τουρκική κυριαρχία περιλαμβάνονται, η Ίμβρος, η Τένεδος και οι Λαγούσες, νησιά στην είσοδο του Ελλησπόντου και όλα τα νησιά που, βρίσκονται εντός τριών ναυτικών μιλίων από τις ακτές της και δεν έχουν εκχωρηθεί στην Ελλάδα. Η Τουρκία παραιτήθηκε συγχρόνως το 1923, με την ίδια Συνθήκη (Λωζάνης) από, οποιονδήποτε τίτλο ή δικαίωμα επί όλων των άλλων νήσων. Τούτο σημαίνει ότι μόνον η Τουρκία δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι υπάρχουν Γκρίζες Ζώνες στο Αιγαίο.
Με την ίδια Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, όπως είναι γνωστόν, παραχωρήθηκαν τότε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία. Το θέμα των Θαλασσίων συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, στην περιοχή της Δωδεκανήσου είναι απόλυτα ξεκάθαρα και πεντακάθαρα και συνεπώς είναι καιρός να πάψει, επιτέλους η Τουρκία να προκαλεί στα Ίμια, όπως και στο Αγαθονήσι και στο Φαρμακονήσι και σε όλες τις υπόλοιπους νήσους του Δωδεκανησιακού συμπλέγματος, γιατί ανήκαν προηγούμενα στην Ιταλία. Βάση της Ιταλοτουρκικής συμφωνίας του Ιανουαρίου 1932 η Ιταλία και η Τουρκία, υπέγραψαν διμερές πρωτόκολλο (28 Δεκεμβρίου 1932) «περαιτέρω καθαρισμού του εναπομείναντος τμήματος των Ιταλοτουρκικών συνόρων». Στο πρωτόκολλο αυτό αναφέρονται ρητά τα στίγματα της οριοθέτησης των Ιταλοτουρκικών συνόρων. Σε αυτό τα Ίμια φέρονται ότι ανήκουν στην Ιταλία και επομένως σήμερα στην Ελλάδα, ως διαδόχου της Ιταλίας χώρας, πάνω στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της Δωδεκανήσου, σύμφωνα πάντοτε με το ισχύον Διεθνές Δίκαιο. Κατά την κρίση των Ιμίων το 1996 και ύστερα μάλιστα από 64 χρόνια, η Τουρκία θυμήθηκε και επικαλέσθηκε τη μη κύρωση τούτου (του πρωτοκόλλου της 28ης Δεκεμβρίου 1932), από τη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση και επομένως είναι άκυρη, δεν την αναγνωρίζει και έκτοτε δημιουργεί ένεκα τούτου τα γνωστά καθημερινά επεισόδια στα Ίμια.
Σημειώνεται ότι τα Ίμια απέχουν από τις ακτές της Τουρκίας ακριβώς 3,5 ναυτικά μίλια. Στο Δωδεκανησιακό σύμπλεγμα υπάρχουν συνολικά 400 νησιά και βραχονησίδες. Και όλα αυτά ανήκουν στη χώρα μας.
Η Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947, συμπεριλάμβανε με το άρθρο 14, την παραχώρηση της Δωδεκανήσου που, ανήκε μέχρι τότε στη Ιταλία στην Ελλάδα, βάσει του καθεστώτος που, προέκυψε από τις Ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932.
Σε επίσημη έκδοση χαρτών του Υπουργείου Άμυνας της Τουρκίας του 1994, οι δύο αυτές νησίδες που, αναγράφονται σε αυτούς (χάρτες) αναφέρονται ως Ελληνικές «N. Limnia». Αμέσως μετά, ένα χρόνο μετά την κρίση των Ιμίων του 1996 και συγκεκριμένα αρχάς του 1997, οι χάρτες αυτοί επανεκδόθηκαν, με μοναδική αλλαγή την αντικατάσταση του «N. Limnia» με τουρκική ονομασία «Kardak ad». Συνεπώς από μόνη της η Τουρκία δείχνει επ’ αυτού όλη την κακοπιστία της και συγχρόνως αυτοδιαψεύδεται. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι χάρτες της υδρογραφικής υπηρεσίας των ΗΠΑ και Βρετανίας, αλλά και του Υπουργείου των Εξωτερικών της Τουρκίας από το 1953, τα Ίμια αναφέρονται ως Ελληνικά.
Κατά το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών του Μοντέγο Μπέϊ του 1982 και ο βράχος, αρκεί να έχει έκταση άνω, του ενός στρέμματος (1000 τμ.) είναι νησί, έστω και ακατοίκητο, χωρίς οικονομική δραστηριότητα και ζωή. Κατά το άρθρο 121 της Σύμβασης αυτής, δικαιούται και αυτός (βράχος) χωρικά ύδατα και συνορεύουσας ζώνης (Θαλάσσια σύνορα). Το Αιγαίο έχει έκταση 240.000 περίπου χιλιάδες τετρ. χλμ, σχεδόν διπλάσια της χώρας μας (131.800 τετρ. χλμ) και σε τούτο υπάρχουν 9.835 θαλάσσια νησιά και βράχοι όλα ελληνικά.
Τώρα σε ότι αφορά τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 καίτοι αυτή, δεν αφήνει στην κυριολεξία κανένα απολύτως σημείο παρερμηνείας ή Γκρίζων Ζωνών, εντούτοις όμως, σύσσωμη η πολιτική ηγεσία (Κυβέρνηση - Αντιπολίτευση) της Τουρκίας ομιλεί συνέχεια, για μια ετεροβαρή Συνθήκη, η οποία αδικεί κατάφωρα της χώρα τους και ευνοεί σκανδαλωδώς την Ελλάδα, στο Αιγαίο και πρέπει άμεσα να αναθεωρηθεί, έστω και με τα όπλα, εφόσον η χώρα μας, δεν συναινεί σε έναν δίκαιο διακανονισμό. Δηλαδή «Σφάξε με Αγά μου να αγιάσω».
Αν και το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών το έχουν υπογράψει και επικυρώσει μέχρι σήμερα άνω των 180 χωρών, εντούτοις η Τουρκία αρνείται πεισματικά να τις ακολουθήσει και ενδεχομένως στο τέλος, να μείνει η μοναδική χώρα στον κόσμο που, θα επιμένει και θα εμμένει στην ίδια πάντοτε στάση, γιατί καθόλου και πουθενά, δεν την ευνοεί και επομένως δεν τη συμφέρει η υπογραφή τούτου. Παράλληλα όμως κάνει χρήση των διατάξεων τούτου. Στη Μαύρη Θάλασσα έχει ανακηρύξει ΑΟΖ 200 ΝΜ και χωρικά ύδατα 12 ΝΜ σε αυτήν και στην Ανατολική Λεκάνη της Μεσογείου. Τη χώρα μας όμως την απειλεί με casus belli (αιτία πολέμου) αν αποπειραθεί, να αυξήσει τα χωρικά της ύδατα πέραν των 6ΝΜ που, είναι σήμερα, σύμφωνα πάντοτε με το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών. Δηλαδή ένας απόλυτος παραλογισμός και τραμπουκισμός συγχρόνως.
Οι Ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932 και κατ’ επέκταση ελληνοτουρκικές λόγω διαδοχής από την Ελλάδα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του συμπλέγματος της Δωδεκανήσου, είναι ισχυρότερες της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923, γιατί σε αυτές (συμφωνίες του 1932) καθορίζονται επακριβώς τα στίγματα των Θαλασσίων συνόρων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, εν αντιθέσει με την Συνθήκη της Λωζάνης όπου, βορείως της Δωδεκανήσου μέχρι και του κόλπου της Αλεξανδρούπολης, μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας δεν υπάρχει χάραξη θαλασσίων συνόρων, αλλά εδώ, ακολουθείται η μέθοδος της μέσης γραμμής. Συνεπώς η Τουρκία πρέπει να σταματήσει αμέσως τις καθημερινές της προκλήσεις στο Αιγαίο γιατί γίνεται διεθνώς περίγελος και ρεζίλι.
Επανερχόμενος τώρα στον εμβολισμό του σκάφους μας «Γαύδος» του Λιμενικού Σώματος, από την τουρκική ακταιωρό, από τη στιγμή που μιλώντας στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση ο Ερντογάν προ του επεισοδίου τούτου, δήλωνε απερίφραστα ότι, εξουσιοδοτούσε και αφήνει ελεύθερα τα πληρώματα των αεροσκαφών και πλοίων να κάνουν κατά την κρίση τους, αποδέσμευση των κανόνων εμπλοκής όταν, αυτά κρίνουν σκόπιμο και επιβεβλημένο τούτο. Και ιδού το αποτέλεσμα. Πιστεύω δεν πήραμε στα σοβαρά τις προειδοποιήσεις του Ερντογάν, βρεθήκαμε απροετοίμαστοι, αιφνιδιαστήκαμε και καθόλου δεν αντιδράσαμε. Η καραμέλα ότι όλα αυτά οι Τούρκοι τα κάνουν, για εσωτερικούς λόγους και μόνον, είναι καιρός επιτέλους, να σταματήσουμε να την πιπιλίζουμε και εάν, θέλουμε πραγματικά ειρήνη στην περιοχή μας θα πρέπει να ετοιμαζώμεθα για πόλεμο και αυτό τα λέει όλα και τα καλύπτει επίσης όλα. Και σε πρώτη φάση απαιτείται η άμεση αύξηση της στρατιωτικής θητείας των στρατευμάτων.
* Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα σμήναρχο ε.α.
