Ζώντας τα παρόντα γεγονότα, το μυαλό μου το τριβελίζουν δυο προτάσεις, που αποδίδονται η μια από στον Λουδοβίκου 14ο, τον αποκαλούμενο βασιλιά Ήλιο “L’ éta tc’est moi” (το κράτος είμαι εγώ) ] και η άλλη στην madame de Pompadour ή τον Λουδοβίκο 15ο «Après moi le de luge” (μετά από εμένα ας γίνει κατακλυσμός).
Οι δυο αυτές φράσεις έχουν άμεση εννοιολογική σχέση και ίσως-ίσως εκφράζουν το ίδιο πράγμα. Αδιαφορία του κυβερνητών και βολεμένων για τον περίγυρο κόσμο. Δείχνει ότι δεν απέδιδαν την δέουσα σημασία στον περιβάλλοντα ανθρώπινο παράγοντα, στον οποίο συμπεριφέρθηκαν σαν να επρόκειτο περί «όχλου». Απλά περίμενε καρτερικά να πέσει και στη ζωή του λίγη σκόνη από τη λάμψη της glamour ζωής των ηγεμόνων.
Αυτοί οι ηγεμόνες και τα glamour πρόσωπα, τελικά με το να συστήσουν στο λαό, που πεινούσε (γιατί δεν μπορούσε να αγοράσει το… ψωμί του) να τρώει παντεσπάνι, τον οδήγησαν να συμπεριφερθεί σαν όχλος, με τις γνωστές καταλήξεις- λύσεις της γκιλοτίνας. Σε κάθε κατάσταση, όπου με σοφιστικές διαδικασίες «λανσάρεται» το ψέμα, στολισμένο με τριαντάφυλλα, αποψιλωμένα από τα άνθη τους, ως μια «εθνοσωτήρια» διαδικασία, παρακάμπτοντας το λαό, καταλήγει σε τραγωδία, που, αργά ή γρήγορα, παρασέρνει, ως τσουνάμι, ό,τι βρίσκεται μπροστά του. Η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από … επιτεύγματα «όχλων» με τραγικές καταλήξεις .
Αμέσως τίθεται το ερώτημα πού αναφέρομαι; Σ’ αυτό, που με διαφορετικές ίσως χροιές, αναδύεται από τα χείλη σχεδόν όλων των Ελλήνων. Δεν μένει παρά να αρχίσουν τα σαλπίσματα του λαού για να πέσουν τα τείχη της …«Ιεριχούς». Αφορά το όνομα του προς βορά της πατρίδας μας αναδυθέντος κρατιδίου. Αν ως Κράτος, το κρατίδιο αυτό, προικισθεί με το όνομα «Μακεδονία», έστω και με πρόθεμα ή ο,τι άλλο επινοήσουν, θα συμβεί να έχουμε δυο απόλυτα γειτνιάζουσες περιοχές με το ίδιο όνομα. Η μια με την μεγαλοπρεπή (!) οντότητα Κράτους, έστω και λιλιπούτειου, και η άλλη με την …τύποις υποδεέστερη οντότητα επαρχίας ενός Κράτους-της Ελλάδος.
Το αυτοτελές Κράτος , εφόσον έχει το όνομα «Μακεδονία» με οποιοδήποτε παρελκόμενο, θα μετέχει σε όλους τους μεγάλους οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΗΕ κ.λπ.) . Ως εκ τούτου θα δημιουργήσει στο διεθνή περιβάλλον συνθήκες, σίγουρα ευνοϊκές υπέρ αυτού, με κατάληξη ψιλής κυριότητας επί της γειτνιαζούσης ομωνύμου… επαρχίας, και διαφαινόμενους σκοπούς επικαρπίας. Και δεν γνωρίζουμε ποια θα μπορεί να είναι η κατάληξη.
Ή μάλλον είναι προδιαγεγραμμένη. Ένας κόσμος που, ενώ δεν έχει καμιά σχέση γλωσσική, πολιτιστική και θρησκευτική με τους Έλληνες Μακεδόνες (ο πρώην Πρόεδρός του το ομολόγησε με περισσή σαφήνεια λέγοντας ότι οι κάτοικοι της περιοχής αυτής έφτασαν στον τόπο αυτό μετά από 900 τουλάχιστο χρόνια από την εποχή του Μακεδονικής δυναστείας), επιμένει να θέλει να επέμβει στην ιστορία, παραγράφοντάς την, θεωρείται apriori υποψήφιος για μελλοντικές αναταραχές στην περιοχή αυτή.
Βέβαια τις μεγάλες δυνάμεις που ενστερνίζονται το αξίωμα «διαίρει και βασίλευε» και ασκούν έντονη πίεση (για ίδια οφέλη) προς αντίθετη της λογικής κατεύθυνση, θα έχουν, τότε, ένα παιχνίδι στα χέρια τους, ένα νέο «…..βαλκανικό, ή όπως αλλιώς το πούνε, πρόβλημα». Οι Έλληνες όμως, αυτοί που θα συναινέσουν, οι Έλληνες Κυβερνήτες, δεν ενδιαφέρονται για το ποια θα είναι η κατάληξη; Δεν πρέπει να αφουγκράζονται το λαό τους; Έχουν δικαίωμα να ενεργούν εις βάρος του λαού που τους όρισε ως τη θέση αυτή; Δεν πιστεύω ότι μπορεί να σκεφτούν ότι, όταν προκύψει ο κατακλυσμός, αυτοί δεν θα ζουν;
Του κ. Αλέξ. Ν. Λαζαρίδη (*)
(*) Ο κ. Αλέξ. Ν. Λαζαρίδης είναι τ. καθηγητής ΤΕΙ , a.lazaridi@yahoo.fr
