Χμ… Εάν δηλώσεις την επιθυμία σου να γιορτάσεις την έλευση του νέου έτους στην πλατεία Ομονοίας στην πρωτεύουσα, πιθανότατα να σε αποκαλέσουν θεότρελο ̇ ουδείς ενδιαφέρεται να παρευρεθεί ανάμεσα σε Πακιστανούς και Αλβανούς, ειδικά τέτοιες εορταστικές μέρες. Γι ̓ αυτό κι οι καθωσπρέπει πολίτες έχουν πάψει πια εδώ και καιρό να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Όμως, σε κάθε αρραγή «ανωτερότητα» βρίσκει τρόπο να εισέλθει κάποια ελαστικότητα της ζωής ταπεινή. Και αναρωτιέσαι γιατί άραγε να ̓ναι τόσο υποβαθμισμένη η γνωστή μας Ομόνοια, δεδομένου πως «όταν έχεις μια αυτοσυνειδησία που αποδέχεται τη διαφορετικότητα, τον τρόπο του άλλου, σέβεται τον άλλο, όχι απλά ανέχεται τον άλλο, τότε προχωράς στην πρόσληψη του διαφορετικού, όχι για να το κάνεις σαν τον εαυτό σου, να του αφαιρέσεις την ταυτότητά του, αλλά για να του δώσεις τη δυνατότητα να υπάρξει μέσα σε αυτή την ενότητα των πραγμάτων με τον δικό του τρόπο».
Στις μέρες μας πλέον το ρήμα «κατοικώ» δεν σημαίνει ότι βρίσκεις στέγη ̇ σημαίνει ότι ζεις ικανοποιημένος σε έναν ορισμένο τόπο. Τελευταία, καλείσαι να πληρώσεις κάπως ακριβά τις ανέσεις με τις οποίες προσπαθείς να ξεχνάς τον κάθε πόνο της ζωής σου. Από μόνη της, η όποια απόλαυση δεν προσθέτει τίποτα απολύτως στην προσωπική σου ευτυχία. Ο χρόνος όμως που κυλά καθημερινά είναι όχι για να σε φθείρει, αλλά για να σε αναγεννά διαρκώς. Το να ζεις χλιαρά, ξενέρωτα, αναίσθητα, φανερώνει το βόλεμά σου σε μια ζωή αστοχίας, ήτοι αμαρτίας. Η αντιπνευματική ζωή κάνει το σώμα σου να κλείνεται σε οποιοδήποτε νόημα ζωής. Δεν κατανοείς πως πάσχεις από έλλειψη αυτοδιαθεσιμότητας. Έτσι, κλεισμένος φοβικά στον εαυτό σου, κατορθώνεις να σαπίζεις την ψυχή σου όλο και πιο γοργά. Ο κόσμος του καλού (οφείλει να) πηγάζει από μέσα σου, όχι από έξω σου. Όταν οι εξωτερικές συνθήκες της ζωής σου φτάσουν να σε καθορίσουν, τότε με ευκολία μεταμορφώνεσαι σε κάτι αρνητικό: γίνεσαι δηλαδή τόπος κατάλληλος για να κατοικήσει το κακό. Ως εκ τούτου, όσο λιγότερο χωράς τους άλλους μέσα σου και έξω σου, τόσο περισσότερο στενεύεις τον χρονικό σου ορίζοντα αποκλείοντας μεγάλες χαρές.
Επομένως, ήρθε η στιγμή με το νέο έτος –επιτέλους!– να κάνεις τη σχέση σου με τα πράγματα να γίνει σημαντικότερη από τα ίδια τα πράγματα. Ενόσω διασκεδάζεις την αγωνία του νέου χρόνου, μάθε να επιζητάς το ουσιώδες με τρόπο αντικομφορμιστικό. Είναι ωφέλιμο να στρέψεις την προσοχή στις συγκυρίες του βίου σου, θέτοντας μια διαφορετική ανάγνωση των ορίων σου. Αν και «τα διαφορετικά “εμείς”, που συνωθούνται στις όχθες των πολλαπλών δρόμων, έχουν ως κοινή διασταύρωση των “ταυτοτήτων” τους τη χειραφετική συμπεριφορά με στόχο την επίτευξη “τοπικότητας-ατομικότητας” χωρίς τα τείχη της αγοραφοβικής πρακτικής που δεν γνωρίζει σύνορα πια», το εγώ σου ανθίζει δίχως να βρωμά εγωπάθεια μονάχα όταν πορεύεται από το εμείς προς τον (κάθε) άλλον. Απαραίτητο λοιπόν μέσα σου να κυριαρχούν τα πρόσωπα, όχι τα πράγματα. Αισθανόμενος τον χρόνο και τους άλλους ευχαριστιακά, παρέχεις στον εαυτό σου διαφορετικές προοπτικές ζωής ευχαριστιακά είναι όταν μεταβάλλεις το υλικό σε πνευματικό με σκοπό να μοιραστείς αγάπη.
Η ομόνοια, με άλλα λόγια, αφορά στο στοιχείο εκείνο που μπορεί να γεφυρώσει παραστάσεις και βιώματα ούτως ώστε να επιτευχθεί μια τροπή σε καθολική ζωή εν είδη πνευματικής ένωσης. Η δική σου αγκαλιά όσο πιο άπλετη είναι, τόσο πιο αυθεντικά δεξιώνεσαι τον άλλον, πλουτίζοντας εσωτερικά σε συναίσθημα. Σε συνθήκη ομονοίας γίνεσαι ο ίδιος καλοσύνη, όντας σε συνοχή με τους άλλους αγαπητικά. Άλλωστε, με το βλέμμα σου ψάχνεις βλέμματα, όχι αντικείμενα, οπότε ο μόνος χρόνος που μοιράζεται είναι το παρόν. Επικοινωνώντας διαπροσωπικά με τον άλλον, μετατρέπεις το παρόν σε κάτι αληθινό. Είναι η αγάπη, τελικά, που κάνει τον κόσμο σου βιώσιμο πνευματικά. Ως πρόσωπο (προς + όψη) είσαι φτιαγμένος για να συναντάς την όψη του άλλου, καθότι είσαι άνθρωπος: «η φύση του είναι σχεσιακή. Γεγονός που προϋποθέτει την επεκτατική του έκσταση. Και μια τέτοια έκσταση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τη συνάντηση αυτού που είμαστε, αλλά κυρίως με τη συνάντηση και ολοκληρωτική πρόσληψη αυτού που δεν είμαστε».
Καλό 2018 γεμάτο ένσαρκο βάθος!
Από τον Απόστολο Ζιώγα
* Ο Απόστολος Ζιώγας είναι βιολόγος
