τουλάχιστον, πολύ πιο ήπια, αν σύσσωμη η πολιτική ηγεσία και ο λαός είχαμε πάρει και εφαρμόζαμε, έγκαιρα και με δική μας πρωτοβουλία, τα ενδεικνυόμενα μέτρα∙ εξ αιτίας, όμως, του λαϊκισμού και της ευθυνοφοβίας των πολιτικών μας ταγών και χάριν της δικής μας καλοπέρασης δεν το πράξαμε. Γι’ αυτό και πληρώσαμε, πληρώνουμε και θα πληρώνουμε βαρύ το τίμημα για τη στάση μας αυτή για αρκετά χρόνια ακόμα, προκειμένου να συνέλθουμε και να επιστρέψουμε, εντελώς, στην κανονικότητα.
Εν τούτοις, όλα δείχνουν ότι αχνοφέγγει, πλέον η ώρα, που η χώρα μας, αν μη τι άλλο, θα βγει, επιτέλους ξανά, στις αγορές και θα δανείζεται, με την πάροδο του χρόνου, χωρίς δεκανίκια, όπως συμβαίνει σε χώρες, που λειτουργούν κανονικά. Αυτό προγραμματίζεται, εκτός απροόπτου, να ξεκινήσει τον ερχόμενο Αύγουστο, που λήγει το 3ο , κατά σειράν, μνημόνιο. Γι’ αυτό και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που θεωρούν, εξ ολοκλήρου, δική τους επιτυχία αυτή την προοπτική της χώρας, ετοιμάζονται από τώρα να το πανηγυρίσουν, δεόντως, ενδεχομένως με νταούλια και βιολιά στις πλατείες, αφού δεν κατάφεραν να το κάνουν στην αρχή της κυβερνητικής τους θητείας σχίζοντας τα μνημόνια.
Τίθεται, ωστόσο, το ερώτημα∙ δικαιούνται, τάχα, να το πράξουν και, αν ναι, μόνοι αυτοί ή και κάποιοι άλλοι; Σπεύδω να πω, εξ αρχής, ότι, κατά την άποψή μου, ούτε αυτοί το δικαιούνται, ούτε όσοι άλλοι έχουν μνημονιακό κυβερνητικό παρελθόν. Αν, όμως, αποφασίσουν οι σημερινοί συγκυβερνώντες να το πράξουν, θα πρέπει όλοι μαζί, και οι νυν μνημονιακοί και οι τέως, να το πανηγυρίσουν από κοινού και με το λαό αντάμα και εξηγούμαι γιατί.
Πρώτα-πρώτα ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε πολλά στον ελληνικό λαό και ή έπραξε ελάχιστα ή τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά, που υποσχέθηκε. Χαρακτηριστική περίπτωση, η μεγάλη κωλοτούμπα, ύστερα απ’ το δημοψήφισμα, για την οποία τιμήθηκε, μεν πρόσφατα, στη Γαλλία για το σθένος του, αλλά άφησε έντονα χαραγμένο το αποτύπωμά του, παγκοσμίως, ως παράδειγμα προς αποφυγήν, αφού, μ’ αυτή είχε το θράσος να εξαπατήσει έναν ολόκληρο λαό.
Πέραν τούτου, με την πολιτική, που ακολούθησε επί χρόνια στο παρελθόν, κατάφερε να γίνει μέρος του προβλήματος της χώρας εμποδίζοντας ως αντιπολίτευση να ψηφισθούν και να προχωρήσουν αρκετές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που είχε και έχει ανάγκη ο τόπος, για να ορθοποδήσει, και ως συμπολίτευση, κάποιες απ’ αυτές να προχωρούν με ρυθμούς χελώνας σκοντάφτοντας στις ιδεοληψίες του. Και όχι μόνο αυτό∙ με τη μηδενιστική αντιπολιτευτική τακτική του και οδηγώντας τη χώρα το 2014 σε πρόωρες εκλογές, όχι μόνο ανέκοψε την πορεία εξόδου νωρίτερα απ’ τα μνημόνια, αλλά και την μάκρυνε ακόμα περισσότερο επιβαρύνοντας την κατάσταση μ’ άλλα δύο μνημόνια.
Παρ’ όλα αυτά, θα δικαιούνταν, ενδεχομένως, να πανηγυρίσει, αν τον Αύγουστο τελειώναμε, οριστικά και τελεσίδικα, απ’ τα μνημόνια με μια καθαρή έξοδο. Για να κλείσει, όμως, η συμφωνία με τους θεσμούς και για να εξασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία και την εξάντληση της τετραετίας, ο κ. Τσίπρας δέχθηκε να υποθηκεύσει το μέλλον της χώρας για αρκετά χρόνια ακόμα πέραν της θητείας του και να φορτώσει, προκαταβολικά, στις πλάτες των Ελλήνων νέα οικονομικά βάρη, γιατί ο λογαριασμός δεν έβγαινε. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να πανηγυρίσει;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι αν πέτυχε, ό,τι πέτυχε κατά τη διάρκεια της θητείας του, το χρωστά, εν πολλοίς, και στα μέτρα, που λήφθηκαν, και στα βήματα προόδου των διαπραγματεύσεων με την Τρόϊκα, που σημειώθηκαν, πριν απ’ αυτόν και επί ημερών των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Άλλωστε, μετά το διαζύγιο με τον κ. Βαρουφάκη, στήριξε το οικοδόμημά του μεταμορφωνόμενος, κατ’ ανάγκη έστω, σ’ έναν πιστό νεροκουβαλητή των συμφερόντων και αγαπητό υπηρέτη του συστήματος. Δυστυχώς, γι’ αυτόν, κάποιες ασπιρίνες σαν κι αυτή, που κάποτε στηλίτευε, της διανομής, δηλαδή, του κοινωνικού μερίσματος, που στηρίζεται, κυρίως, στην υπερφορολόγηση και διάλυση της μεσαίας τάξης, δεν επαρκούν, για να χρυσώσει το χάπι, και να θυμίσει ότι προέρχεται απ’ την αριστερά, αφού κατά βάση λειτουργεί ως κακέκτυπο νεοφιλελεύθερου πολιτικού.
Και κάτι ακόμα ∙ αν ο κ. Τσίπρας είναι Πρωθυπουργός αυτή τη στιγμή, δεν το χρωστά μόνο στον ακροδεξιό Καμμένο, αλλά και στη θετική ψήφο, που έδωσαν στο τρίτο μνημόνιο η Νέα Δημοκρατία και το
ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Χωρίς αυτή την ψήφο και χωρίς τη στήριξη βουλευτών της αντιπολίτευσης, κάθε φορά που ο κ. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ διαφωνούσαν με την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, κατά πάσα πιθανότητα οι εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές. Ως εκ τούτου, αν, παρ’ όλα αυτά, στηθούν πανηγύρια, πρέπει, αν μη τι άλλο, να τα οργανώσουν και να συμμετέχουν σ’ αυτά όλες οι μνημονιακές δυνάμεις μαζί αλλά και όλος ο λαός, που έκανε υπομονή και υπέστη και υφίσταται τα πάνδεινα.
Ωστόσο, επειδή τα μνημόνια, θα τα πληρώνει ο λαός για πολύ καιρό και η χώρα θα είναι οικονομικά υποτελής για πολλά, ακόμη, χρόνια μετά τον Αύγουστο του 2018, οι πανηγυρισμοί, θα το επαναλάβω, δεν χρειάζονται και δε δικαιολογούνται. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι σημερινοί συγκυβερνώντες, είναι ν’ αφήσουν κατά μέρος τις ιδεοληψίες τους, να σταματήσουν να βλέπουν παντού συνωμότες εναντίον τους, να αφουγκραστούν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα προβλήματα του κόσμου και να προχωρήσουν με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς τις, ήδη, ψηφισμένες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, προκειμένου ν’ ανακάμψει ουσιαστικά η οικονομία, ζητώντας, παράλληλα, ένα μεγάλο «συγγνώμη» απ’ το λαό και προπάντων απ’ την αστική τάξη, που συνειδητά, καθώς υποστηρίζουν, τη χτύπησαν και τελεί υπό διάλυση.
* Από τον Κώστα Γιαννούλα
