Τι κάνουν δηλαδή με απλά λόγια; Φορολογούν αγρίως τη μεσαία τάξη μεταφέροντας τα "λάφυρα" απ’ αυτήν, στη χαμηλότερη, ώστε να βγει το κοινωνικό μέρισμα κάτι σαν ελεημοσύνη, το οποίο στην ουσία επιστρέφει πάλι κάνοντας την ίδια διαδρομή μέχρι να αποθηκευτεί στο δίχως πάτο... βαρέλι των δανειστών. Μοιάζει με κοροϊδία; Μπα... Σκέτη κλοπή!
ΑΛΛΑ, μιας και ο λόγος για κλοπή, ποια είναι χειρότερη κλοπή, αυτή των ελάχιστων ίσως πολιτικών, που κατά καιρούς έκλεψαν τα κρατικά ταμεία και πλούτισαν βουτώντας το δάκτυλο στο βάζο με τις μίζες, ή εκείνων που... έκλεψαν με ψεύτικες υποσχέσεις την ψήφο εκατομμυρίων Ελλήνων, κερδίζοντας νόμιμα και χωρίς κίνδυνο, παχυλούς μισθούς, μέλλον, αναγνώριση και υπουργικούς θώκους;
ΤΟ ερώτημα ευκόλως απαντάται αν σκεφτεί κανείς πως η περίπτωση της πρώτης κλοπής εμπεριέχει μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας, όπου ρισκάρει κανείς τη φυλακή (περίπτωση Τσοχατζόπουλου - αν και του φόρτωσαν όλα τα κλοπιμαία) ενώ στη δεύτερη περίπτωση της κλοπής, θέλετε υφαρπαγής της ψήφου των Ελλήνων, η πράξη γίνεται νομότυπα συνήθως δίχως κίνδυνο, κανείς δεν πάει φυλακή, το πολύ-πολύ να επιστρέψει σπίτι του μετά από εκλογές, έχοντας όμως στις αποσκευές του, ακούραστους μισθούς και άλλα καλά που δεν θα απολάμβανε ποτέ, ιδιαίτερα μάλιστα σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης.
ΜΟΙΑΖΕΙ για πολλούς η υφαρπαγή της ψήφου του ελληνικού λαού (και μάλιστα δύο φορές) από μια κυβέρνηση που υποσχέθηκε τα πάντα και δυστυχώς τα αντίθετα έπραξε ως η "κλοπή του αιώνα" - αν και κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι άλλο χειρότερο μας περιμένει τις επόμενες δεκαετίες μέχρι τη λήξη του. Αυτό που καταγράφεται, είναι πως στη δεύτερη δεκαετία του, ξεπουλήθηκε ουσιαστικά η χώρα στους δανειστές και μπήκαν σε κατάσταση οικονομικής ομηρίας και κοινωνικής δυσφορίας, σχεδόν στο σύνολό τους οι Έλληνες. Με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση και μετά στα ελληνικά νοικοκυριά σταμάτησε η ανάπτυξη, έλαβε οριστικό τέλος η ευημερία και το χειρότερο επλήγη η εθνική ανεξαρτησία και η ελληνική υπερηφάνεια. Σε έναν τόπο, όπου σε κάθε τετραγωνικό μέτρο συναντάς μνήμες αντίστασης και ηρωισμού, ο κοινωνικός ιστός αποκοιμήθηκε, υπνωτισμένος από μια μακρά περίοδο επίπλαστης ευημερίας που δημιουργήθηκε από τους κυβερνήτες των δανεικών!
ΤΩΡΑ πώς θα έχουμε βγει του χρόνου από τα μνημόνια όταν το διαθέσιμο ετήσιο εισόδημα των Ελλήνων θα μειώνεται και μετά το ΄18, είναι μια εξίσωση που μόνο οι προαναγγέλλοντες και πανηγυρίζοντες την έξοδο μπορούν να λύσουν. Μέχρι τότε η πολιτική ζωή θα κυριαρχείται από κυβερνήσεις και κυβερνήτες που θα αδυνατούν να δώσουν λύσεις στα καθημερινά προβλήματα του κόσμου και δυστυχώς στον ορίζοντα δεν φαίνεται να προκύπτει ικανός πολιτικός που θα καταφέρει την ανάσταση και ανάταση της ελληνικής οικογένειας. Δυστυχώς...
Του Χρήστου Τσαντήλα
