Τα κατατιθέμενα στο σημερινό άρθρο δημογραφικά στοιχεία δεν έχουν την πρόθεση να δημιουργήσουν κλίμα κοινωνικής και εθνικής φοβίας, αλλά να καταδείξουν περίτρανα την επερχόμενη πραγματικότητα. Η οποία θα είναι αποτέλεσμα της απελπιστικής δημογραφικής μας κατάρρευσης.
Αλήθεια, ποια θα είναι η επερχόμενη πραγματικότητα; Το έχουμε σκεφθεί ποτέ σαν άτομα και γενικότερα σαν τοπική και εθνική κοινωνία; Αναλογισθήκαμε πού θα φτάσει η διαρκώς φθίνουσα πληθυσμιακή μας κατάσταση; Τι θα απογίνουμε μέσα στην ίδια μας τη χώρα και γενικότερα ως ανάδελφος λαός στη διεθνή κοινωνία;
Νομίζω, ότι την απάντηση στα ερωτήματα αυτά δίνουν οι αριθμοί. Οι προβλέψεις οι σχετικές με την οξυμένη μελλοντική δημογραφική μας κατάσταση. Και όλα αυτά φυσικά, γιατί η πολιτική μας πάνω στο σοβαρό αυτό ζήτημα, όπως και στα άλλα εθνικά θέματα, δεν υπήρξε ποτέ σχεδιασμένη με βάθος χρόνου, ώστε ν` αποδώσει οφέλη. Ικανά, όχι μόνο να σταθεροποιήσουν τον πληθυσμό, αλλά και να τον μεγενθύνουν. Το αποτέλεσμα της πρακτικής αυτής είναι να βιώνουμε σήμερα το φάσμα της μελλοντικής πληθυσμιακής μας συρρίκνωσης. Με δυσμενείς επιπτώσεις στην οικονομία και στην κοινωνία. Κυρίως όμως στην εθνική μας επιβίωση, στην οποία, εν πολλοίς, αναφέρεται το σημερινό μας άρθρο.
Ως προς το δεύτερο, πρέπει να έχουμε υπόψη μας, ότι κανένας λαός στον κόσμο δε ζει μόνος του. Έχει και γειτόνους. Όπως έχουμε και μεις. Όταν όμως οι γείτονές μας δεν είναι φιλήσυχοι και ειρηνικοί, τότε υπάρχει πρόβλημα. Κι` αυτό γίνεται σοβαρότερο ακόμα, όταν οι εις τα ανατολικά μας κατοικούντες δεν σέβονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αν σ` αυτήν την εθνικώς επιζήμια για μας συμπεριφορά των γειτόνων μας, προστεθεί η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού τους και η άκρως ανησυχητική μείωση του δικού μας, τότε εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς ποιο θα είναι το δικό μας μέλλον.
Το κακό όμως για μας δεν σταματά εδώ. Γιατί τα αλλεπάλληλα κύματα οικονομικών μεταναστών και προσφύγων από εμπόλεμες περιοχές μαζί με τους φράχτες που υψώνονται από χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης αναγκάζουν αυτούς να εγκαθίστανται στη χώρα μας. Αυτό σημαίνει ότι πράγματι το 2099 θα είμαστε μειοψηφία στον τόπο μας.Έτσι θα χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Αφού πλέον ως μειοψηφία: η γλώσσα, η ιστορία, η ορθόδοξη πίστη μας, οι παραδόσεις και ο πολιτισμός μας θα υποστούν νόθευση ή αντικατάσταση από στοιχεία που θα εκφράζουν τις απαιτήσεις της δυσμενώς πλέον για μας διαμορφούμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν πολύ καλά την εγκληματική μας συμπεριφορά στο δημογραφικό μας πρόβλημα. Η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διάπραξη και άλλου εθνικού εγκλήματος. Ίσως το μεγαλύτερο που διαπράχθηκε ποτέ. Για το οποίο έχουμε ευθύνη όλοι μας. Το παρελθόν και το παρόν της ελληνικής πολιτικής. Περισσότερο όμως το παρελθόν, γιατί αν αυτό ενεργούσε θετικά, σήμερα δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Δεν θα κινδυνεύαμε να παραδώσουμε αμαχητί το μέλλον της πατρίδας μας. Αλλά πού να τα σκεφτούνε όλα αυτά οι Έλληνες πολιτικοί; Αφού το μόνο που τους γοητεύει είναι η κατάκτηση της εξουσίας και από κει και πέρα ας καεί ο τόπος.
Αλλά δεν φταίνε μόνον οι εθνικά και κοινωνικά ζημιογόνες πολιτικές. Φταίμε και μεις που τις στηρίζουμε. Που εντελώς άκριτα έχουμε καταστεί όργανα εκμετάλλευσης των κομματικών οργανισμών. Αφού δεν εκτιμούμε, όσο πρέπει, σε κάθε εκλογική διαδικασία, την μεγάλη αξία του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος. Κινούμενοι σθεναρά προς την κατεύθυνση αυτή και επιμένοντας πεισματικά στην μετεκλογική υλοποίηση των υποσχεθέντων. Για να επιτευχθεί το κοινωνικώς και εθνικώς ωφέλιμο.
Είναι αυτονόητο, λοιπόν, ότι οι πολιτικές εκείνες που δεν στοχεύουν στην επίλυση των κοινωνικών και εθνικών προβλημάτων, είναι άχρηστες και επικίνδυνες. Δυστυχώς, αυτόν τον χαρακτήρα έχει και η μέχρι τώρα ακολουθούμενη δημογραφική μας πολιτική. Με την υπογεννητικότητα να θεριεύει και τον σοβαρό κίνδυνο να καταστούμε μειοψηφία στον τόπο μας.
Αυτά τα επερχόμενα δεινά πρέπει να μας προβληματίσουν. Όχι μόνον ως πολιτεία, αλλά και ως άτομα που πονάμε ειλικρινά την πατρίδα μας. Που θέλουμε ν` ακούγεται παντοτινά το όνομα ΕΛΛΑΔΑ. Της ενδοξότατης χώρας μας που δεν θα φθίνει πληθυσμιακά, αλλά θα μεγαλώνει. Κι αυτό για να συμβαίνει πρέπει να κάνουμε πολλά παιδιά. Εκφράζοντας έτσι τη φιλοπατρία μας, η οποία πρέπει να ενισχύεται από κρατική υποστήριξη με τη θέσπιση γενναίων μέτρων και κινήτρων.
Αυτό σήμερα αποτελεί εθνική ανάγκη. Εθνική επιταγή. Και μοναδική ελπίδα για τη μελλοντική μας ύπαρξη. Την αιωνιότητα της μεγάλης ιδέας της πατρίδας. Της ενδοξότατης Ελλάδας μας.
Του Κων/νου Τσιρονίκου
