Σ’ όλα τα επίπεδα. Από το ότι ενώ εσύ καταβροχθίζεις με λαιμαργία την μπριζόλα σου ο διπλανός είναι τόσο χορτοφάγος που κάνει τον φανατικό χριστιανό, ο οποίος νηστεύει όλο το χρόνο, να σκύβει το κεφάλι από ντροπή, μέχρι το πώς κρίνεις την, ανεκδιήγητη για μένα, στάση του ΚΚΕ (ορκισμένο, κατά το ίδιο, υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου στη Βουλή. Από το ότι εσύ ξεσκίζεσαι στο γέλιο όταν καρπαζώνεται ο μπακαλόγατος, ενώ ο άλλος έχει στη βιβλιοθήκη του όλες τις ταινίες του Γούντι Άλεν. Α, και ξέρει όλες τις ατάκες απέξω!
Διαφέρουμε στα μικρά, ίσως στα ασήμαντα, διαφέρουμε και στα μεγάλα. Τη φιλοσοφία μας για τη ζωή, τις πεποιθήσεις μας, τα πολιτικά μας πιστεύω, τις θρησκευτικές μας ανησυχίες και τόσα άλλα. Πώς ήταν δυνατό να μη διαφέρουμε ως προς το (ακόμη και το ίδιο) φύλο και τη σεξουαλική μας έκφραση; Η φύση δεν είναι μπετόν αρμέ. Ευτυχώς και η επιστήμη. Η ομοφυλοφιλία έπαψε από το 1973 να είναι ψυχική διαταραχή, δηλαδή νόσημα και αρρώστια (παρόλο που σε πολλά μέρη του κόσμου αντιμετωπίζεται με την αγχόνη, ενώ εδώ πιο προοδευτικά με αφορισμούς και διαβάσματα ευχών από τους ιερείς). Προβλέπω δε ότι σε λίγα χρόνια το DSM-5, το διαγνωστικό εργαλείο της ψυχιατρικής στην επόμενη έκδοσή του ίσως απαλείψει τη Διαταραχή Δυσφορίας Φύλου από τα κατάστιχά του υπό το βάρος των εξελισσόμενων επιστημονικών ερευνών.
Η τάση μας για ομοιομορφία, ομοιότητα και συμμόρφωση στο γενικό κανόνα, στη γενική νόρμα, επιμένει κόντρα σ’ οποιοδήποτε επιστημονικό λόγο να φέρεται σαν οδοστρωτήρας που συνθλίβει με τη μία οποιοδήποτε μικρό χαλικάκι τολμήσει να ξεφύγει από το καθορισμένο επίπεδο. Κρίνουμε προσχηματικά, πολλές φορές επιβεβαιώνοντας τις ιδεοληψίες και τις εμμονές μας χωρίς ποτέ να τολμήσουμε να αμφισβητήσουμε την ποιότητα της πνευματικής τροφής που για χρόνια μας ταΐζουν οι μεγαλύτεροι κατά την τυπική και άτυπη εκπαίδευση μας. Το συγκλονιστικό επιχείρημα «Αν ο Θεός συμφωνούσε με όλα αυτά θα έκανε τον Αδάμ και τον …Γιώργο κι όχι την Εύα» μαζί με το αντεπιχείρημα «Αφού τα παιδιά των πρωτόπλαστων συνευρέθηκαν αρχικά, τότε είμαστε όλοι απόγονοι αιμομικτικών σχέσεων» δείχνει τη γύμνια του καθαρού κριτικού λόγου στα κεφάλια μας. Ποιος διαφωτισμός και ποια αναγέννηση. Το μόνο που αναγεννιέται και ανακυκλώνεται εδώ είναι η σύγχυση του νου μας.
Το θέμα είναι τόσο σοβαρό όσο η ίδια η ταυτότητα του ατόμου, η οποία δε περιλαμβάνει φυσικά μόνο το φύλο. Αλλά κι αυτό το τελευταίο (το φύλο) είναι πολυπρόσωπο. Εμπεριέχει τις κοινωνικές, ορμονικές, ψυχολογικές και άλλες διαστάσεις του αλλά το σημαντικότερο ίσως και σοκαριστικό για πολλούς είναι ότι σε πολλά σημεία καλύπτει το ένα το άλλο. Υπάρχουν θηλυκά στοιχεία στο αρσενικό και το αντίθετο με αποτέλεσμα οι επιστήμονες σήμερα να δέχονται περισσότερο τη ρέουσα μορφή του παρά τη στατική και απόλυτη. Πολλά άτομα κινούνται στα άκρα αυτού του φάσματος (συγκεντρώνουν πολύ περισσότερα χαρακτηριστικά του ενός ή του άλλου φύλου), άλλα βρίσκονται πιο κοντά στο μέσο.
Ας μη φοβούνται όλοι εκείνοι που νομίζουν ότι παραβιάζονται ιερές πύλες. Δεν πρόκειται να αλλάξει κανένα αγοράκι φύλο για να αποφύγει το στρατό, ούτε κανένα κορίτσι για να μπορέσει επιτέλους να προσκυνήσει στο Άγιο Όρος. Θα περνούσε ποτέ κανείς έφηβος όλο το φουρτουνιασμένο Αιγαίο κολυμπώντας για να πιει επιτέλους καφέ απέναντι στο Πευκοχώρι της Χαλκιδικής; Ε, όχι δα. Θα το έκανε ίσως μόνο αν επρόκειτο να σώζει τη ζωή του, ίσως και την ψυχή του…
Από την άλλη, όταν πρόκειται να αλλάξεις φύλο δεν είναι το ίδιο όπως όταν αλλάζεις πουκάμισο. Ούτε καν σα να κάνεις τατουάζ. Και στις δυο περιπτώσεις καλά είναι να ρωτήσεις τους γονείς και ιδιαίτερα τη μάνα σου αν το πρώτο είναι σιδερωμένο και το δεύτερο δεν την ενοχλεί πολύ, παρόλο που είναι η ΑΕΛ κεντημένη στο μέτωπο. Το ίδιο απαιτεί και το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου (να συμφωνούν οι γονείς), αλλά σε καμιά περίπτωση αυτό δεν είναι αρκετό αν πρόκειται μετά από τόσα χρόνια πάλης, αμφιβολιών και αμφισβήτησης να βγεις έξω στο φως. Στο δικό σου φως και να αλλάξεις φύλο.
Σίγουρα πρέπει να έχεις το αυτεξούσιο και να διαφεντεύεις εσύ το σώμα και την ταυτότητά σου, αλλά στη ρευστή εφηβική ηλικία, ειδικά αν παλινδρομείς, καλό είναι να δεχτείς, εσύ κι η οικογένειά σου, επαγγελματική βοήθεια από ειδικούς ψυχιάτρους, ψυχολόγους (στη διαβούλευση του νομοσχεδίου ΔΕΝ ρωτήθηκε η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδος! Δηλαδή ποιος συνεισέφερε στη συζήτηση αν όχι οι ειδικοί; Ο διάσημος για τις ψύχραιμες παρεμβάσεις του σύμβουλος Καρανίκας;). Είναι απολύτως απαραίτητο να επιλεγούν τα σωστά βήματα και να ολοκληρωθεί η διαδικασία με τον λιγότερο πόνο και τη μεγαλύτερη σοβαρότητα και προσοχή, υπό την εγκυρότερη καθοδήγηση.
Σε μια κοινωνία που χωνεύει τις αντιθέσεις και τις διαφορές της στο στομάχι της υποκρισίας της και σε μια δημοκρατία που ξοδεύει τα επιχειρήματά της στα ευφυολογήματα της Βουλής, στα φάουλ του Τσάρτα και στις πένθιμες καμπάνες του Αμβρόσιου Καλαβρύτων αλίμονο αν ανήκεις στους λίγους! Ακόμα και σ’ αυτούς που τους υπερασπίζονται ενώ ανήκουν στη μεγάλη μάζα. Η καχυποψία έχει εδώ το λόγο, λες και αν υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα των γυναικών, ενώ είσαι άνδρας, πρέπει τον άλλο μήνα να περιμένεις περίοδο! Η διαφορά (και η υπεράσπισή της) δεν είναι δικαίωμα, είναι αμαρτία στη χώρα και στα μέσα του φθινοπώρου τα φύλλα που σκεπάζουν την υποκρισία μας δεν φτάνουν για όλους. Αλλά πού θα πάει, θα φυσήξει!
Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο
