Στο προηγούμενο άρθρο μας υπήρξε αναφορά καταγραφών του Κωνσταντίνου σε σημαντικά γεγονότα της δεκαετίας του 60’ κατά κύριο λόγο. Ήταν η δεκαετία δυσάρεστων καταστάσεων για τη Χώρα. Οι καταγραφές του Κωνσταντίνου στα γεγονότα αυτής τηςδεκαετίαςθα έπρεπε να διαβαστούν, από όσους δεν θέλουν να έχουν παρωπίδες. Η αναγραφή λ.χ. ότι ο τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας γνώριζε για τις παρακρατικές οργανώσεις και ότι υπήρξε πρωταγωνιστής των εκλογών της βίας και της νοθείας του ’61, επέβαλε την παράθεση διαφορετικών προσεγγίσεων και τοποθετήσεων. Είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κάποιος με τον τέως βασιλιά, με τις θέσεις και τις απόψεις του, δεν εξηγείται η «άκρα του τάφου σιγή», που ακολούθησε την τρίτομη αυτοβιογραφία. Δεν υπήρξε, ούτε έχω αντιληφθεί την οποιαδήποτε διάψευση ή αντίθετη παράθεση των γεγονότων, που με λεπτομέρεια καταγράφει ο τέως βασιλιάς.
Η εκκωφαντική σιωπή από παντού προκαλεί εντύπωση, πολύ περισσότερο που σε αρκετά σημεία της τρίτομης αυτοβιογραφίας του αναφέρεται στις συχνές δολοπλοκίες ελλήνων πολιτικών στη διάρκεια της βασιλείας του πατέρα του Παύλου, αλλά και μεταγενέστερα. Έχω προπαραθέσει, ότι δεν υπήρξα φίλος ή οπαδός των βασιλέων και της βασιλευομένης δημοκρατίας, αλλά ανήκω σ’ εκείνους που δεν αρκούνται στην επιφάνεια των πραγμάτων.
Ο Κ. δεν είναι πουθενά εχθρικός ή ψυχρός απέναντι στον Γ. Παπανδρέου, καθώς μάλιστα γνωρίστηκαν καλά και συγκρούστηκαν πολύ. Του αποδίδει την πρωτοβουλία της de facto κατάργησης των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου. «Θέλω να ατονήσει αυτή η συμφωνία – γράφει πως του είχε ανακοινώσει τέλη του 64’ ο τότε πρωθυπουργός – γιατί δίνει και στην Τουρκία το δικαίωμα επέμβασης». Αυτά, τρία μόλις χρόνια μετά την υπογραφή των συμφωνιών το 1961. «..δεν μ’ ενδιαφέρει τι γράφουν οι συνθήκες», είχε πει στον Κωνσταντίνο ο Γεώργιος Παπανδρέου. Και ο τέως συνεχίζει: «Ο Παπανδρέου ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα στους Τούρκους και στον Μακάριο,…Το καλοκαίρι του 64’ ο Παπανδρέου ενίσχυσε την άμυνα της Κύπρου με την αποστολή μιας μεραρχίας και σημαντικό αριθμό ελλήνων αξιωματικών υπό την ηγεσία Γρίβα..». Δεν προκύπτει, αν ο τέως γνώριζε, ότι με το άρθρο 33 της συνθήκης της Λωζάνης η Τουρκία είχε πράγματι αποποιηθεί των δικαιωμάτων της στην Κύπρο. Κάτι εξαιρετικά σημαντικό.
Τα γεγονότα έχουν ως εξής. Η μεραρχία που στάλθηκε στην Κύπρο αριθμούσε 8.500 άνδρες και μεταφέρθηκε σταδιακά από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο του 1964. Ήταν πλήρως αποτρεπτική τυχόναπόβασης τουρκικών δυνάμεων σύμφωνα με όλους τους αναλυτές. Το Νοέμβριο όμως του 1967 η εδώ στρατιωτική Κυβέρνηση συμφώνησε να αποσύρει τη μεραρχία αυτή υπό την πίεση των εκβιασμών της Τουρκίας για γενική σύρραξη. Η αποχώρηση ανδρών έγινε μέσα σε 15 μέρες και του εξοπλισμού σε 45 μέρες. Η Βουλή των ελλήνων σε ομόφωνο ψήφισμα μετά την πτώση του καθεστώτος θεώρησε «γεγονός αναμφισβήτητο, ότι με την ανάκληση της μεραρχίας..αποδυναμώθηκαν οι αμυντικές δυνατότητες.. και η Τουρκία δεν θα αποτολμούσε την εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974. Αν το αποτολμούσε, θα πλήρωνε πολύ ακριβά ένα τέτοιο τόλμημα..».
Σε προηγούμενο άρθρο μας παρατέθηκαν αρκετά για τις σχέσεις Καραμανλή – Κωνσταντίνου. Ένα ιδιαίτερο σημείο θα παρατεθεί εδώ για τις εκλογές του 61’, τις λεγόμενες εκλογές νοθείας: «Ο Δόβας γράφει ο τέως – δεν είχε καμιά σχέση με τις εκλογές. (σημ. Ο Δόβας ήταν αρχηγός του στρατ. Οίκου των ανακτόρων). Αν έγινε κάτι - συνεχίζει ο Κωνσταντίνος –οφείλεται σε έναν μηχανισμό, που ανήκε στον Καραμανλή. Αυτός καιγόταν για το αποτέλεσμα. Όχι ο βασιλεύς.».
Οι αναφορές στις εκλογές του 61’ και το κυπριακό έχουν την αξία τους. Αν έχει δίκιο ο τέως τότε: Τη βία και νοθεία οργάνωσε ο τότε πρωθυπουργός, τον οποίο αργότερα τίμησε ο λαός και η Πολιτεία με τα ύπατα αξιώματα στη δεκαετία του πρωθυπουργού στη δεκαετία του ’70 και του προέδρου της δημοκρατίας στη δεκαετία του ’80. Αν επίσης ο Κωνσταντίνος έχει δίκιο για το κυπριακό, την αρχή των δεινών χρεώνεται ο Γ. Παπανδρέου, εκτός βέβαια της καταστροφής, της οποίας οι ευθύνες των στρατιωτικών υπήρξαν τεράστιες και αποτελούν εθνικό έγκλημα. Χρεώνεται επίσης και ο Μακάριος με την αποδοχή της ελληνικής μεραρχίας στην ανεξάρτητη Κύπρο, παρά τις συμφωνίες που είχε υπογράψει ο ίδιος. Αλλά και η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας αποτελεί καταλυτικής σημασίας ιστορικό συμβάν.
Τι έγραψε όμως για τον Ανδρέα Παπανδρέου ο τέως; Στη σελ. 52 του Β’ τ. αναφέρει: «Δεν θα μπορούσε να γνωρίσει κανείς πιο χαρισματικό άνθρωπο. Μου άρεσε πολύ. Ήταν πανέξυπνος. Είχε καταφέρει να κρύψει από μένα και πολλούς άλλους τι είχε στο μυαλό του..». Για τους χουντικούς επιφυλάσσει τα χειρότερα. Εξηγεί πως προσπάθησε να τους ανατρέψει, και γιατί απέτυχε. Ο χώρος του άρθρου δεν επιτρέπει εξιστορήσεις. Είναι όμως άξια αναφοράς τα ακόλουθα: «Είχα μια συζήτηση – γράφει στη σελ. 83 Γ’ Τ. – μεταγενέστερα με τον τότε (σημ. το έτος 1967) αρχηγό της ΣΙΑ, ο οποίος ήταν στην Ελλάδα. Νομίζω λέγονταν Μάρεϊ. Απόστρατος πλέον με ρώτησε στο Λονδίνο, αν πίστευα, ότι η CIA ήξερε για τη Χούντα:
* «Πιο βλακώδη ερώτηση δεν έχω ακούσει στη ζωή μου. Ή ξέρατε, ή δεν ξέρατε. Τι με ρωτάς εμένα;» Τον ρώτησα αυθόρμητα.
* «Σας δίνω τον λόγο της τιμής μου ως gentleman ότι δεν ξέραμε τίποτε.»
* «Αν μου δίνεις το λόγο σου ως gentleman, ότι δεν ξέρατε τίποτα, τότε θα το δεχτώ. Αλλά είμαι επίσης υποχρεωμένος να σε ρωτήσω το εξής: Αν αυτοί που έκαναν το πραξικόπημα στην Ελλάδα ήταν νούμερο 2,3 ή 4 στην ελληνική ΚΥΠ, αυτοί δεν πλησίασαν εσένα, αλλά το νούμερο 2,3 και 4 της δικής σου υπηρεσίας. Μπορείς να μου δώσεις τον λόγο σου, ότι κι αυτοί δεν γνώριζαν τίποτα;»
* «Όχι, δεν μ π ο ρ ώ.»
Αγαπητέ αναγνώστη. Σε κούρασα με τα περασμένα. Δύο γενεών όμως Ελλήνων αυτά τα «περασμένα» άλλαξαν δραματικά τη ζωή τους και τους έχουν στοιχειώσει. Όχι βέβαια όλους. Ζωές όμως καταστράφηκαν. Οικογένειες διαλύθηκαν. Άνθρωποι βασανίστηκαν και πολλοί έχασαν τη ζωή τους κυρίως στην τραγωδία της Κύπρου. Όλα μας κυνηγούν σαν εφιάλτης και όλα προσδιόρισαν τη μοίρα ενός ολόκληρου Έθνους. Γι’ αυτό και ετούτη η γραφή.
* Γράφει ο Όμηρος
