Όταν πια το αεροπλάνο είχε βγει ανοιχτά στον Ωκεανό, ο υπεύθυνος- επενδυτής κ. Ηeuroger, θέλησε να μας δώσει τις γενικές και βασικές οδηγίες της συμπεριφοράς μας απέναντι στους γηγενείς κατοίκους του νησιού, που θα απασχολήσουμε στο συγκεκριμένο έργο.
Συγκεκριμένα είπε: «Οι κάτοικοι του Cyprojear είναι πτωχοί. Θα τους απασχολήσουμε στην επένδυσή μας. Προσοχή όμως η βασική μας προσπάθεια θα είναι να τους κρατήσουμε σε ένα τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορούν απλά να ζουν χωρίς να επιτρέψουμε την βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου.
Για την επίτευξη των στόχων μας, αν είναι ανάγκη, θα καταφύγουμε στην … καλή χρήση της βίας (Μακιαβέλι), γιατί η καλή χρήση της βίας (sic) τις περισσότερες φορές αποδίδει για όλους! Οι ημερήσιες αποδοχές τους θα περιορίζονται στο επίπεδο που απλά θα καλύπτουν τα εντελώς απαραίτητα βασικά για τη ζωή τους.
Θα επιβλέπετε για μηδενισμό της σπατάλης για ένδυση, περιορισμό στην υγειονομική περίθαλψη, ιδιαίτερα αυτών που η απόδοση της εργασίας τους στα μεταλλεία θα κρίνεται περιορισμένη και ασύμφορη. Θα επιτηρείτε ώστε οι γηγενείς να μην είναι σε θέση να αποταμιεύουν, ούτε να μπορούν να αποκτούν οποιασδήποτε μορφής πλούτο.
Ο περιορισμός στη μόρφωση των παιδιών τους είναι προφανής. Οι γέροντες θα αντιμετωπίζονται ως βάρος της Κοινωνίας τους… Θα αναπτύξετε και μονάδας «ασφάλειας», που θα προβαίνουν σε καταστολή οποιασδήποτε κίνησης με απαιτήσεις απέναντι στην εταιρία μας».
Όσο μιλούσε o k. Ηeuroger, ένοιωθα φοβερά άσχημα. Το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι μου. Μπόρεσα να διαπιστώσω ότι όλα τα μέλη της κουστωδίας είχαν μείνει εμβρόντητοι, μάλιστα άκουσα κάποιον με φωνή αγανακτισμένη να φωνάζει: «Αυτό είναι άδικο. Η αδικία, που μας ζητείτε να επιβάλουμε, θα μας κάψει». Η φωνή αυτή χάθηκε μέσα σε ένα τρομακτικό θόρυβο, που εκείνη τη στιγμή ακούσθηκε. Ασυναίσθητα κοίταξα από το παράθυρο του αεροπλάνου. Αυτό που διαπίστωσα το περιέγραψα με μια τρομαγμένη, αλλά δυνατή φωνή. «Το αεροπλάνο πέφτει. … Πέφτουμε…». Άκουσα τη σύζυγό μου να με ρωτάει. «Όνειρο έβλεπες;»
Πραγματικά ήταν ένα όνειρο - εφιάλτης. Της περιέγραψα, όπως θυμόμουν όσα με τάραξαν. Και ενώ περίμενα μια διαφορετική από μέρους της αντίδραση, την άκουσα να μου λέει, με σχετική στωικότητα. «Το όνειρο σου περιγράφει μια πραγματικότητα, που λαμβάνει χώρα όχι μόνο σε ένα πρωτόγονο νησί , αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο που μας περιβάλλει με το μανδύα της παγκοσμιοποίησης».
Και είχε δίκαιο. Οι μισθοί των εργαζομένων τείνουν να γίνουν φιλοδωρήματα (που για να τα πάρεις πρέπει να… φιλήσεις και χέρια), οι συντάξεις συστέλλονται μέχρις εξαφανίσεως, παιδεία και υγεία προσφέρεται μόνο αν έχεις (τ’ άσπρα), φόβος και φτώχια είναι το κύριο χαρακτηριστικό, που αδρανοποιεί και συμβάλλει στην υποταγή του ατόμου και την μετατροπή του σε «καναπέ-το».
Φτωχοποίηση του κόσμου, όπου όμως, όπως συμβαίνει πάντοτε, στηριζόμενοι στις πλάτες του φτωχοποιημένου λαού, αναπτύσσονται «πολιτικές», «τραπεζικές, «ηγετικές» και «οικονομικές» ομάδες», που ζουν όχι μόνο με «πλεοναστικές» ανέσεις, αλλά και με διαθέσεις «αντουανετισμού».
Του κ. Αλέξ. Ν. Λαζαρίδη (*)
(*) Ο κ. Αλέξ. Ν. Λαζαρίδης είναι τ. καθηγητής ΤΕΙ, a.lazaridi@yahoo.fr
