Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
Ποια ημιτελής του Σούμπερτ και ποια ενάτη του Μπετόβεν;
Εδώ μιλάμε για «συμφωνία» μεγάλης έμπνευσης! Με πνευστά , κρουστά και δεν συμμαζεύεται, που να την ακούς και να σου φεύγει το τσερβέλο!
Εντάξει μπορεί να είναι διαρκώς «ημιτελής» όπως αυτή του Σούμπερτ γιατί δεν λέει να κλείσει και να τελειώσει αλλά είναι και σαν την ενάτη του Μπετόβεν που την έγραφε για χρόνια ολόκληρα και είναι ένα εμπνευσμένο κολοσσιαίο έργο μέσα στο οποίο περιλαμβάνεται και η περίφημη «Ωδή στη χαρά». Ε, αυτό το τελευταίο μπορεί να μας δίνει και ένα κουράγιο, γιατί, σάμπως τι περιμένουμε κι εμείς; Μια «χαρά» περιμένουμε να πάρουμε, που δεν είναι και σίγουρο ότι πρόκειται περί «χαράς» ακριβώς. Διότι, και αν ακόμη τελειώσει αυτή η περίφημη συμφωνία, θα έχει τέτοιους επώδυνους όρους, που πριν προλάβουμε να πούμε «δόξα σοι ο Θεός» θα αρχίσουμε το «βόηθα Παναγιά μου». Καλά το «Κύριε ελέησον» το λέμε επί καθημερινής βάσεως, διότι καθημερινά ζητάμε από τους δανειστές να μας ελεήσουν.
«Συνθέτες» της συμφωνίας ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάνης (με ένα νι πάντα) Βαρουφάκης.
Τέσσερις μήνες τώρα παλεύουν να συνθέσουν αυτό το μέγιστο συμ- φωνικό (και «φονικό» ούτως ή άλλως) έργο και δεν μπορούν να το φέρουν βόλτα με τίποτα. Εκεί που γράφουν δυο νότες, που τελειώνουν ένα μέτρο (του πενταγράμμου όχι το «μέτρο» από τα «μέτρα» που πάνε κι έρχονται) τα στέλνουν στον παραγγελιοδόχο και τους τα γυρίζει πίσω ως απαράδεκτα. Διότι, το πάλαι έτσι γράφονταν τα διάφορα συμφωνικά έργα, ή τέλος πάντων τα περισσότερα. Αποτελούσαν παραγγελία πελατών προς τους συνθέτες, οι οποίοι έτσι έβγαζαν το ψωμάκι τους που δεν ήταν πάντα και αρκετό. Τι να πει κανείς; Δεν μπορούν να σταυρώσουν νότα! Δεν έχουν έμπνευση; Δεν τους κάθεται το γύρω περιβάλλον για να μπορέσουν να συγκεντρωθούν στη συγγραφή; Διαφωνούν μεταξύ τους ως προς την εξέλιξη της μελωδίας και την κορύφωσή της; Άγνωστο. “Allegro ma non troppo”…να βρω τρόπο να την τελειώσω», μονολογεί Τσίπρας. Το θέμα είναι ότι κάθε φορά καταλήγουμε σε μία παραφωνία και μία «μελωδία» που δεν είναι ούτε της «ευτυχίας» ούτε προσομοιάζει σε «Ωδή της χαράς» και η οποία απορρίπτεται μετ’ επαίνων από τους δανειστές.
Και καλά, να διαφωνούν επί του περιεχόμενου της συμφωνίας αλλά να μην μπορούν να συμφωνήσουν ακόμη και για την ύπαρξή της;
Αυτό πια μας ξεπερνάει! Γιατί δεν έχει να κάνει με τη δυνατότητα του καθενός να συνθέτει αλλά με την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται. Και είναι απείρως σοβαρότερο από το πρώτο άπαξ και συμβαίνει.
Μα είναι δυνατόν να «μαλώνουν» οι δικοί μας με τους «ξένους» για το ίδιο το γεγονός του αν υπάρχει συμφωνία ή όχι.
Αυτή η διαρκής… ασυνεννοησία, δεν μπορεί πια! Μετά από τόσο καιρό αλλεπάλληλων ανάλογων περιστατικών αρχίζει να αναρωτιέται κανείς,
μήπως τα αίτια είναι και «παθολογικά». ‘Η αυτό, ή εμείς εδώ ζούμε σε ένα «παράλληλο σύμπαν» σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με έναν δικό μας και μόνον, τρόπο. Διότι εφόσον όλοι οι υπόλοιποι έχουν μία άλλη αντίληψη πέριξ αυτού που εμείς αντιλαμβανόμαστε τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή έχουν οι άλλοι πρόβλημα αντίληψης ή έχουμε εμείς!
Και εφόσον στο συγκεκριμένο ζήτημα προκειμένου να ολοκληρωθεί αυτό το ρημάδι το συμφωνικό έργο χρειάζεται κοινή αντίληψη είναι προφανές ότι με αυτή την τακτική απλώς πολλαπλασιάζονται τα αδιέξοδα.
Βγαίνει προχθές η ελληνική κυβέρνηση, ενώ είμαστε στο «παρά πέντε» και διαμηνύει ότι η συμφωνία έχει αρχίσει να γράφεται.
Διαρρέεται μάλιστα και το προσχέδιο και κάνει και δημόσια δήλωση ο πρωθυπουργός προκειμένου να δημιουργήσει κλίμα. «Κλίμα» πού; Στο εσωτερικό της χώρας και του κόμματός του; Γιατί εκεί που πάμε να… αναθαρρήσουμε και λέμε ότι φθάσαμε σε ένα τέρμα, βγαίνουν οι δανειστές και εκφέρουν διαφορετική άποψη.
Η πρώτη ξεκάθαρη αντίδραση ήρθε από την Κομισιόν η οποία μέσω της αντιπροέδρου της Βάλντις Ντομπρόφσκι είπε «δεν βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο». Μετά ήρθε η σειρά του ΔΝΤ που απεφάνθη ότι «δεν είναι επαρκείς οι προσπάθειες». Μετά ο Σόιμπλε που δήλωσε «εμείς έχουμε διαφορετική πληροφόρηση». Και στο καπάκι ο ανταποκριτής των Financial Times στις Βρυξέλλες, Peter Spiegel, μέσω Twitter σημειώνει ότι οι πληροφορίες που έρχονται από την πλευρά των δανειστών είναι αρκετά διαφορετικές και σημειώνουν ότι δεν επίκειται τόσο άμεσα συμφωνία. Μάλιστα προϊούσης της ώρας πλήθαιναν και οι αντιδράσεις εκ μέρους των «θεσμών» οι οποίοι δεν έβλεπαν συμφωνία ενώ η Ελλάδα έβλεπε.
Μα τι στην ευχή; Αλλήθωροι είμαστε πια; Αλλού κοιτάμε και αλλού βλέπουμε;
Χώρια που ήρθε και αυτή η περίφημη αμερικανική βοήθεια που περιμέναμε «πώς» και «τι».
Μια φορά παλιά το «σχέδιο Μάρσαλ» και μία φορά τώρα ο Λιού(ι) ένα από τα ανιψάκια του Ντόναλντ Ντακ, που τυγχάνει να είναι και υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και κάνει μία… ηγεμονική δήλωση τύπου, ότι οι δανειστές θα πρέπει να δείξουν μεγαλύτερη ευελιξία και ότι η Ελλάδα θα πρέπει να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι για να κλείσει άμεσα η συμφωνία. Και σιγά μην άφηνε αναπάντητη την πέραν του Ατλαντικού παραίνεση ο… αίλουρος, Σόιμπλε! Απάντησε άμεσα διά εκπροσώπου ότι «έχουμε ήδη δείξει τη μεγαλύτερη ευελιξία σε αυτό το πρόγραμμα»! Πόσο πιο ευέλικτος να γίνει πια;! Πόσο;
Χθες πάλι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εξέπεμπε SOS περί αυξημένου κινδύνου χρεοκοπίας στην Ελλάδα.
Στο μεταξύ έχουμε και επέτειο.
Πριν από 36 χρόνια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαζε την υπογραφή του στην ιστορική συμφωνία προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στις 29 Μαΐου 1979 άνοιγαν οι πόρτες της ΕΟΚ (τότε) για την Ελλάδα σε μία ατμόσφαιρα έμπλεη συγκίνησης και χαράς. Ποιος να το ‘λεγε ότι 36 χρόνια μετά η χώρα θα βρισκόταν με το ένα πόδι απ’ έξω, κινδυνεύοντας να μείνει έξω στο ποδόμακτρο και να γρατσουνάει την πόρτα προσπαθώντας να μπει και πάλι μέσα.
«Πού είσαι νιότη που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος»!
