Λοιπόν, κάθισα να ακούσω τον Αλέξη Τσίπρα στο κρατικό κανάλι, μια συνήθεια παλιά, από τότε που μαθητής ακόμη άκουγα με προσοχή τον παππού Καραμανλή και αργότερα, φοιτητής, τον «μεγάλο» (Αντρέα).
Ένας άλλος Τσίπρας πια, που μιλάει μια άλλη γλώσσα. Επενδύσεις… Επιχειρηματικότητα… Μπίζνες... Όχι πια Grexit, αλλά... Grinvest… Δεν πρωτοτύπησε ο λογογράφος του πρωθυπουργού. Λίγα χρόνια πριν, κάποιος άλλος είχε λανσάρει στον Σαμαρά τον όρο... Grecovery και εκείνος το αμόλησε πάλι στη ΔΕΘ. Στα κλισέ και τα συνθήματα ήμασταν πάντα δυνατοί.
Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται ότι έκανε την επιλογή του… Και για να μην γκρινιάζουν κάποια κολλημένα «ταγάρια» με «αραχνιασμένα» μυαλά μέσα στο κόμμα και για να μην πέσουν και μας πλακώσουν τα εικονίσματα του Λένιν και του Στάλιν ή του Άρη Βελουχιώτη σε όσα κομματικά γραφεία απέμειναν ακόμη, κάτι ψέλλισε για «δίκαιη ανάπτυξη» (υπάρχει και... άδικη ανάπτυξη άραγε;).
Φυσικά, το υποψιασμένο πια ελληνικό ακροατήριο αντιλαμβάνεται ότι αυτά είναι πυροτεχνήματα που απλώς πρέπει να πλαισιώσουν τη γιορτή. Κατανοεί – ίσως και να δικαιολογεί - ότι ένα 24ωρο πριν, μιλώντας με τον Μακρόν, συμφωνήθηκαν όλα. Όπως έχουν συμφωνηθεί και με τη Μέρκελ, τον Ομπάμα παλαιότερα, τίποτε δεν αφήνεται πια στην τύχη του.
- Alexis θέλω τα νερά, θέλω μερίδιο στους υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο, θέλω το έναν θέλω το άλλο, έχω και ωραία Μιράζ, και ωραία Ραφάλ, καιρό έχεις να ψωνίσεις cheri. Κι εγώ θα σε στηρίξω στην 3η αξιολόγηση, θα μιλήσω και στον Μάριο να σε βάλει στην ποσοτική χαλάρωση λίγο πριν τις εκλογές που θα ’χεις ανάγκες,διότι ο φίλος τον φίλο στην ανάγκη ε; Εμ πώς Cava Alexis?
Χαμογελάω καθώς αναλογίζομαι με τι ταχύτητα τρέχει καμιά φορά η ιστορία. Τρία χρόνια μόλις πριν, ο Alexis έσκιζε Μνημόνια, καταργούσε ΕΝΦΙΑ, βαρούσε νταούλια… Μπροστά του γελαστοί και επευφημούντες Πάνος Λαφαζάνης, Δημήτρης Στρατούλης (ζάει αυτός;), Ζωή Κωνσταντοπούλου, Νάντια Βαλαβάνη… Προχτές έψαχνα να τους βρω σε κανένα πλάνο… Πού χάθηκαν όλοι αυτοί; Κάτι μου είπαν ότι η Ζωή έτρεχε στα Παρίσια να διαδηλώσει παρέα με τον σύντροφο Μελανσόν κατά των μεταρρυθμίσεων του Μακρόν. Κάπως πρέπει να περνά την ώρα του κανείς σ’ αυτήν τη ζωή και οι όχθες του Σηκουάνα είναι ιδανικές για να ξεχνάς τη μελαγχολία του φθινοπώρου. Άσε που η σύντροφος Νάντια μπορεί και να αισθάνεται πιο ήρεμη τώρα που η οικονομία παρέμεινε καπιταλιστική και τα 200.000 ευρώ της μαμάς της δεν κινδυνεύουν απ’ τους... κομμουνιστές.
* * *
ΠΟΣΟ Αλέξη να δεις πια; Κάνεις ένα ζάπινγκ γιατί οι καιροί είναι τηλεοπτικώς ενδιαφέροντες. Η ελληνική διαπλοκή θέτει και πάλι σε τροχιά το Mega. Κι εμείς, οι πάντα ανίσχυροι τηλεθεατές, οι πολίτες του καναπέ έτοιμοι να ακούσουμε ξανά ό,τι θα μας σερβίρουν με την αξεπέραστη και εκλεπτυσμένη τεχνική τους όλοι αυτοί οι τηλε- μάστορες της χειραγώγησης του κοινού.
Η Δεξιά έπεσε, το ΠΑΣΟΚ έπεσε, πρώτη φορά Αριστερά, αλλά η ιθαγενής διαπλοκή «ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά». Σαν το γνωστό ανέκδοτο με τον κυρ Παναγιώτη που πάει πάντα στον ίδιο οίκο ανοχής, όπου αλλάζουν μόνο τα «κορίτσια»... Έτσι, όλη η χώρα ξέρει σήμερα ότι το παιχνίδι πια στην Ελλάδα της Αριστεράς το κάνουν οι δυο νέοι πόλοι εξουσίας: Μαρινάκης από τη μια, Σαββίδης από την άλλη… Δυο κανονικά στρατόπεδα, δυο μαντριά, που ήδη στρατολογούν συμμάχους. Ή με μας, ή μ’ αυτούς. Η νέα ελληνική διαπλοκή έχει ξανά ποδοσφαιρικές ομάδες, αγοράζει εφημερίδες, ξαναστήνει χρεοκοπημένα κανάλια και κλείνει το μάτι στα πολιτικά κόμματα. Τι άλλαξε εν τέλει; Μόνο τα πρόσωπα. Τους περιβόητους «Μπομπολαίους» και «Βαρδινογιάννηδες» διαδέχτηκαν οι νέοι εγχώριοι βαρόνοι για να στήσουν το ίδιο ακριβώς σκηνικό και να μοιραστούν την ίδια πίτα. Μόνο που εν έτει 2017, με τους πολίτες κάπως πιο υποψιασμένους, όλοι αυτοί μοιάζουν με κακέκτυπα, με αληθινές καρικατούρες των προκατόχων τους οι οποίοι φρόντιζαν τουλάχιστον να μην εκτίθενται με γραφικά επεισόδια ξυλοδαρμών των... δικηγόρων τους σε γνωστά πολυτελή εστιατόρια της Βουλιαγμένης.
Η παρακμή της Ελλάδας φαίνεται τελικά ακόμη και στη διαπλοκή της... Κάποτε ήταν Μποδοσάκηδες, Λάτσηδες, Ωνάσηδες και Νιάρχοι. Αυτοί κυβερνούσαν μεν τη χώρα διά διαταγμάτων (που ετοίμαζαν στα εφοπλιστικά τους γραφεία τους και που η Βουλή απλώς επικύρωνε) πλην όμως μετρούσαν και στη διεθνή πιάτσα. Όταν κάποτε πήγε ο Ωνάσης στη Γερμανία να δει αν μπορεί να ναυπηγήσει εκεί καράβια, λέγεται ότι το... μισό Υπουργικό Συμβούλιο έσπευσε τότε να τον δει και να τον πείσει τάζοντας τα πάντα. Στις θαλαμηγούς της τότε διαπλοκής φιλοξενούνταν πρωθυπουργοί σαν τον Τσόρτσιλ, βασιλιάδες και πρίγκιπες μεγάλων Κρατών, που τους διασκέδαζαν καλλιτέχνες με παγκόσμιο κύρος σαν την Κάλλας και τον Φρανκ Σινάτρα. Η τότε ελληνική διαπλοκή «έφτυνε» στα μούτρα το αμερικανικό κατεστημένο «κλέβοντας» από το σαλόνι το πιο ακριβό του κομμάτι, τη χήρα των Κέννεντυ, την Τζάκι. Και σήμερα, στη θέση αυτών ο... Μαρινάκης – εφοπλιστής γ’ κατηγορίας, τον παππού του ο Ωνάσης ούτε λοστρόμο δεν θα τον έκανε και ο Σαββίδης, ρωσοπόντιος ολιγάρχης, γνήσιο προϊόν του μετασοβιετικού νέο-καπιταλισμού. Ε, κάπου είναι και θέμα αισθητικής…(Τουλάχιστον να παίζουν στα κανάλια τους και καμιά καλή ταινία να χαζεύουμε…)
Προχωράει ο Σεπτέμβρης, να που ανοίγουν κιόλας τα σχολεία, μαζεύονται οι οικογένειες. Ψυχραίνει τα βράδια, ο χειμώνας στέλνει τα μηνύματά του. Πάλι καλά που «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα» δεν πιάνουν τίποτε Τυφώνες σαν την Ίρμα, να μας πάρει και να μας σηκώσει.
Ή μήπως – όπως θα ‘λεγε και ο ποιητής- «θα ήτο κι αυτό μια κάποια λύσις;».
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
