Η εμπειρία της χρεοκοπίας δεν μας απάλλαξε από το μικρόβιο του Θανασάκη. Ζούμε επτά χρόνια τώρα με πολλές πολιτικές φαντασιώσεις, σαν το Θανασάκη. Με την επταετή φαντασίωση των success stories με παραλλαγές. Με τη φαντασίωση ότι οσονούπω η χώρα βγαίνει από την κρίση. Με τη φαντασίωση του κάθε πρωθυπουργού ότι μόνο αυτός είναι ικανός να το πετύχει. Η ΔΕΘ, κάθε έτος, συμβολίζει την έναρξη του ετήσιου πολιτικού κύκλου. Γίνεται ερήμην μας ο δικός μας Θανασάκης της αυτοπεποίθησης, της αισιοδοξίας, των προσδοκιών και εν τέλει της ματαίωσης.
Όμως, όπως ο Θανασάκης, ούτε εμείς μαθαίνουμε, παρά τις συσσωρευμένες εμπειρίες επτά ετών χρεοκοπίας . Και επιμένουμε σε κάθε ΔΕΘ τα τελευταία επτά χρόνια να γινόμαστε μάρτυρες της ίδιας εικονικής πραγματικότητας περιορισμένης διάρκειας. Δεκτή και δικαιολογημένη η εικονική πραγματικότητα θα πει κανείς. Αναμφίβολα η ΔΕΘ δημιουργεί συνθήκες εκτεταμένης προβολής στους πολιτικούς αρχηγούς και σπεύδουν να την εκμεταλλευτούν. Τους παρέχεται η δυνατότητα να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και το κάνουν.
Τι μπορούμε να περιμένουμε φέτος από τους δύο κατεξοχήν πολιτικούς αρχηγούς; Το αφήγημα του κ. Τσίπρα είναι δεδομένο. Θα αφορά το τέλος των μνημονίων τον Αύγουστο του 2018 και την αναιμική ανάπτυξη. Αναληθές. Η τρίτη αξιολόγηση που έπεται θα είναι δύσκολη και η αυστηρή κηδεμονία της χώρας δεν αμφισβητείται προς το παρόν. Η χώρα σε ένα χρόνο θα βρεθεί αντιμέτωπη με την αδήριτη πρόκληση-αναγκαιότητα σαρωτικών μεταρρυθμίσεων με μια απροετοίμαστη κοινωνία. Διαφορετικά δεν επιστρέφει στις αγορές, ούτε στην κανονικότητα. Ο πρωθυπουργός θα επιλέξει να απαντήσει στις προκλήσεις με πόλωση και διχασμό. Θα δημιουργήσει εχθρούς, ώστε να περιχαρακώσει ποσοστά που θα του διασφαλίσουν την επόμενη πολιτική μέρα. Τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις θα τις αφήσει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη με το βλέμμα στην μεθεπόμενη μέρα. Στρατηγικά για τον ίδιο σωστό. Για τη χώρα όμως;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα αυτού του διχασμού. Οφείλει να κινηθεί με ρεαλισμό. Να μην απαντήσει διλημματικά, αλλά να θέσει τα μεγάλα ερωτήματα του αύριο, τα μόνα που χτίζουν συμμαχίες και μακροχρόνιες πλειοψηφίες. Να επιβάλλει την ατζέντα χωρίς να σκιαμαχήσει. Να αποδείξει ότι δεν υπερέχει μόνο τεχνοκρατικά, αλλά και στην προοπτική, στο όραμα.
Με άλλα λόγια: Στην ελληνική πλέον πραγματικότητα δεν απαιτείται μόνο μείωση της ανεργίας. Απαιτούνται καλά αμειβόμενες δουλειές και επενδύσεις. Δεν απαιτείται κατάργηση των Πανελληνίων. Απαιτείται σχολείο προς όφελος του μέλλοντός μας. Δεν απαιτείται μόνο διασφάλιση ότι δεν θα απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. Απαιτείται δημόσια διοίκηση με διαφάνεια, λογοδοσία και λειτουργικότητα. Αυτές είναι οι πραγματικές προκλήσεις για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αυτά είναι και τα πραγματικά ζητούμενα επτά χρόνια τώρα. Και δεν θα έχουμε άλλες ευκαιρίες. Την τελευταία θα την έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και δεν δικαιούται να την απολέσει.
«Ο Θανασάκης ο πολιτευόμενος» πολιτευόταν με την οικονομική ενίσχυση του κουνιάδου του. Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να κάνει το ίδιο. Ούτε δικαιούται να γίνει η ιστορία της μία κοινωνική σάτιρα ηθών.
Του Νίκου Ντόλα*
*Ο Νίκος Χρ. Ντόλας, είναι διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών Εμπειρογνώμων γραμματείας προγράμματος ΝΔ
