Όχι των γαλακτοπαραγωγικών τετράποδων, αλλά του αρμέγματος ημών, των φορολογουμένων. Των φορο-παραγωγικών πολιτών (δεν βρίσκω και μεγάλη διαφορά ως προς τη διαδικασία) αφού πλέον το «άρμεγμα» της τσέπης των Ελλήνων, θεσμοθετήθηκε και έλαβε διαστάσεις ... εθνικής αφαίμαξης!
ΣΤΗΝ κυβέρνηση άρχισαν να αλληλοδιορίζονται (πρωτοτυπώντας και ανατρέποντας το εθιμικόν της πολιτικής, πατέρας τον γιο, αλλά ...γιος τον πατέρα!), ενώ στην αντιπολίτευση (θα έγραφα κάτι χειρότερο τώρα τι κάνουν...) ακόμα μπανιαρίζονται! Με τον Σεπτέμβρη να έρχεται φουριόζος, ληστρικός για τα νοικοκυριά και τους νοικοκυραίους, οι οποίοι άμα τη επιστροφή από τα παραθεριστικά, θα επιδοθούν στις ... κατάρες, μετρώντας στο γραμματοκιβώτιο τα στοιβαγμένα ραβασάκια!
ΠΟΣΗ αχαριστία! Αντί να χαίρεται το πόπολο που εφορίες, ταμεία, τράπεζες και οργανισμοί δεν έχασαν τις διευθύνσεις μας (!) ένας ολόκληρος πληθυσμός στέλνει τους πάντες στον αγύριστο, ενώ αμέσως μετά, ως νομοταγείς πολίτες σπεύδουν να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς, φοβούμενοι τους Συριζαίους που δεν καταλαβαίνουν Χριστό και είναι ικανοί στα καλά καθούμενα ακόμα και να σε ξεσπιτώσουν!
* ΠΡΟΣ τι όμως τέτοια σκληρότητα από μια αριστερή (τρομάρα της) κυβέρνηση; Συνήθισαν οι πεινασμένοι (λέτε από εξουσία μόνο;) το ψωμί και πώς να το αφήσουν...Διότι σου λέει ο φίλος μου ο Τζώνης, καλά για χαζούς τους πέρασες, δύο χρόνια βουλευτικά λεφτά είναι αυτά, μαζί με τα συνακόλουθά τους, επιτροπές και άλλα τέτοια, τρελοί είναι να τα χάσουν; Ο συνδικαλισμός τέλειωσε γι’ αυτούς. Γενικώς (και στα αριστερά στέκια) τους έχουν για πολύ ξύλο. Πώς να επιστρέψουν πάλι στην ανεργία; Πώς να πιάσουν και πάλι πόστο στα εργατικά κέντρα και στα συνδικαλιστικά λημέρια; Υπουργοί και γραμματείς σήμερα πώς να πιάσουν ύστερα τις μπατανόβουρτσες; Ο,τι προφτάσουν, τώρα! Ποιος ξαναβλέπει εξουσία από αυτούς έτσι μαντάρα όπως τα έκαναν, με τόσο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, υπακούοντας στους δανειστές, που εξαναγκάστηκαν να πάρουν;
ΑΛΛΑ να φταίνε μόνο αυτοί, ή σίγουρα και όλοι οι προηγούμενοι; Το πόπολο, τίποτα; Καμία ευθύνη; Που κάθεται ως χάνος να μετρά τις απανωτές σφαλιάρες και βλέπει σαστισμένος τους «ληστές» να του ξαφρίζουν το σπίτι και εξακολουθεί να κρύβεται στην ντουλάπα; Άλλος ένας φοροληστρικός Σεπτέμβρης έρχεται και ουδείς σαλεύει. Τίποτα δεν κινείται στο συνδικαλιστικό στρατόπεδο. Πώς να κινηθεί όμως, αφού οι περισσότεροι από εκείνους που πετούσαν πέτρες κατά των επισήμων στις παρελάσεις, βρίσκονται σήμερα οι ίδιοι στην εξέδρα!
* Του Χρήστου Τσαντήλα
