Πώς θα μείνει, έτσι, η οικογένειά μας στην εξουσία;» αναρωτιόταν όλο παράπονο ο πρίγκιπας. Κι, όμως, να που κάποτε ήρθε η ώρα ο πρίγκιπας Αλέξης να διαδεχθεί τον πατέρα του στον θρόνο και να γίνει πια ο ίδιος βασιλιάς, ο βασιλιάς Αλέξης ο Α’. Αναλογιζόμενος ο νέος βασιλιάς την απεριόριστη εξουσία που είχε πια στα χέρια του, σκέφτηκε κάτι μεγαλοφυές! Κάτι το οποίο θα έλυνε μια για πάντα το πρόβλημα του τυφλού γιού του και θα εξασφάλιζε την παραμονή της οικογένειάς του στον θρόνο. Αποφάσισε, λοιπόν, ο βασιλιάς Αλέξης ότι, αφού ο γιος του είναι τυφλός, θα πρέπει να τυφλωθούν και όλα τα υπόλοιπα παιδιά του βασιλείου! Έτσι, ο γιος του βασιλιά δεν θα διέφερε σε τίποτα από τους υπηκόους του και κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τις δυνατότητές του, αφού κανείς δεν θα μπορεί να βλέπει καλύτερα από τον γιο του βασιλιά. Το σχέδιο ήταν πραγματικά μεγαλοφυές. Μάλιστα, είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται το διάγγελμα που θα εκφωνούσε μπροστά στον λαό του, με το οποίο αναμφίβολα θα έπειθε για την αναγκαιότητα αυτού του μέτρου. Άλλωστε, αν το καλοσκεφτεί κανείς, το μέτρο αυτό δεν εξυπηρετούσε μόνο τα δικά του σχέδια για συνέχιση της ηγεμονίας του, αλλά και τους ίδιους τους υπηκόους! Μα ναι, όλα γινότανε για το καλό τους! Αν όλα τα παιδιά ήταν τυφλά δεν μπορούσαν να βλέπουν πιο είναι πιο ψηλό ή πιο λεπτό ή πιο όμορφο ή πιο έχει τα ωραιότερα ρούχα ή τα περισσότερα παιχνίδια! Άλλωστε, τι περιττοί ανταγωνισμοί είναι αυτοί;
Στο άκουσμα της απόφασης του νέου βασιλιά, κάποιοι χάρηκαν, ενώ άλλοι ανησύχησαν. Οι πρώτοι πίστεψαν στην καλή πρόθεση του βασιλιά τους, άλλωστε η οικογένειά του είχε κάνει αγώνες για τον τόπο κάποτε – έτσι είχαν ακούσει από τους παππούδες τους. Η ζωή συνεχίστηκε, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια πια, αφού κανείς δεν έβλεπε τι καλύτερο υπήρχε γύρω του κι έτσι δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει περισσότερο για να το αποκτήσει. Βέβαια, έτσι τυφλά που ήταν τα παιδιά δεν μπορούσαν ούτε να δουλέψουν. Αλλά και γι’ αυτό είχε λύση ο βασιλιάς: θα τους έδινε ένα μικρό επίδομα ίσα ίσα για να ζουν. Βέβαια, ως αντάλλαγμα για τη «γενναιοδωρία» του βασιλιά, τα τυφλά παιδιά θα έπρεπε να υπακούουν πάντα στη βούληση του βασιλιά και των διαδόχων του και να ζουν με τον τρόπο που επιλέγει εκείνος γι’ αυτούς. Δεν θα μπορούν πια να επιλέγουν οι ίδιοι. Η μόνη επιλογή είναι αυτή που προσφέρει ο βασιλιάς.
Είχε δίκιο ο βασιλιάς; Θα θέλατε να κατοικείτε σ’ αυτό το βασίλειο του Νότου; Αν η απάντηση είναι μάλλον όχι, τότε αυτό που περιγράψαμε δεν είναι ένα άλλο «Παραμύθι χωρίς Όνομα» μιας Πηνελόπης Δέλτα. Το δικό μας παραμύθι έχει όνομα, το όνομα του σημερινού πρωθυπουργού και του υπουργού Παιδείας. Αλλά και όλων εκείνων που με την ψήφο τους καταδικάζουν την ευκαιρία να διαπλάσσουμε μια νέα γενιά που θα ξεπεράσει την κρίση χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της Δημοκρατίας και της Γνώσης. Φυσικά, θα ήταν άδικο να ζητάμε από τους ανθρώπους περισσότερα από όσα μπορούν να πράξουν. Όταν , όμως, πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας, τον υπουργό Παιδείας και τους βουλευτές που νομοθετούν, δεν μπορούμε να αφήνουμε τη μοίρα των παιδιών μας στα χέρια ανθρώπων που στο άκουσμα της λέξης «πανεπιστήμιο» το πρώτο που σκέφτονται είναι «κατάληψη».Στα χέρια όσων επέλεξαν για τα παιδιά τους τα ακριβότερα και καλύτερα σχολεία (βλέπε Σχολή Χιλλ, όπου φοιτούν τα παιδιά του κ. Τσίπρα) και αντί να φροντίζουν να γίνουν τα δημόσια σχολεία εφάμιλλου κύρους φροντίζουν να καθοδηγούν όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης σε ένα ξεπερασμένο παρελθόν, το δικό τους παρελθόν. Και μπορεί τα παιδιά μας να καταλήξουν με χαμηλής στάθμης παιδεία, αλλά να μας «παρηγορούν» ότι τουλάχιστον μεταξύ τους δεν θα υπάρχει ανταγωνισμός, όπως τα τυφλά παιδιά του παραμυθού μας. Όμως δυστυχώς ο κόσμος μας δεν γνωρίζει σύνορα πια. Το μέτρο σύγκρισης δεν είναι τα στενά όρια της πατρίδας μας, αλλά το «παγκόσμιο χωριό». Και τα κίνητρα όσων γυρίζουν την παιδεία μας «πίσω» δεν είναι πάντα αγνά. Κι αν πρόκειται πάλι για τις αυταπάτες του πρωθυπουργού μας; Τα παιδιά μας καταδικάζονται σε μετριότητα , αλλά – το χειρότερο- σε μια κουλτούρα συμβιβασμού, απαξίωσης της προσπάθειας, εξομοίωσης, ισότητας στη μετριότητα. Κι αυτό αφορά σήμερα τη μαθητική τους ζωή, αλλά αύριο θα είναι συνυφασμένο με τη συμπεριφορά τους ως πολιτών, ως εργαζόμενων, ως φίλων, ως συντρόφων, ως συζύγων.
Φυσικά η σημαία είναι εθνικό σύμβολο. Εδώ, όμως μιλάμε για τη σημασία, όχι του εθνικού συμβόλου, αλλά για τον συμβολισμό των προτεραιοτήτων που θέτει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, οι οποίες έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά όμοιων αποφάσεων.Αφετέρου, οι αδικαιολόγητοι παροξυσμοί περί εθνικισμού δεν μπορούν να οδηγούν στον μηδενισμό και στην απαξίωση της προσπάθειας, της αριστείας, της επιβράβευσης, αλλά και της αγάπης για την πατρίδα και τα σύμβολά της. Άλλωστε, παρά τα πολλά θετικά που συνεπάγεται το παγκόσμιο χωριό που ζούμε, χωρίς σύνορα για τους ανθρώπους τις ιδέες και την κουλτούρα, η διατήρηση της εθνικής ταυτότητας και το υψηλό επίπεδο παιδείας ίσως είναι πια το μόνο αποτελεσματικό ανάχωμα απέναντι στους κινδύνους που συνεπάγεται η παγκοσμιοποίηση.
Της Αθηνάς Π. Σιαφαρίκα
*Η Αθηνά Π. Σιαφαρίκα είναι δικηγόρος (LLMOxford)
Υπότροφος ΙΚΥ, Ωνασείου, Κληροδοτήματος Παπαδάκη
Υπεύθυνη τομέα Δικαιοσύνης, ΔΗΜ.ΤΟ ΝΔ Τυρνάβου
