Και τότε απαντυχαίνανε το πιο φριχτό που είδε μάτι ανθρώπου. Μάνες βρίσκαν τα παιδιά τους να κοίτωνται νεκρά μέσα στο αίμα τους, αδέλφια τις αδελφές τους σκοτωμένες και παραλλαγμένες, παιδιά τους γονείς τους ξεκοιλιασμένους, φαμελίτες τις γυναίκες τους σφαγμένες και τα βρέφη τους λογχισμένα!...».
Το παραπάνω απόσπασμα από την αφήγηση του Τάκη Λάππα για τη σφαγή του Διστόμου, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία του Γ.Χ. Θεοχάρη, Δίστομο. 10 Ιουνίου 1914. Το Ολοκαύτωμα (2010), αποτελεί μια μικρή υπόμνηση των θηριωδιών του ναζισμού. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, συνηθίζουμε να ξεχνάμε. Θεωρούμε ότι ο ναζιστικός κίνδυνος έχει περάσει ανεπιστρεπτί και οι εγχώριες όσο και ευρωπαϊκές δυνάμεις της Ακροδεξιάς που σε πολλές περιπτώσεις «ομνύουν στον αγκυλωτό σταυρό», έχουν αποσυντεθεί.
Η αλήθεια όμως είναι κάπως διαφορετική. Είναι γεγονός ότι στο ελληνικό Κοινοβούλιο εκπροσωπούν μερίδα του ελληνικού λαού, ο οποίος άλλωστε τους έχει εκλέξει, άτομα που στο πρόσφατο παρελθόν έχουν δηλώσει ότι είναι θιασώτες του ολοκληρωτισμού. Επιπλέον, μπορεί τα κόμματα της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη να μην πλειοψήφησαν στις εθνικές εκλογές που διεξήχθησαν σε σημαντικά κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά απέδειξαν σε αυτές ότι διαθέτουν υπολογίσιμη εκλογική επιρροή, που τα έχει μεταβάλει σε «συστημικά» κόμματα, κόμματα εξουσίας.
Το ανησυχητικό για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα φαινόμενο είναι ότι ο πολιτικός αριβισμός που έχει επικρατήσει τις τελευταίες δεκαετίες με αποτέλεσμα η ανάδειξη για τους περισσότερους σε πολιτικά αξιώματα να ισοδυναμεί με μια αρκετά προσοδοφόρα επαγγελματική ενασχόληση, οδηγεί ακόμη και σε πολιτικούς εναγκαλισμούς με εκπροσώπους της Ακροδεξιάς.
Άλλωστε ο προσεταιρισμός βουλευτών της Χρυσής Αυγής, διατηρώντας πάντοτε τα προσχήματα, και η «αξιοποίησή τους» από τα δύο μεγάλα κόμματα για να εξυπηρετηθούν εκατέρωθεν πολιτικές σκοπιμότητες, αποτέλεσε σε κάποιες περιπτώσεις θλιβερή κοινοβουλευτική πρακτική.
Προφανώς δεν παραπλανά κανέναν ότι η Ακροδεξιά έχει μεταβάλει τελευταία τον τρόπο που πολιτεύεται, καθώς έχει εγκαταλείψει τη ρητορική του μίσους που χρησιμοποιούσε στο παρελθόν και μετριάσει αισθητά τις εξάρσεις βίας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι τα μέλη της έχουν αλλάξει πραγματικά ιδεολογικές πεποιθήσεις και πρακτικές.
Ευτυχώς, στο χώρο του Κοινοβουλίου επιβιώνουν ακόμη θαρρετές φωνές, όπως αυτή του βουλευτή Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας, Κώστα Τζαβάρα, για να υπενθυμίζουν και στους υπόλοιπους το πραγματικό πρόσωπο της Ακροδεξιάς και την πρόσκαιρη και προσχηματική της μετάλλαξη, ώστε να προσποριστεί εκλογικά οφέλη στο μέλλον.
Βέβαια, ο κ. Τζαβάρας στηλίτευσε τη χυδαιότητα στη συμπεριφορά βουλευτή της Χρυσής Αυγής στην Ολομέλεια του Κοινοβουλίου σε πρόσφατη συνεδρίαση, από τον οποίο προκλήθηκε με τρόπο που χαρακτηρίστηκε από άλλους βουλευτές ως «πεζοδρομιακός». Στη συνέχεια, και με αφορμή τη χυδαία συμπεριφορά του βουλευτή της Χ.Α., ο Τζαβάρας έθεσε ζήτημα ανοχής των κομμάτων στην προσβολή των αξιών της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, στην οποία κατά τη γνώμη του επιδίδονται οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής.
Το αυθόρμητο ξέσπασμα του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο αξίζει να σημειωθεί ότι επιδοκιμάστηκε από όλες σχεδόν τις πτέρυγες του Κοινοβουλίου, μηδέ εξαιρουμένων βουλευτών της κυβερνώσας παράταξης, επαναφέρει στο προσκήνιο το «πρόβλημα» με τη Χρυσή Αυγή και κυρίως επισημαίνει ότι ο κίνδυνος του ναζισμού είναι ακόμη υπαρκτός και δεν επιτρέπει εφησυχασμό. Κι αυτό σε μια περίοδο που κανείς δεν ασχολούνταν με τη Χρυσή Αυγή...
Ωστόσο, παρά τα ενθαρρυντικά μηνύματα που εξέπεμψε η αντίδραση του Κοινοβουλίου στη συμπεριφορά του βουλευτή της Χ.Α., η πολιτική καθημερινότητα των τελευταίων μηνών αποδεικνύει ότι η αγκίστρωση στην εξουσία αλλά και η διηνεκής προσπάθεια αναρρίχησης σε αυτή, «συγχωρεί» ακόμη και πολιτικές «θωπείες» με την Ακροδεξιά. Φαίνεται ότι οι πολιτικοί μας δε διδάσκονται πια από το παρελθόν...
Από τον Βασίλη Πλατή
Ο Βασίλης Πλατής, είναι φιλόλογος-δρ. Ιστορίας Α.Π.Θ.
