Ο κίνδυνος αυτός είναι γνωστός στη Διεύθυνση Υδραυλικών Έργων του υπουργείου Υποδομών καθώς και στην ΕΥΔΑΠ. Γνωρίζουν ότι το καλοκαίρι του 1993 κινδύνεψε από λειψυδρία η Αθήνα και ότι για την αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου το τότε υπουργείο Δημοσίων Έργων είχε προκηρύξει μειοδοτικό διαγωνισμό για τη μεταφορά νερού με πλοία από τις εκβολές του Αχελώου στην περιοχή των Άσπρων Σπιτιών της Φθιώτιδας και τη μεταφορά του από εκεί στη διώρυγα που μεταφέρει νερό από το φράγμα του Μόρνου στην Αθήνα, μέσω της κατασκευής σιδερένιου αγωγού.
Ο διαγωνισμός διεξήχθη και αναδείχθηκε ο μειοδότης. Κατά τη διαδικασία όμως υπογραφής της σχετικής συμβάσεως, ανέκυψαν ορισμένα ζητήματα, τα οποία δεν είχαν προβλεφθεί μέσα στον πυρετό της μεγάλης ανάγκης. Η καθυστέρηση που προέκυψε για την αντιμετώπισή τους και οι ισχυρές βροχοπτώσεις που επακολούθησαν τον Νοέμβριο συνέβαλαν στην αποτροπή της δαπάνης γι’ αυτό το έργο. Μάλιστα, ο κίνδυνος λειψυδρίας ήταν τόσο μεγάλος που οδήγησε το υπουργείο να εξετάσει, παράλληλα με τη μεταφορά νερού με τα πλοία, και την απευθείας ανάθεση του έργου για την κατασκευή αγωγού μεταφοράς νερού από τον Αχελώο στο υδραγωγείο του Μόρνου. Δηλαδή ενός έργου άκρως αντιοικονομικού, που συνεπάγετο πέραν της τεράστιας δαπάνης κατασκευής του και τεράστια έξοδα λειτουργίας.
Δυστυχώς το μέγα πρόβλημα της επάρκειας ύδατος για την ύδρευση της Αθήνας μόνο με τα νερά του Αχελώου μπορεί να αντιμετωπιστεί και μαζί με αυτό, θα αντιμετωπιστούν και προβλήματα υδρεύσεως άλλων περιοχών, που μεσοπρόθεσμα θα παρουσιαστούν. Είναι συνεπώς αδήριτος η ανάγκη τα νερά του Αχελώου να παραμείνουν ως «απόθεμα ασφαλείας» για την ύδρευση της Αθήνας, να αποδεσμευτούν από την άρδευση της Θεσσαλίας, και να αρχίσει η σύνταξη για τις απαραίτητες μελέτες και ο προγραμματισμός των αναγκαίων έργων.
Δεν πρέπει να διαφεύγει την προσοχή των πολιτειακών παραγόντων, κυρίως όμως των αρμοδίων υπηρεσιακών παραγόντων, ότι για πολλά χρόνια οι ανάγκες για ύδρευση της Αθήνας έχουν στερήσει την άρδευση του κάμπου της Κωπαΐδας από τα νερά της λίμνης Υλίκης, παρά τη συμβατική υποχρέωση του κράτους να επιτρέπει την απόληψη από αυτήν 150 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων ύδατος για την άρδευσή της. Είναι εξάλλου γνωστά τα σοβαρά επεισόδια που δημιουργήθηκαν μεταξύ των κατοίκων για το μοίρασμα των λιγοστών νερών από τις πηγές του βοιωτικού Κηφισού το καλοκαίρι του 1977, και αντιλαμβάνεται ο καθένας το μέγεθος του προβλήματος όταν το κράτος, πέραν του ζητήματος λειψυδρίας της πρωτεύουσας, θα υποχρεωθεί να αποζημιώνει και τους γεωργούς της Κωπαΐδας, επειδή αποφάσισε να αρδεύσει τη θεσσαλική πεδιάδα «παίρνοντας τα δικά τους νερά». Το αρδευτικό πρόβλημα της Θεσσαλίας πρέπει να αντιμετωπιστεί με άλλους τρόπους και κυρίως με την ανάπτυξη μη υδροβόρων καλλιεργειών, με οικονομία νερού και με την ενδεχόμενη χρησιμοποίηση σημαντικού μέρους της πεδιάδος της για την ανάπτυξη ανταγωνιστικής κρεατοπαραγωγής, η ύπαρξη της οποία είναι καθοριστική για την εθνική οικονομία, μέσα από αποζημίωση των ιδιοκτησιών εκείνων οι οποίες θα παραδοθούν στην ανάπτυξη μεγάλων μονάδων κρεατοπαραγωγής.
Δημήτριος Κοτσώνης - πολιτικός μηχανικός
