Τον βασάνιζε όμως μέρες τώρα ένα λαθάκι με τα "Δικαιώματα" στα βαμβάκια που δεν είχαν περαστεί στο σύστημα, έτσι του έλεγαν από το γεωπονικό γραφείο, κι όλο τον έζωναν τα φίδια... Έπαιρνε τηλέφωνο μέρες στο Υπουργείο, μάταια όμως, χτυπούσε χτυπούσε κι απάντηση καμία. Το είχε αποφασίσει από μέρες ο κυρ Γιώργος, θα κατέβαινε στην Αθήνα να δει ποιο ήταν το «λαθάκι» αυτό... Δεν τον τρόμαζε η πολυκοσμία της πρωτεύουσας ούτε είχε και άγχος πώς θα κινηθεί και πώς θα βρει αυτό που ήθελε... Είχε σπουδάσει στην ΑΣΟΕΕ γαρ, πέντε χρόνια είχε περάσει εκεί, έστω κι αν το κλεινόν άστυ είχε εντελώς άλλη μορφή τότε πριν 30-35 χρόνια...
Ο κ. Γιώργος ζούσε στο χωριό μια ζωή, είχε φύγει μόνο για να σπουδάσει και για το στρατιωτικό, και ήταν ευτυχισμένος. Είχε παντρευτεί την Τριανταφυλλιά και είχαν μία κόρη, τη Χριστίνα, που τώρα έκανε το μεταπτυχιακό της στην αρχαιολογία στη Γερμανία. Να πάμε στο κορίτσι, του έβαζε τις φωνές κάθε τόσο η σύζυγος, θα μας την πάρει κανένας Γερμανός με σανδάλια και άσπρη κάλτσα, πάμε να δούμε τι γίνεται... Κι αυτός ήθελε να πάει, δεν είχε βγει ποτέ εκτός Ελλάδας, ήθελε να δει και τις συνθήκες που ζούσε η κόρη του, αλλά τον έτρωγε αυτό το λάθος με τα χωράφια. Θα πήγαινε να διορθώσει τα πράγματα στην Αθήνα και μετά πρώτα ο Θεός εισιτήρια για Βερολίνο.
Εφτασε στην πρωτεύουσα στις 11 το πρωί, πήρε ένα ταξί και κατευθύνθηκε στο Υπουργείο Γεωργίας στην Αχαρνών. Η δουλειά του έγινε μέσα σε λίγα λεπτά, μικρή «αβλεψία» του συστήματος του δικαιολογήθηκε η υπάλληλος. Φεύγοντας πέρασε μπροστά από καμιά δεκαριά τηλέφωνα που χτυπούσαν ασταμάτητα, μπήκε στον πειρασμό να σηκώσει ένα και να πει στον χριστιανό στην άλλη πλευρά της γραμμής ότι ματαιοπονεί που περιμένει να το σηκώσουν, αλλά να έρθει στο υπουργείο αν θέλει να κάνει τη δουλειά του. Τελικά δεν το έκανε...
Το εισιτήριο της επιστροφής ήταν για το απόγευμα, και επειδή πάντα του άρεσε να περπατάει κάτω από τον αττικό ουρανό αποφάσισε να κάνει μια βόλτα κι όπου τον βγάλει ο δρόμος, χρόνο είχε... Περπάτησε στα σοκάκια γύρω από την Ακρόπολη, ανέβηκε την Ερμού, καμάρωσε λίγο τους τσολιάδες στο Σύνταγμα κι ανηφόρισε προς Κολωνάκι... Ηπιε ένα εσπρεσάκι γρήγορο και πήρε τη Σόλωνος. Παραξενεύτηκε που είδε λίγο πιο κάτω, εκεί που η Σκουφά γίνεται Ναβαρίνου, μέρα μεσημέρι μια κλούβα των ΜΑΤ, αλλά δεν έδωσε σημασία και προχώρησε. Στην πλατεία Εξαρχείων, αγαπημένος του τόπος ως φοιτητή, είδε πεντέξι «καλόπαιδα» να φωνάζουν και να αλληλοσπρώχνονται, ασυνείδητα περπάτησε προς τα κει, μέχρι που ένας εξ αυτών στράφηκε προς το μέρος του και του «μίλησε»: «Μπάρμπα, έφυγες για να μη σε φύγουμε...». Το ύφος του δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας, κάτι γινόταν εκεί και δεν ήθελαν μάρτυρες ή παράξενους. Ο κ. Γιώργος μετά το ξάφνιασμα, πήρε άρον άρον την κατηφόρα...
Γκέτο, μονολόγησε, γκέτο στο κέντρο της Αθήνας! Μέρη που κυριαρχεί ο νόμος του παραλόγου, ένας χώρος που κινείται στα αχαρτογράφητα νερά μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, ελευθερίας και ασυδοσίας, με τους πολίτες να διαπιστώνουν καθημερινά την έλλειψη της πολιτείας, με τους άλλους τους κακούς να κάνουν κουμάντο, που φυσικά δεν είναι οι «αντιεξουσιαστές» που κι αυτοί έχουν το -μεγάλο- μερίδιό τους για την παγιωθείσα κατάσταση, αλλά οι ναρκοέμποροι, οι σωματέμποροι κι ό,τι άλλο μπορεί να φυτρώσει σε μέρη με μηδενική αστυνόμευση. Οι χώροι «ελευθερίας» που έχουν κερδίσει οι «συλλογικότητες» δεν έχουν καμία σχέση με το «απελευθερωτικό κίνημα» όπως αυτές το ορίζουν, αλλά με πρακτικές του κοινού εγκλήματος. Και βέβαια δεν είναι χθεσινό φαινόμενο, αλλά κάτι που σέρνεται χρόνια τώρα, με την περιοχή - όπως λένε δικοί του άνθρωποι που ζουν στην πρωτεύουσα - να θεωρείται μη προσεγγίσιμη ακόμη και για ασθενοφόρα ή την πυροσβεστική! Ενδόμυχα και για μια στιγμή κατηγόρησε τον εαυτό του που θέλησε να περάσει από μια περιοχή για την οποία τόσα κακά είχε ακούσει, και έδωσε μια υπόσχεση: Αν το... Υπουργείο τον ξαναφέρει στην Αθήνα να μην ξαναπεράσει από κει. Αλλά έπειτα κι αφού το ξανασκέφτηκε, πήρε πίσω όσα υποσχέθηκε στον εαυτό του, δεν θα άφηνε τίποτα και κανέναν να του χαλάσει τις αναμνήσεις...
Στο τρένο της επιστροφής είχε μια γλυκόπικρη επίγευση από την επίσκεψή του στην Αθήνα, αφενός είχε απαλλαγεί από το βραχνά του «λάθους», αφετέρου δεν μπορούσε να αντιληφθεί πώς μια τόσο εμβληματική για πολλά όμορφα πράγματα την εποχή της νιότης του συνοικία της είχε μετατραπεί σε μία περιοχή που κυριαρχεί το -εδραζόμενο στο εμπόριο ναρκωτικών για παράδειγμα- «λούμπεν» κεφάλαιο...
Τουλάχιστον, όμως, τώρα θα πήγαινε απερίσπαστος στην κόρη, να σταματήσει και η Τριανταφυλλιά την γκρίνια...
Θανάσης Αραμπατζής
