Μακρυγιάννης
Είναι περίτρανη αλήθεια, από τα πανάρχαια χρόνια ακόμα, σύμφωνα πάντα με τους ψυχολόγους, τους ψυχαναλυτές, τους ανθρωπολόγους, τους κοινωνιολόγους, και όλους εκείνους τους ερευνητές επιστήμονες που μελέτησαν και μελετούν την ανθρώπινη φύση στο διάβα της εξελεγκτικής πορείας της, πως, το ψέμα, το κουβαλάμε όλοι εμείς οι άνθρωποι μέσα μας, από τη γέννησή μας, και ιδιαίτερα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, που ανάλογα με το περιβάλλον και τις συνθήκες που ζούμε, το υιοθετούμε, κατά περίπτωση. Δηλαδή, είναι σύμφυτο με το κοινωνικό DNΑ μας, μπορούμε να πούμε κατά κάποιο τρόπο, γι’ αυτό και τα: «Κατά συνθήκη ψεύδη» , του Μαξ Νορντάου, τα έχουμε σε γενικές γραμμές αποδεχτεί σαν κοινωνία.
Είναι άλλο ζήτημα όμως και υπόθεση ζωής, τα λευκά, τα απρόσβλητα, τα «κατά συνθήκη ψεύδη» που υιοθετήσαμε, που βιώσαμε και καλλιεργήσαμε, όλοι εμείς οι άνθρωποι, και άλλο ζήτημα στη ζωή μας, τα εξ επαγγέλματος επικοινωνιακά, επισκοπικά και πλανερά ψέματα των πολιτικών και εξουσιαστών κυβερνητών του κόσμου.
Μελετώντας κανείς την πολιτική ιστορία του τόπου μας, θα διαπιστώσει, πως, με τα συνειδητά πλανερά ψέματα, καταστρώνονται μακροπρόθεσμα και βραχύβια σχέδια, που σκοπό και στόχο έχουν πάντα, την παραπλάνηση, την παραπληροφόρηση και την εξαπάτηση του λαού μας, με απώτερο σκοπό και στόχο τον προσπορισμό και την εκμετάλλευση της κοινωνίας των πολιτών, από τους κρατούντες και την τάξη που εκπροσωπούν στον τόπο μας. Αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα που βλέπουμε, που ζούμε πάντοτε σ’ αυτό τον τόπο.
Στις μέρες μας τα σίριαλ, που παίζονται απ’ τους πολιτικούς μας, που είναι οι πρωταγωνιστές, οι εξουσιαστές μας, είναι γεμάτα από ψευτιά, απάτη, θρηνωδία. Και όλα τα σενάρια που γράψανε οι ίδιοι, αποσκοπούνε πάντοτε στην παραπλάνησή μας. Σ’ αυτή την αποκοίμηση, τον αποπροσανατολισμό μας. Και κατά βάση, κάθε τι που γίνεται, σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, καλό ή κακό, συνοδεύεται από μια δικαιολογία, συνήθως είναι ψεύτικη, πλανεύτρα, δολερή. Ωστόσο απαραίτητη, για να προσφέρει στους ανθρώπους μια βάση σιγουριάς, ώστε, να μην αντιδράσουν σύννομα, κατά των λαοπλάνων και ανατρέψουν τα σαθρά, τα πλάνα σχέδιά τους.
Ο λαός μας ζώντας, βλέποντας κι ακούγοντας τα θλιβερά, τα τόσα, εκφράζεται ανάλογα και δραστηριοποιείται, πολύτροπα και λαϊκά, πολλές φορές μ’ αγώνες, που ξεμπροστιάζουν την ψευτιά, την πλάνη των κρατούντων και όλων των κακόβουλων αυτών συναμαρτούντων. Άλλες φορές στιχοπλοκεί, ωραία μανιφέστα και τραγουδάει τους καημούς, τα εσώψυχα τα ντέρτια του. Πόσες αλήθειες λιόχαρες, αλήθειες πονεμένες, γράφει ο Γκάτσος στους σοφούς, τους στίχους τους «μεγάλους», και που σπουδαία μελοποίησε ο Σταύρος ο Ξαρχάκος, και τραγουδάει με ψυχή ο Νίκος Δημητράτος. Π’ αξίζει να τους γράψουμε, ο κόσμος να θυμάται, να τραγουδάει πάντοτε με πόθο και με πάθος. Ο τίτλος είναι αληθινός κ’ οι στίχοι του το ίδιο: «Μάνα μου Ελλάς. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα / μου τα πες με το πρώτο σου το γάλα / μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια / εσύ φοράς τ’ αρχαία σου στολίδια / και δεν δακρύζεις ποτέ σου / μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου / σκλάβους ξεπουλάς. Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα / είχες ντυθεί τ’ αρχαία σου τα λούσα / και στο παζάρι με πήγες γύφτισσα μαϊμού / Ελλάδα, Ελλάδα, μάνα του καημού».
Πόσο στ’ αλήθεια επίκαιροι και ζωντανοί να είναι οι παραπάνω λιόφωτοι, του τραγουδιού οι στίχοι. Πόση αλήθεια μαρτυρούν και την ψευτιά σαρκάζουν και ξεγυμνώνουν τους ταγούς, σε όλα τους τα φόρα… Αναλογίζεται κανείς και ο ρωμιός του κόσμου πως πάντα τον εξαπατούν με πλανερά παιχνίδια, με ψεύτικα κι απατηλά, με λόγια αποκαΐδια.
Παρ’ ό,τι οι φιλόσοφοι, οι ποιητές της ράτσας, του τόπου μας, της χώρας μας, κι αθάνατης Ελλάδας, φωτίσανε πανάρχαια και δώσανε σοφία, στις Τέχνες και στα Γράμματα , στην κάθε κοινωνία. Οι Έλληνες κατάντησαν να είναι φουκαράδες… και οι ταγοί τους άκρατοι, του κόσμου ψευταράδες. Ντροπή. Αηδιάζουμε, απ’ τις ψευτιές που λένε, οι λαοπλάνοι άρχοντες, που τις ζωές μας καίνε. Καμιά αξία, ιδανικό, δεν έχουνε οι φαύλοι, τον κόσμο κοροϊδεύουνε, οι τιποτένιοι, οι νάνοι…
Να λοιπόν ποιο είναι το πιο κρυφό, το πιο κακουργηματικό, το πιο φονικό και πολλές φορές ακαταλαβίστικο όπλο των πολιτικών, στον τόπο μας, που χρησιμοποιείται πάντα συνειδητά, για την επίτευξη κάθε σκοπού και στόχου, σε βάρος αυτής της χώρας μας και του δύσμοιρου λαού μας. Το πλανερό το ψέμα. Με μια αληθοφάνεια, «περνάνε» κάθε ψέμα και ξεγελάνε πάντοτε τους άμοιρους πολίτες, τους Έλληνες , τους έξυπνους … ρωμιούς και Ελλαδίτες. Ψευτιά εδώ, ψευτιά εκεί, ψευτιά ο κόσμος όλος, απ’ την ψευτιά θα σηκωθείς και στην ψευτιά θα πέσεις, που έγραφε και ο σπουδαίος σατιρικός ποιητής μας, ο Γ. Σουρής.
Όσο όμως κι αν το ψέμα μας βολεύει πολλές φορές και μας εξυπηρετεί σε πράγματα και καταστάσεις της καθημερινότητας, έχει πάντα κοντά ποδάρια που λέει ο Λαός μας και ημερομηνία λήξεως. Η λυτρωτική αλήθεια το αποκαλύπτει πάντοτε, όσα χρόνια κι αν περάσουν και το καταδικάζει. Γιαυτό, όσο σκληρή, όσο πικρή και όσο καυστική κι αν είναι η αλήθεια πρέπει να λέγεται σε κάθε μια περίπτωση, σε όλες τις εκφάνσεις. Γιατί η αλήθεια είναι το φως, το φως όλου του κόσμου, που λάμπει πανανθρώπινα σαν ήλιος νοητός. Ενώ το ψέμα κρύβεται και είναι το σκοτάδι και βλάπτει όλα τα δίκαια, την πρόοδο και τους λαούς, την ομορφιά του κόσμου.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα
* Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης ποιητής και ιστορικός μελετητής
