Στην ελληνική κοινωνία (κυρίως της Κύπρου), που τη χαρακτηρίζει μια άκρατη επιδειξιομανία, όπου η κοινωνική θέση του καθενός προσμετρείται πρωτίστως με την επιδεικτική/προκλητική κατανάλωση (με παντελή σχεδόν απουσία πολιτιστικής κουλτούρας) είναι δύσκολο να βρεις κοινό σημείο αναφοράς προκειμένου να αλλάξεις τη νοοτροπία των ανθρώπων. Και σε μια τέτοια κοινωνία, είναι εξαιρετικά εύκολο κάποιος που επιδιώκει να εφαρμόσει μια συγκεκριμένη πολιτική (στη περίπτωση μας μια δικών του προδιαγραφών λύση του Κυπριακού), να επηρεάσει και τελικώς να κατευθύνει τους πολίτες. Αρκεί μόνο να υποσχεθεί πακτωλό χρημάτων! Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που τελευταίως ασχολούμαστε περισσότερο με τα οικονομικά παρά με την ουσία της λύσης. Πάει καιρός που ο όρος δίκαιη λύση αποσύρθηκε από το λεξιλόγιο μας!
Ας πάμε τώρα μαζί πίσω στο χρόνο, πριν ακριβώς έξι δεκαετίες για να θυμηθούμε μια αληθινή ιστορία που οι περισσότεροι φαίνεται να αγνοούμε ή να έχουμε ξεχάσει. Ήταν άνοιξη του 1956. Σ’ ένα στενό και ανήλιαγο κελί κλεισμένος, ένας μεγάλος Ήρωας, αποποιούμενος κατά τρόπο μοναδικό τα αργύρια της προδοσίας, τολμά να εκστομίσει κατάμουτρα στον άγγλο κυβερνήτη της αποικιοκρατίας στην Κύπρο (που τον επισκέφτηκε στο κελί του), εκείνο που έγραψαν κονδυλοφόροι ανεξίτηλοι στα ταπεινά βιβλία της αιωνιότητας. Ένας εργάτης της γης, ένας νέος που σπούδασε την επιστήμη της γεωπονίας, ένας ανιδιοτελής πατριώτης, ένας διορατικός άνθρωπος και οραματιστής, ένας μοναδικός κι ακάματος πολεμιστής-αντάρτης, ερωτευμένος με τη λευτεριά και την Ελλάδα, τόλμησε να επιστρέψει την προσβολή στον ίδιο τον εκπρόσωπο της τυραννικής διακυβέρνησης της ιδιαίτερης του πατρίδας. Εξοχότατε, «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής», ήταν η απάντηση του Κυριάκου Μάτση από το Παλαιχώρι της Πιτσιλιάς, στη μυθική για εκείνη την εποχή χρηματική προσφορά (500.000 λίρες) που του έκανε ο μπαρουτοκαπνισμένος στους πολέμους κατά των εξεγερμένων στις αγγλικές αποικίες κυβερνήτης της Κύπρου, προκειμένου να του αποκαλύψει που βρισκόταν κρυμμένος ο Αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. Προηγουμένως ο Μάτσης είχε υποστεί φρικτά βασανιστήρια, ένεκα της ανταρτικής του δράσης και της άρνησης του να προδώσει τον Ενωτικό αγώνα. Τρομοκράτη τον αποκαλούσαν οι εγγλέζοι!
Ελάτε τώρα να συγκρίνουμε τη στάση αυτή του Μάτση, με τη συμπεριφορά κάποιων που σήμερα προσφεύγουν στην παράνομο επιτροπή του κατακτητή (και είναι χιλιάδες) για να λάβουν αποζημίωση για την κατεχόμενη γη τους. Και μόνο η αναφορά σε τέτοιου είδους ανεπίτρεπτες συμπεριφορές (επιεικέστατος ο χαρακτηρισμός) σε κατατάσσει πάραυτα στην κατηγορία των αδιάλλακτων και ακραίων! Τέτοια δυσθεώρητη είναι δηλαδή η διαφορά του χθες με το σήμερα! Σήμερα που το χρήμα έχει αναδειχθεί ως το βασικό εργαλείο και ο κυρίαρχος οδηγός των πράξεων και των αποφάσεων μας!
Εντάξει, το ξέρω, δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι Μάτσηδες και Αυξεντίου. Μπορούμε όμως να αντισταθούμε και να δραπετεύσουμε από ένα σύστημα που το μόνο που προάγει είναι μια ζωή γεμάτη ανούσιες πράξεις και υποσχέσεις. Και να μην ξεχνάμε: Το χρήμα αν δεν ξέρεις να το μεταχειριστείς, γίνεται ο δούλος σου! Το κυνήγι του πλούτου είναι ο δρόμος της υποδούλωσης (Frank Herbert). Το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για τα χρήματα είναι μερικές φορές η ελευθερία (Robert Louis Stevenson).
Ξέρω πως βάζω δύσκολα, σ’ ένα κοινό εθισμένο σε διαρκή καταναλωτικό οίστρο. Και δεν είναι τυχαίο που κάθε σχέδιο λύσης του Κυπριακού υπόσχεται οικονομική επανάσταση και πακτωλό χρημάτων … Τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά ... Οι αλχημιστές τις λύσης γνωρίζουν πολύ καλά πως Μάτσηδες και Αυξεντίου, δεν κυκλοφορούν πια ανάμεσα μας …
Υστερόγραφο1: Υπεγράφη, άκουσα από την τηλεόραση του ΡΙΚ, στη Λευκωσία, μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και της κοινοπραξίας Integrated Casino Resorts Cyprus Limited η συμφωνία αδειοδότησης του μοναδικού ολοκληρωμένου τύπου καζίνο - θέρετρου στην Ευρώπη και του μεγαλύτερου καζίνο στην Ευρώπη (μπράβο πρωτιά) το οποίο μεταξύ των άλλων θα περιλαμβάνει με 136 τραπέζια παιχνιδιών και 1.200 «κουλοχέρηδες»! Το έργο περιλαμβάνει την ανάπτυξη 4 ακόμα δορυφορικών καζίνο, σε Λευκωσία, Λάρνακα, Αμμόχωστο και Πάφο, και τη λειτουργία προσωρινού καζίνο στη Λεμεσό μέχρι την κατασκευή του θέρετρου.
Απαραίτητα όλα αυτά λένε οι επαΐοντες επί της οικονομίας! Αφού τα κατεχόμενα είναι διάσπαρτα με καζίνο και οίκους ανοχής! Οπότε γιατί εμείς να υστερούμε; Αφού θα έρθουν, λένε, χιλιάδες πλούσιοι ξένοι επισκέπτες να μας τα ακουμπάνε κάθε μέρα! Ζούμε βλέπετε στην εποχή που τα πάντα παίζονται στον τζόγο!
Υστερόγραφο 2: «Μήπως οι ακαδημαϊκοί και οι όποιοι άλλοι μακρόθεν αξιολογητές της μοίρας και του ριζικού μας, οι από καθέδρας -όνομα και πράμα- δάσκαλοι να άφηναν εμάς να αποφασίσουμε για την τύχη μας και να μείνουν απερίσπαστοι στα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα;» Να μια σπουδαία απορία της Μαρίας Φράγκου (με την οποία συμφωνούν πολλοί του σιναφιού της) στη «Χαραυγή»! Σημεία των καιρών κι αυτά …. να ζητούμε από τους ακαδημαϊκούς δασκάλους να μην εκφράζουν την άποψη τους για το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας τους! Η δημοκρατία της υποδούλωσης δεν έχει όρια…
* Από το Ντίνο Αυγουστή
Ο δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή είναι επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
a.avgoustis@hotmail.com
