Σκέψεις και ενστάσεις για την επιλογή διευθυντών

Βρισκόμαστε πάλι φέτος στη διαδικασία επιλογής Διευθυντών σχολικών μονάδων. Πληροφοριακά τα τελευταία 20-30 χρόνια η επιλογή στηριζόταν σε 3 βασικούς κορμούς κριτηρίων:

Α) Στα μετρήσιμα μόρια των πτυχίων και μεταπτυχιακών κ.λπ.
 Β) Στη μοριοδότηση της υπάρχουσας εμπειρίας Διευθυντή και Υποδιευθυντή.
Γ) Στη συνέντευξη σε μια διευρυμένη επιτροπή –πάντα ελεγχόμενη από την εκάστοτε κυβέρνηση. Ανάλογα με τον Υπουργό «παίζανε» και τα μόρια της κάθε κατηγορίας. Κοντολογίς μακράν η καλύτερη νομοθετημένη και δομημένη και με περισσότερες δικλείδες ασφαλείας, ήταν η συνέντευξη επί Διαμαντοπούλου. Hρθε ο Σύριζα το 2015 και αντί συνέντευξης προκρίθηκε η ψηφοφορία στον σύλλογο διδασκόντων. Η ψηφοφορία βγήκε άκυρη διότι ο νόμος δεν προσδιόριζε σε ποια κριτήρια θα στηριζόταν η ψήφος του κάθε συναδέλφου, οπότε ο κάθε σύλλογος ψήφιζε κατά το δοκούν. Έτσι το ΣτΕ έκρινε ότι δεν υπήρχαν ενιαία και ισόνομα κριτήρια επιλογής, άρα παραβιάστηκε η συνταγματική επιταγή – δηλαδή όλοι να κρίνονται από τα ίδια κριτήρια αξιολόγησης.
Επιπλέον υπήρχε και το πασιφανές άδικο ότι αν π.χ. σε ένα σχολείο υπήρχαν 2-3 αξιόλογοι υποψήφιοι και δυστυχώς Διευθυντής θα γινότανε ένας εξ αυτών, ενώ σε άλλο σχολείο Διευθυντής μπορούσε να επιλεγεί ανάμεσα από δύο π.χ. μέτριους.
Η ψηφοφορία «έπνιγε» τη δυνατότητα επιλογής και άλλου σχολείου-άρα υπήρχε ανισονομία μιας και ουσιαστικά αντιπαλεύονταν μόνο τους υποψήφιους του σχολείου τους.
Επιπλέον αποδείχτηκε ότι η ψηφοφορία οδήγησε αρκετούς συλλόγους να χωρισθούν σε διαφορετικά στρατόπεδα και να στηρίζουν ή όχι Διευθυντές με κριτήρια κομματικά, να παραβλέπουν ότι για να είσαι δίκαιος θα είσαι και αυστηρός, να ευνοούν αυτόν που κάνει τα χατίρια στον «σύλλογο» ή στον καθένα μας και όχι το αν «κρατάει γερά» το σχολείο.
Στη θέση της καταργηθείσας ψηφοφορίας ο Σύριζα είχε τη λαϊκίστικη επιμονή να ξαναβάλει το «σύλλογο» στη διαδικασία, ενώ του αφαιρέθηκε η αποφασιστική αρμοδιότητα του 2015, που τώρα έγινε απλή δυνατότητα έκφρασης γνώμης, που αν θέλουν τη συνεκτιμούν.
Καταθέτουμε τις εκκωφαντικές ανακολουθίες που περιέχει το νέο νομοσχέδιο. Πρώτα-πρώτα αντί του κυρίαρχου συλλόγου διδασκόντων μιλάει για «την έκφραση γνώμης των συνυπηρετούντων μόνιμων εκπαιδευτικών» δηλαδή για ένα νέο «σώμα ή σωματείο» πετώντας έξω από την εκπαιδευτική κοινότητα για πρώτη φορά τους αναπληρωτές και ωρομίσθιους!
Είναι δυνατόν αυτό το πρωτοφανές να το διαπράξει η «πρώτη φορά ..αριστερά»; Αλήθεια τότε το 2015 γιατί συμμετείχαν στην ψηφοφορία; Ας μην ξεχνάμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι και της δικιάς μας διδασκαλίας το προσφέραμε ως αναπληρωτές και σε αρκετούς ήταν και ..κριτήριο διορισμού!
 Πάμε τώρα στα εξωφρενικά επακόλουθα που κουβαλάει η κατάργηση του συλλόγου διδασκόντων. Ο νομοθέτης τονίζει την υποχρεωτική συμμετοχή μας αλλά δεν προβλέπει,πότε αυτό το καινούργιο σώμα έχει απαρτία, με ποια πλειοψηφία λαμβάνονται οι αποφάσεις (των 2/3 ή του 50%) και αν π.χ. το σώμα αποφασίσει με πλειοψηφία ότι δεν πρέπει να συμπληρωθούν τα φύλλα αποτίμησης, τότε η δημοκρατική λογική λέει ότι δεν μπορεί να προχωρήσει το σώμα στην αποτίμηση ή μπορεί η μειοψηφία να τα συμπληρώνει; Οι προχειροδουλειές του νομοθέτη συνεχίζονται όπως: Στην ερμηνευτική υπουργική της 31-5-17 στο άρθρο 3 εδαφ γ. ορίζει σαν απαραίτητο βήμα ότι «γίνεται διαλογική συζήτηση για τα προσόντα των υποψηφίων» ενώ στο εδαφ δ. θέλει: «Μετά το πέρας της διαλογικής συζήτησης ο πρόεδρος διανέμει τα φύλλα αποτίμησης ..για να συμπληρωθούν ανωνύμως και όχι εμφανώς» Εδώ λοιπόν έχουμε τις εξής τραγικές και μη λογικές ανακολουθίες. α) Πώς συνάδει η διαλογική προφορική συζήτηση (άρα εμφανής η άποψη του καθένα) για τα προσόντα και την συμβολή του κάθε υποψήφιου με την μυστική και ανώνυμη συμπλήρωση του φυλλαδίου; (Ανακολουθία του Υπουργού ώστε να ξαναβγεί αντισυνταγματικό).
β) Πώς θα ξέρω το συνολικό προσφερόμενο έργο του υποψήφιου όταν δεν θα έχω πληροφορηθεί από τον ίδιο την ανάπτυξη του έργου του.
γ) Πώς θα υπερασπιστεί ο κάθε υποψήφιος τον εαυτό του-μιας και θα απουσιάζει- από τυχόν ανακρίβειες- που θα καταθέσει στον διάλογο κάποιος συνάδελφος;
δ) Αφού αποκλείεται η δυνατότητα ερωτήσεων στον απόντα κρινόμενο, ώστε να δοθούν εξηγήσεις, διασαφηνίσεις, πώς θα οδηγηθούμε σε σωστή και δίκαιη αποτίμηση; ε) Καλούμαστε να γράψουμε σαν κρίση μας, ένα «συμφωνώ» ή διαφωνώ». Υπάρχει δίκαιη προσέγγιση όταν τον ένα π.χ. τον διαβαθμίζω με ..11, ενώ τον άλλον με 18 αλλά και στους δύο πρέπει να βάλω «συμφωνώ». Έχουν την ίδια αξία και αποτίμηση τα εν λόγω δύο «συμφωνώ;». Υπάρχουν -δυστυχώς- και άλλες Υπουργικές ανακολουθίες που θα εκμεταλλευθούν οι μη επιλεγέντες όπως:
1)Η διαλογική συζήτηση που προβλέπει σαν βήμα γ το άρθρο 3 της εν λόγω διευκρινιστικής εγκυκλίου, δεν προβλέπεται και δεν περιέχεται πουθενά στο νόμο 4473/2017, όπου παντού ο νόμος ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΕΙ ΜΟΝΟ τη συμπλήρωση των φύλλων αποτίμησης.
2) Οι περισσότεροι σύλλογοι δεν… τήρησαν το απαραίτητο εδάφιο γ και δεν έγινε …διαλογική συζήτηση. Άρα δεν τηρήθηκε η αναγκαστική νομολογία! Θα επανέλθουμε καταθέτοντας κάποια επιχειρήματα που θα μπορούσαν να ληφθούν υπόψιν σε επόμενη νομοθέτηση.
Αρης Βαλασσόπουλος-
μαθηματικός
Αγοραστός Γκαμπούρας-
φιλόλογος