Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Ήταν πρωί τ' Αυγούστου
Κοντά στη ροδαυγή
Ο Λαπαβίτσας βγήκε να πάει να βρει δραχμή
Βλέπει μία κόρη κλαίει, μονάχη της θρηνεί
«τι έπαθες;» ρωτάει «και είσαι μοναχή;»
«Μου πήρανε τα γιούρο μ' αφήσανε ταπί
Με τα κουπόνια γύρισα πίσω στην Κατοχή»
Να κάπως έτσι τα... οραματίζεται ο Λαπαβίτσας τα πράγματα και οι λοιποί δραχμολάγνοι τούτης της χώρας, που πιστεύουν ότι αν επιστρέψουμε στο πάλαι ποτέ εθνικό νόμισμα θα λύσουμε το πρόβλημά μας.
Που, πώς τον «κάρφωσε» ο άλλος ...οικονομικός νους ο Βαρουφάκης; Ειπε «ο Λαπαβίτσας έχει χτίσει καριέρα ζητώντας να γυρίσουμε στη δραχμή».
Η ωραία μας δραχμούλα. Πολύ συμπαθητική και ιστορικά συνδεδεμένη μαζί μας. Τι φταίει κι αυτή αν εμείς την κάναμε κουρελόχαρτο;
Φανταστείτε τώρα σκηνή, σύμφωνα με τις προτάσεις Λαπαβίτσα.
Ξεκινάει προυνό-προυνό ο άλλος από το σπίτι με το μπιτόνι και το κουπόνι να πάει στον βενζινάδικο να βάλει βενζίνη, σιγοτραγουδώντας «να μπορούσα στα σύννεφα νάχα εγώ βενζινάδικο»... Φθάνει στο βενζινάδικο και βρίσκει μία ουρά από δω μέχρι απέναντι, διότι και άλλα μπιτόνια στέκονται στη σειρά, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Και επειδή βεβαίως είμαστε και Έλληνες και δεν διακρινόμαστε ούτε για την υπομονή μας, ούτε για την ψυχραιμία μας, γίνεται στην ουρά της κακομοίρας. Άλλος σπρώχνει, άλλος βρίζει, άλλος προσπαθεί να παρακάμψει την ουρά για να πάει πιο μπροστά και όλοι μαζί «στολίζουν» τον βενζινά με διάφορα κοσμητικά επίθετα επειδή αργεί. Φθάνει τέλος πάντων η ώρα του να γεμίσει το μπιτόνι. Με το κουπόνι στο χέρι, πλησιάζει την αντλία και ο βενζινάς τον πληροφορεί ότι «καπούτ». Η βενζίνη τελείωσε! Αύριο πάλι και βλέπουμε. «Τον κάνεις τον φόνο ή δεν το κάνεις αξιότιμε πρόεδρε του εκλεκτού Δικαστηρίου;».
Ή, ας πούμε, άλλο σενάριο.
Εκείνη η ταλαίπωρη νοικοκυρά που είναι δούλα και κυρά, θέλει να πάει σούπερ-μάρκετ. Αφού έχει πλύνει, σφουγγαρίσει, σκουπίσει, μαγειρέψει, έχει πάει τα παιδιά στο σχολείο, έχει τραβήξει και ένα 8ωρο στη δουλειά, έρχεται η ώρα να πάει για τα ψώνια της οικογένειας. Έλα όμως που δεν τα υπολόγισε καλά τα πράγματα και έχει ξοδέψει περισσότερα κουπόνια, από τα προβλεπόμενα. Και τώρα, πώς θα ψωνίσει; Και τι θα βρει για να ψωνίσει επίσης στα ράφια των σούπερ-μάρκετ που θυμίζουν σοβιετικό κατάστημα. Ένα προϊόν εδώ, ένα παραπέρα-έτσι για να... αερίζονται και μεταξύ τους- και καμιά 10αριά γυναίκες σε υστερία, να τρέχουν να το προλάβουν.
Καλά για τα φάρμακα δεν το συζητούμε!
Η σφαγή των... κοκομοιρίων! Να κάθεται ο άλλος στην ουρά στο Φαρμακείο με το κουπόνι στο χέρι για να πάρει ασπιρίνη και μέχρι να φθάσει να την πάρει (αν την πάρει) να χρειάζεται και μία χούφτα ψυχοφάρμακα γιατί θα έχουν γίνει τα νεύρα του σχοινιά.
Και καλά άμα μιλάμε για απλά παυσίπονα, όταν χρειάζονται εξειδικευμένα ακριβά φάρμακα τι θα γίνεται; Θα παίρνει κουπόνια-μπόνους λόγω υψηλής κατανάλωσης;
Και επειδή «πενία τέχνας κατεργάζεται»...
Τι να κάνουμε οι... εθνικά υπερήφανοι; Ή που θα αρχίσουμε να «τρωγόμαστε» μεταξύ μας (που «τόχουμε» κιόλας το σπορ) ή που θα αρχίσουμε να αλλάζουμε κουπόνια. «Δώσε μου δυο για τη βενζίνη, πάρε δυο για το σούπερ-μάρκετ» και πάει λέγοντας. Και βεβαίως, μην αμφιβάλλετε ότι στην περίπτωση αυτή θα κυκλοφορούν κουπόνια πλαστά, κουπόνια στη μαύρη και πάει λέγοντας. Και φυσικά οι «έχοντες» και «κατέχοντες» πάλι θα «έχουν» και θα «κατέχουν» γιατί έχουν ήδη κάνει τα κουμάντα τους, και ποιος θα ταλαιπωρείται; Ο συνήθης ύποπτος: ο εργαζόμενος (αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχουν) και ο συνταξιούχος (αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχουν επίσης).
Πριν από χρόνια είχα πάει στη μαγευτική Κούβα.
Σε αυτή τη χώρα-νησί που οι άνθρωποι είναι πάντα χαμογελαστοί και έχουν τον ρυθμό μέσα τους. Κι έτσι, εσύ ο αδαής τουρίστας, μπορεί να μείνεις και με την εντύπωση ότι έχουν και όλα τα προβλήματά τους λυμένα. Μόνον έτσι δεν είναι όμως τα πράγματα, όπως γνωρίζουμε. Οι Κουβανοί ζουν επί χρόνια υπό συνθήκες απίστευτης μιζέριας και «μετρημένης φτώχειας» η οποία πώς μετριέται; Με κουπόνια βεβαίως-βεβαίως. Οι μισθοί ακόμη και των πανεπιστημιακών είναι... συμβολικού χαρακτήρα και οι συναλλαγές για το προς το ζην της καθημερινότητας γίνονται με κουπόνια. Παίρνουν έναν αριθμό κουπονιών κάθε μήνα για όλες τις συναλλαγές τους, αλλά συνήθως δεν φθάνουν, τελειώνουν πολύ πριν τελειώσει ο μήνας και μετά καταλήγουν να τρώνε τα νύχια τους. Και βέβαια και όταν ακόμη έχουν τα κουπόνια με δυσκολία βρίσκουν τα αγαθά, που θέλουν να προμηθευτούν.
Τώρα πάει κάτι να γίνει που ο αδελφός τού Φιντέλ, έκανε «άνοιγμα» και άρχισαν να ξαναπιάνουν «παρτίδες» με τις ΗΠΑ.
Έτσι λοιπόν. Φαίνεται ότι ορισμένοι ονειρεύονται να κάνουν την Ελλάδα... τροπικό παράδεισο!
Όχι μόνον θα είμαστε εθνικά υπερήφανοι και αξιοπρεπείς αλλά θα γίνουμε και... Καραϊβική. Ποιος στη χάρη μας! Και ώρα καλή στην πρύμνη μας κι αέρα στα πανιά μας, γιατί για βενζινοκίνητο πλεούμενο ούτε λόγος. Δεν θα φθάνουν τα κουπόνια, αλλά ούτε και η βενζίνη.
Τι τραγέλαφος!
