Ένα εξουσιαστικό σύστημα διαφέντευσης των Λαών, που γεννήθηκε, αντρώθηκε και καθιερώθηκε απ’ αρχαιοτάτων χρόνων, σ’ αυτό τον τόπο, το σοφών και των ολύμπιων Θεών. Η περίφημη λοιπόν αυτή σχεδιασμένη συστημική φιλοσοφία, περί Δημοκρατίας, η πολύ γενικευμένη και αφηρημένη αυτή λέξη, έγινε η πιο πολυσχιδής και πολύχρηστη, προσευχή και πανάκια, στα χείλη και στα στόματα των εξουσιαστών, σε κάθε μορφής εξουσία: πολιτική, δικαστική, στρατιωτική, θρησκευτική, κ. λ. π., που οι εκλεγμένοι ταγοί της, έχοντας για «κάλυψη» την συνταγματική ασπίδα, την εφαρμόζουν πρακτικά ανάλογα - στα μέτρα συνήθως – που εξυπηρετούνται τα ολιγαρχικά συμφέροντα – εκτός απειροελάχιστων παραχωρητικών εξαιρέσεων. Έτσι γίνεται. Αυτή είναι μια περίτρανη αλήθεια, που δεν επιδέχεται καμία αμφιβολία, αν τη μετρήσουμε και την ζυγίσουμε πολύμορφα, πολύτροπα και αντικειμενικά. Τώρα μάλιστα, που γίνεται πολύ κουβέντα, από σοφούς και άσοφους, για εξεύρεση κάποιου άλλου συστήματος εξουσίας - δικαιότερο και αποτελεσματικότερο – αφού οι ανθρώπινες κοινωνίες «ξυπνούν» και ξεσηκώνονται στο ποδάρι, ζητώντας τα αυτονόητα και τα δικαιούμενα.
Στην αρχαία Ελλάδα, και στη Δημοκρατία των Αθηνών, είχαμε τριακόσιες χιλιάδες «δούλους» και τριάντα χιλιάδες «άρχοντες», σήμερα, φωτογραφίζοντας τον ελλαδικό χώρο, θα δούμε κάτι το σχετικό και το ανάλογο - με τις σημερινές καθεστωτικές και πληθυσμιακές βέβαια συνθήκες. Το φαινόμενο όμως αυτό, το δικό μας, δεν έχει την πρωτοτυπία του, το βλέπουμε και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, της Ασίας, της Αμερικής και της Αφρικής, με ανάλογες ιδιομορφίες και διαφορές κατά τόπους. Όμως, για Δημοκρατία μιλούνε εκατομμύρια πολίτες και συνάνθρωποι του γήινου πλανήτη μας. Για τη Δημοκρατία «κόπτονται» οι κραταιοί εξουσιαστές της κάθε εξουσίας. Για Δημοκρατία μιλούνε και οι εξουσιασμένοι πολίτες του κόσμου, που τη βιώνουν εκμεταλλευτικά, καταδυναστευτικά, χωρίς το θεωρητικό αντίκρισμα στις πράξεις και στα έργα της ζωής – αιώνες τώρα.
Είναι αλήθεια πως όλοι μιλούνε για την ίδια Δημοκρατία και για την ίδια Ελευθερία; Είναι αλήθεια πως όλοι μιλούνε για τα ίδια Ανθρώπινα Δικαιώματα, τις ίδιες Ανθρώπινες Αξίες και την ίδια αξιοκρατία; Φυσικά όχι. Και δεν τα βλέπουμε αυτά μονάχα από χώρα σε χώρα, αλλά, κι από τάξη σε τάξη, αφού οι κοινωνίες των Λαών είναι ταξικές, αφού το κάθε τι ξεκινάει από τη λογική και το δίκαιο των συμφερόντων της κάθε τάξης, και οι τάξεις και οι λογικές των συμφερόντων είναι πολλές, αλλά, κυρίως είναι δύο, (η «δημοκρατική λογική» που πρεσβεύουν οι έχοντες και οι κατέχοντες, από τη μια μεριά, και η «δημοκρατική λογική» της ένδειας και της ανέχειας από την άλλη). Και αυτές οι λογικές πηγάζουν από την ίδια την αμείλικτη πραγματικότητα της «αγέρωχης», της πολυδιάστατης, της πολύμορφης, της πολυπρόσωπης, της ολιγαρχικής Δημοκρατίας που ξέρουμε, που ζούμε και βιώνουμε στις μέρες μας.
Δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού: Δήμος = λαός και κράτος = δύναμη, ισχύς. Μέσα σε μια κοινωνία όμως διαιρεμένη σε καταπιεσμένους και καταπιεστές, σε τάξη εκμεταλλευόμενη και τάξη εκμεταλλεύτρια, δεν είναι ποτέ δυνατό να υπάρξει αληθινή εξουσία του λαού. Στην αστική κοινωνία, η δημοκρατία είναι μια μορφή ταξικής κυριαρχίας, της κυριαρχίας δηλαδή της αστικής τάξης.
Έτσι λοιπόν, στο όνομα της Δημοκρατίας έχουν γίνει πολλά και σπουδαία πράγματα στον κόσμο της υδρογείου σφαίρας, προκειμένου να εξανθρωπιστούν και να εκπολιτιστούν καλύτερα οι άνθρωποι στο γήινο πλανήτη, ν’ αποχτήσουν περισσότερη ελευθερία, περισσότερα δικαιώματα, περισσότερη αξιοκρατία και μια καλύτερη ζωή και θέση κάτω από τον ήλιο. Και όλα αυτά και πολλά άλλα, με πολυμέτωπους, πολύχρονους αγώνες και απερίγραπτες ακατονόμαστες ανθρώπινες θυσίες στο διάβα των αιώνων - που δεν είναι του παρόντος να εξιστορήσουμε και να αναλύσουμε εδώ.
Στο όνομα της πολυσύνθετης και πολυπράγμονης Δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και της κοινωνικής Δικαιοσύνης (και της δικαιότερης κατανομής των αγαθών, στις ανθρώπινες κοινωνίες) αγωνίστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, δολοφονήθηκαν, εκτελέστηκαν, αμέτρητοι αγωνιστές, στοχαστές, φιλόσοφοι, υπέρμαχοι αληθινοί δημοκράτες (αν περιοριστούμε μονάχα στην αρχαιότητα) από τη Σωκρατική εποχή, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ορισμένους απ’ αυτούς, που δικάστηκαν και καταδικάστηκαν και πέθαναν στις εξορίες, από ανέχεια και ασιτία και στις ανήμερες τις φυλακές τις τοτινές, όπως: ο Πυθαγόρας το 500 π.Χ., 80 χρόνων, στην εξορία, ο Μιλτιάδης, το 489 π.Χ., 65 χρόνων στην εξορία, ο Αριστείδης, το 468 π.Χ., 72 χρόνων, στην εξορία, ο Θεμιστοκλής, το 461 π.Χ., 61 χρόνων στην εξορία, ο Αισχύλος, το 456 π.Χ., 69 χρόνων, στην εξορία, ο Περικλής, το 429 π.Χ., 66 χρόνων, στη φυλακή, ο Φειδίας, το 429 π.Χ. 66 χρόνων, στη φυλακή, ο Αναξαγόρας, το 428 π.Χ., 72 χρόνων, στην εξορία, ο Ηρόδοτος, το 426 π.Χ., 59 χρόνων, στην εξορία, ο Σοφοκλής, το 406 π.Χ., 74 χρόνων στην εξορία, ο Ευριπίδης, το 406 π.Χ., 74 χρόνων, στην εξορία, ο Αλκιβιάδης, το 404 π.Χ., 74 χρόνων, στην εξορία, ο Σωκράτης, το 499 π.Χ. 71 χρόνων, στη φυλακή, ο Θουκυδίδης το 396 π.Χ., 64 χρόνων, στην εξορία, ο Αριστοφάνης, το 385 π.Χ., 61 χρόνων, στην εξορία, ο Πλάτωνας, το 374 π.Χ. , 80 χρόνων, στην εξορία και ο Δημοσθένης, το 322 π.Χ. 62 χρόνων, στην εξορία.
Αυτοί, οι παγκοσμίως γνωστοί, ιστορικοί ογκόλιθοι, που αποτελούνε τα θεμέλια της παγκόσμιας, εξαπλωμένης, γενικευμένης Δημοκρατίας, φωτίζουνε σαν παγκόσμιοι φάροι, μέχρι σήμερα, τα «ανήλιαγα» κομμάτια του πλανήτη μας. Για να «ξεμπροστιάσουνε» τα σκοταδιστικά μυαλά των εκμεταλλευτών και των εξουσιαστών, που έστησαν – όπως βλέπουμε πάλι στις μέρες μας - το «Διεθνές το μαγαζί» και καπηλεύονται - στο όνομα της κατασκευασμένης συστημικής οικονομικής κρίσης – την ανθρωπότητα.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα
* Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης, ποιητής και ιστορικός μελετητής
