Άκουσε την γυναίκα με αδύναμη τρεμάμενη φωνή, (σαν να ένοιωθε ντροπή για κάτι που θα έκανε), απευθυνόμενη στην κορούλα της όταν εκείνη επέμενε να αγοράσουν από τον μανάβη της γειτονιάς δύο μόνο ντομάτες και λίγο τυρί, να ψιθυρίζει:
-"Όχι κορίτσι μου, μην μου το ζητάς...Δεν είπαμε ότι μέχρι την Δευτέρα δεν θα το χαλάσουμε το 20άευρο. Ένα έμεινε. Τότε θα πάρουμε ντομάτες… και τι άλλο θέλουμε".
-"Συγνώμη, αλλά να… Αν δεν τις γνώριζα από τη γειτονιά, μα την Παναγιά, θα τους πήγαινα σπίτι ένα τελάρο ντομάτες"...
Ο ευαισθητοποιημένος στην δυστυχία που συνάντησε μπροστά του μεσήλικας, πολλές φορές είπε, έλεγε και ξανάλεγε στην παρέα, ότι αυτή η σκηνή που έζησε στο πεζοδρόμιο εκείνη τη μέρα, του χάλασε από το πρωί την διάθεση...
ΥΣΤΕΡΑ, η γνωστή παρέα του «πρωινού καφέ», στην γειτονιά, το έριξε στις αναλύσεις. Τις πολιτικές κουβέντες, τις διαπιστώσεις για την δεινή θέση της χώρας, τους ανίκανους πολιτικούς που την οδήγησαν στο χάλι αυτό, ονομάτισε όσους έκλεψαν, εξόρκισε όσους κορόιδεψαν, έβαλε φυλακή όσους έπρεπε και κατέληξε όπως πάντα στο συμπέρασμα: "Όχι ένας ούτε δέκα Παπαδόπουλοι δεν μπορούν πλέον να σώσουν την Ελλάδα!". Και να σκεφτείς ότι ούτε ένας απ' την ομήγυρη δεν έχει σχέση με τον χώρο! Πασόκοι Συριζαίοι και Νεοδημοκράτες οι περισσότεροι, κανένας κρυφοακραίος, μια και την σήμερον ημέρα τους παίρνει όλους μπάλα η πολιτική και οι επιλογές της κυβέρνησης, στο τέλος παρά τις διαφωνίες τα βρίσκουν στο ανάθεμα: «Να τσακιστούν όλοι, να φύγουν να ξεκουμπιστούν, μόνο για το τομάρι τους νοιάζονται…».
Η ΜΙΣΗ Ελλάδα, ακριβώς έτσι. Ξαπλωμένη στα καφενεία. Ένας στους δυο… συνταξιούχος! Και από τους άλλους μισούς, έξι στους δέκα άνεργοι! Και όλοι άφραγκοι! Μην ακούτε τα στατιστικά. Στο δρόμο, στη γειτονιά φαίνεται η αλήθεια. Κράτος σε κοινωνική κατάρρευση! Με προγραμματισμένη όμως πτώχευση! Χωρίς παραγωγή, δίχως ελπίδα, μόνο φόροι! Δανεικά, αξιολογήσεις, μνημόνια, θεσμοί και περικοπές. Όλα στο τραπέζι του πρωινού καφέ. Καθημερινή τροφοδοσία με επίκαιρα θέματα. «Εγώ, είπε ο πρωθυπουργός, δεν πρόκειται να ψηφίσω εργασιακό μεσαίωνα!». Η παρέα τον έκρινε άσχετο. Και πολύ επικίνδυνο! Για να επιβεβαιώσει για ακόμα μια φορά πως δεν πρέπει να έχει καμιά επαφή με την πραγματικότητα, ότι δεν ζει στην χώρα που εδώ και μερικά χρόνια (με αρχή από τους προηγούμενους) έχει ήδη επιβληθεί ο εργασιακός μεσαίωνας, ότι δεν πήρε χαμπάρι για το πώς εργάζονται, (όσοι εργάζονται) οι νέοι μας, δεν άκουσε τίποτε για τα μπλοκάκια της ντροπής και την ληστρική επιδρομή των ταμείων, δεν μαθαίνει το παραμικρό για τις σχέσεις εργοδοτών και εργαζομένων, τους εκβιασμούς και τις συμβάσεις που πήγαν υπέρ πίστεως και εργοδοσίας…
ΚΑΙ καλά τα εσωτερικά μας. Τα εξωτερικά; Εκεί να δει κανείς πώς λειτουργεί το καφενείο: «Καλά, χρειάζεται να κάνει πόλεμο ο Ερντογάν; Φτάνει μόνο να μας στέλνει σε φουσκωτά καμιά 500ριά πρόσφυγες την ημέρα! Έχει στα χέρια του ισχυρότερο όπλο από αυτό; Παλεύεται η ανθρώπινη δυστυχία; Μπορείς να αρνηθείς βοήθεια σε έναν μισοπεθαμένο αν τον βρεις στο πλατύσκαλο σου; Έτσι πάθαμε κι εμείς με τους πρόσφυγες. Ποιους πρόσφυγες δηλαδή, μετανάστες πλέον. Όποια λογής καρύδια θέλει θα μας στέλνει πεσκέσι ο Τουρκαλάς...».
ΙΣΤΟΡΙΕΣ καθημερινής τρέλας. Εικόνες στους δρόμους και στη γειτονιά που φέρνουν θλίψη. Απέναντι, παρατήρησε ο άλλος, τα σκουπίδια στους κάδους μειώθηκαν. Δεν ξεχειλίζουν πλέον όπως παλιά. Τώρα και μέρες να μην τα μαζέψουν, οι κάδοι στους δρόμους μισογεμάτοι θα είναι. Ελαττώθηκε δραματικά η κατανάλωση. Η κρίση φαίνεται στους τενεκέδες! Στα περισσότερα νοικοκυριά εισχωρεί πιο εύκολα και γρήγορα πλέον η δυστυχία. Ακόμα και οι καφενέδες θα χάσουν την παλιά τους αίγλη. Σωτηρία θα υπάρξει μόνον όταν οι ανάγκες αυτής της Ελλάδας δεν θα είναι πλέον δυσανάλογες με τις δυνατότητές της…
Του Χρήστου Τσαντήλα
